Veerstraat

[p. 50]

Het raam

Beslagen in een wrede maand.
Het uitzicht: er lijkt geen poëzie
te zitten in een ziekenhuisbed.

Mijn lief verstelt; haar cellen
hebben zich verteld. De ziekenkamer
is schoon en leeg en al

onze angsten kunnen erin. Dag lief,
in het zoete bed van de verdoving,
tot straks, na de morfine. Eerst

is alles donker, je hoort
het geflonker door duizenden
duizenden sterren gaan. En ik

in een fauteuil bij het raam. Dan
wordt je een leger aangeboden,
een paard van Troje, met de kleur

van grenadine. Het zal
zich door je lichaam vreten
en het leven krap gaande houden.

Drie maanden geleden
liepen we nog een lang traject
achter de bergen.