Veerstraat

[p. 46]

De geleden tijd

Daar zit je dan de tuin in te staren.
Aanvankelijk sereen - er is er geeneen zoals zij -
loop je vast: het is een tijd geleden

dat ze heeft gebeld, nietwaar,
of gemaild, gekabeld, geschreven, genoeg
middelen tot gemeenschap tegenwoordig;

is er tussen haar en iemand anders
iets dat tussen jou en haar had moeten zijn?
Het zal je toch niet gebeuren

dat in je opkomt: dan maar niet.
Aandoenlijk hoe vervolgens je hart
de woorden hutselt en schrander

naar een conclusie ezelt:
de trut heeft gekozen voor een ander.
En natuurlijk laat je niets van je horen

geen vezeltje stuur je, maar misschien volgt
er nog wat geluk en valt je een nieuwe
wending toe; die waarmee je begon.