Veerstraat

[p. 52]

Tekening

Potloodstrepen nemen behoedzaam,
met een kleine buiging in wat de knie kan worden,
een houding aan.

Uit een overvloed aan onzichtbaarheid
dat je niets zou kunnen noemen
zie ik hoe jij ontstaat.

Je geeft jezelf vleugels, maar ze hangen slap;
te nieuw en te vochtig of al overbodig
met die stevige kuiten en voeten.

Je benen teken je rennend
door joelende streepjes, met een lichaam
niet concreter dan een verheffing in een gesprek.

Ik kan niet onderscheiden waar jij ophoudt.
Tot je iets ervan, bijna onmerkbaar, verdicht.
Ineens ontdek ik het als je gezicht.