Veerstraat

[p. 49]

Ten naaste bij

In de schemer van mijn aandacht meen ik
je aard nabijer, bijna te doorgronden, neem ik je
het ene stille liggen in. Sliep je weer,
licht en wetend dat je droomde? Hoor,

het regent, niks opstaan, geen dagindeling
maken, niets om uit te sluiten; op zondagochtend
als ver weg in de stad een sirene zich in mij
voordoet als een kerkklok schuif ik met woorden

de nacht in je ogen opzij: zie je
ik las dat een koperwiekvrouwtje zich
door een spotvogel niet in de luren laat leggen
en jij, hoe weet je dat ik voor jou

de juiste ben? Drift breekt in, de vechtjas
tegen het enkelvoud van eenzaamheid.
Ze drijft op het besef dat het me slechts
gegeven is je ten naaste bij te kennen.