Veerstraat

[p. 19]

Kerk

1

Nog beeft de lucht, de zon in de avond te heftig.
Voor een late zondagsdienst zet een bejaarde de tv aan,

met kabels en camera's bouwden ze voor haar een kerk
en geven ze aan haar alleenzijn verbintenis, ze is de gezegende

van de dag, maar was ze niet liever de gekoesterde.
Onder een gebed dut ze in en tegen middernacht schrikt ze op:

morgen, voorspelt de tv-tekst, zullen de temperaturen
weer iets hoger zijn dan vandaag. Vandaag zullen

de temperaturen weer iets hoger zijn dan gisteren, voorspelt
iets na twaalven. Die het beweert slaapt al.

[p. 20]

2

Nog langer zat de vrouw in mijn gedachten
dan in de werkelijkheid geknield.
Wat hield haar

onder een zon die geen licht of warmte gaf
in een drukke straat van een haastig werelddeel
op haar knieën, haar blik min of meer gericht
op schoenen met duur bovenleer
waarin de voeten zelfs bij extreme regen
ongeveer een uur droog blijven; alleen sommige voeten
in bepaalde schoenen.

In mijn gedachten bad ze
en zat ze in een milde novemberzon.

[p. 21]

3

Noch de bomen, noch de sneeuw of de sloot
komen je bekend voor. Je ziet alleen

dat het kerkje afgelegen ligt. Je stelt je voor
dat de gemeente of het koor in zekere zin

eentonig zingt en dat juist zulk gezang je uit de tijd
plaatst op de helling van de eeuwigheid. Door

het gesloten hek eromheen lijkt de kerk niet voor iedereen
en toch fantaseer je er dit mooie voor, dit bedrog.