Veerstraat

[p. 15]

Verblijf van aanvang

Ze luisterde naar het luiden van de kerkklokken.
Een helder geluid, maar te bestendig.
Ze wist hoe de kerkgangers kwamen, in kleurige

zomerjurken en overhemden met korte mouw.
Zo zouden ze zingend over de geweldige gedreven wind
op drift geraakte gedachten ontzenuwen.

Pinksterzondag. Ergens in de villawijk
ploeterde haar echtgenoot met hun zoon.
Hij duwde het kind voort in een inklapbare

wandelwagen, op weg naar andere kinderen,
bij een zandbak onder een plataan. Niet
te verdragen, prevelde ze, in het licht

van de dag is er niets in deze wijk dat opstijgt
of vervaagt en morgen neemt opnieuw
een bekende het stof af; ik heb verzuimd

me te laten gaan op gezang tweehonderdachtenveertig,
een huis gebouwd dat verdwijnt
in een constellatie van beweegredenen,

in de piano, het bankstel en de overgordijnen.
Durfde ik maar gedreven te worden aan een teugel
die geliefde banden stukbreekt, zonder

me te bekommeren om structuur of duurzaamheid,
bestemd tot zwerven binnen een windvlaag

op zoek naar een verblijf van aanvang.