Veerstraat

[p. 53]

In het ochtendrumoer

Met bescheiden overlevingsdrang sta ik aan de rand
van het trottoir, een toevallig geplaatst persoon
die opgaat in de wijdte van een plein

in de ochtendspits, sta ik aan de rand
van een toekomst waarin de seconden sneller verglijden
terwijl je langer moet wachten bij het oversteken,

aan de tijd toegewezen zoals de gevels
aan de overzijde; ik stel me voor dat het geritsel
van verkruimelende muren zich mengt met het ritme

van de troffels waarmee ze gebouwd werden.
Ik wacht tot het voetgangerslicht me leidt:
dat het verkeer zich scheide voor een doortocht.

Die uitspatting van anonieme auto's.
Ik zou ze terloops willen begroeten,
bijna alsof ze niet bestaan,

maar mijn hersenen laten zich niet verwisselen
als een versleten band, iedere dag
rijden ze over hetzelfde gedachtepad

en het aangolvend verkeer loopt vast
achter mijn corroderend gezicht, waarin lichaamsvreemde
stoffen zich onmerkbaar neerleggen.

In het ochtendrumoer een mens te blijven,
met wangen om behoedzaam aan te raken; tijdloos
de binnenplaats van een oogopslag.