Veerstraat

[p. 18]

Kloosterlaan

Iets holt de ether uit, iets schreeuwt: en ik.
Een kerk- of steenuil, holenduif.

Het beeft driehoog mijn kamer binnen, roept
een constant afscheid op en is zelden stil.

Bij dag verliezen de geluiden macht in wat ik zie,
verandert mijn kamer van leemte

in leven, met zicht op een rivier.
Naar Venlo vaart de Jan van Cuijk!

Twee fietsers rijden onderlangs, twee onwankelbare
figuren tussen de vlakken van de velden.

Hun stemmen vliegen op, lang nadat ze weg zijn
en de zin achter zich hebben gelaten: Kloosterlaan

er had hier een kapel moeten staan. Ik poets de ruit
voor beter uitzicht, wrijf over eerdere daden.

Tweederde van het panorama bestaat uit hemel.
Tweederde niets. Of is er iets dat ik niet zag.