Veerstraat

[p. 28]

Wind uit het oosten

We vielen uiteen, al weken droog en heet,
de verdorring verbrokkelde ons bewustzijn
en toch nog ongerust zijn over gedichten
die om regen vragen: liever een watersnood

god, een orkaan, maar de verbleking
van het bestaan brak niet, we wachtten
op het einde; goddeloos zweten en zeker
in het vijftiende uur van iedere dag.

In oude huizen stierven oude mensen,
ze strekten zich in de hitte uit
en krompen daarna langzaam in elkaar,
als een gewas dat zich terugtrekt.