Veerstraat

[p. 14]

Station-west

Over enkele ogenblikken neemt ze vanaf station-west
- een grijs en triest dageraadseiland, gebouwd om gesloopt te worden -

de trein naar het hart van de stad, met in de rand van haar ogen
de bebouwing, die zich ontrolt langs nerven waar de rek uit raakt;

ze gaat op weg om te wachten en om terug te keren
naar buren die net als iedereen in staat zijn vuilnisbakken te vullen,

zij die thuis beschut wordt door de zorg van schilder, loodgieter en
verwarmingsmonteur, ze wil een held zijn en ten afscheid zwaaien

naar vrouw en kinderen, een zwaaiende hand als een blad van lichtzinnigheid
een solidaire hand die de zwaarmoedige lucht terzijde schuift

deze hand, verwondert ze zich, moet de voordeur gesloten hebben
maar heeft verzuimd het haar te melden.