Rimen en teltsjes
(1994)–Eeltsje H. Halbertsma, Joost Hiddes Halbertsma, Tjalling Hiddes Halbertsma–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 569]
| |
De quickborn
| |
VoorberichtOmstreeks het jaar 1850 verscheen er in Noord-Duitsland een bundel gedichten, onder de titel van QUICKBORN, Volksleben in plattdeutschen Gedichten, ditmarscher mundart, von Klaus Groth, Doctor philosophioe, Hamburg by Perthes-Besser & Mauke, 1856. Van de verbazende opgang die dit boek om deszelfs lieve, natuurlijke en echt dichterlijke inhoud [maakt], getuige de zesde uitgave die reeds in 1856 verschenen is, waarbij één met sierlijke plaatjes getooid. Prof. K. Müllenhoff in Kiel schreef er een inleiding en een klein glossarium bij: een nuttig bijvoegsel voor de Hoogduitse lezer, om die lieve versjes recht te verstaan; maar ik ben het met die professor niet eens wanneer hij zegt: ‘De bewering, dat in het Ditmarscher dialect Friese elementen voorhanden zijn, is evenzeer van grond ontbloot, als van een zeker Hollander, die, om zijner zaligheids wille, zijn Hollands uit het Hebreeuws afleidde.’ Integendeel vind ik er enkele echt Friese woorden in, zoals: hadbar, Fries ea'barre; jimm, Fries jimme; in sot, Fries in saad of put; in dut, Fries in tút, osculum. Buitendien is de constructie zo geheel Fries, dat ik gehele regels zonder verschikking, woordelijk kon overzetten. Ditmarschen is een landje in de hoek die de linkeroever van de Eider met de Oostzee maakt, wier inwoners in oude tijden wegens dapperheid beroemd waren, en dicht daarbij wonen de Noordfriezen. ‘Quickborn’ beduidt een altijd opwellende bron, zoals er in Duitsland vele zijn. In het koninkrijk Hannover zijn drie plaatsen van die naam in de nabijheid van zulke bronnen aanwezig. Dit woord heeft de schrijver als titel voor zijn boek gekozen en ik heb het behouden. Maar lezer, gij hebt hier niet een vertaling van het gehele werk; het is slechts een bloemlezing. Er zijn lange stukken in voorhanden, maar die of te plaatselijk in Ditmarschen te huis behorende waren en [lês: of] veelal in onberijmde versmaat; iets dat minder geschikt is voor het Fries. Met de uitgave van deze versjes bedoel ik alleen: de geleerden opmerkzaam op het oorspronkelijke werk te maken en de ongeletterde liefhebbers van onze moedertaal een genoeglijk ogenblik te verschaffen.
Leeuwarden, de 7 september 1857 | |
Myn memmespraakMyn memmespraak, wat klinkste leaf!
Do leist my 't hert sa nei!
Al wie dat hert fan stien en stiel,
Do driuwst de stymskens wei.
Do bûchst myn stive nekke krom
As memke mei har hân;
Do streakeste myn troanje sêft,
En stil is 't onferstân.
Ik fiel my as in swak lyts bern,
De hele wrâld ferfljocht.
Do bliest my as in foarjierswyn
It kranke hert terjocht.
Myn pake lei myn hantsjes gear,
En sei: Myn boai, sis op!
En 't ‘Onze Vader’ bea ik dan,
Dan wie ik pake pop.
| |
[pagina 570]
| |
En 'k fiel it djip, it wurdt ferstien,
Sa sprekt ek mar it hert;
In himelsk siichje waait my oan
As balsem foar de smert.
Myn memmetaal sa sljocht en rjocht,
Ik skamje my dy net!
As mar in bern ‘myn memke’ seit,
't Klinkt my as in gebed.
En as ik yn de frjemde bin,
En hear dy âlde taal;
Dan klinkt my gjin muzyk sa moai,
Sa sjongt nin nachtegaal.
| |
Myn JohannesIk woe wy wien' jit lyts, Johan,
Doe wie de wrâld sa grut!
Wy sieten op in stien, Johan,
Witst wol? dêr by de sleat.
En bopp' ús syld' it moantsje stil,
Wy seagen hoe se rûn,
En praten hoe de wolken heech
En 't djip wie ond'r 'e grûn.
Witst jit hoe stil it wie, Johan,
Nin blêd trill' oan de iik;
Sa is dat no net mear, Johan,
Dat is ferflein as riik.
Och nee, as doe de skipper song,
Allinne út djip gefoel;
Net wier, Johan? wat klonk dat leaf!
Dêr op dy stille poel.
Somwilen yn de skimerjûn
Ontfalt my wol in trien;
Dan tink ik al dy dingen rûn,
Fan doe dêr op dy stien.
Dan swing ik my sa hastich om
As stoe der jitte ien.
Dochs alles wat ik fyn, Johan,
Dat is - ik stean en skriem.
| |
De fiskerMoai Anna stoe al foar har doar,
Al foar har doar,
De fisker gong foarby.
Leaf Anna, makkest dêr in hoas,
In blauwen hoas,
Dy breidest wol foar my.
Dy hoazen krijt myn broeder oan,
Myn broeder oan,
Fier op 'e blauwe see;
Do makkest sels dyn net sa grut,
Dyn net sa grut,
En sels dyn hoazen ree.
Myn net dat meitsj' ik grut en wiid,
Sa grut en wiid,
Mar foar 'e domme skol;
Do breidest hoazen fyn en ticht,
Sa fyn en ticht,
Do makkeste my dol.
Moai Anna, breidesto dyn hoas,
Sa'n finen hoas,
En breidest do se blau;
Dêr fangsto al 'e fiskers mei,
De fiskers mei,
Al wien' se noch sa gau.
| |
Eintsjes yn 't wetterEintsjes yn 't wetter,
Wat foar 'n gesnetter!
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
De jerk' is wat heas, wat wat sil wy ite?
Slobb'r yn 'e slobb'r yn 'e grûn is it fet!
| |
[pagina 571]
| |
Kwêkkwak! de grienkop sil 't wite:
Brokken en waarm wetter! dat is in set.
Eintsjes yn 't wetter,
Wat foar 'n gesnetter!
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
De rinstien mar lâns oan 't pjukken en snapp'len!
Bleatskonksk en platfoets en jimmer fernoege!
Hjir is it kokengat, koartmoes en ap'len!
Wakkeli, Gakkeli - sjoch, hoe se sûge!
Eintsjes yn 't wetter,
Wat foar 'n gesnetter!
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
No op 'e wâl, en no ropp' se dêrjinder!
Dêr komm' se oan, en hark hoe 'n gekwêk.
Flean mar del, en flodderje as in flinter!
Al dat klear' wetter rint blank lâns de nekk'!
Eintsjes yn 't wetter,
Wat foar gesnetter!
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
Wat wat wolle wy? Mar nei 'e skuorre.
Hark, dêr wurdt terske, fluch troch it muorr'gat!
Kom mar, kom sêftkes! op teantsjes! wat toere!
Dûk mei 'e kop, en yt gau, slim as in kat!
Eintsjes yn 't wetter,
Wat foar 'n gesnetter,
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
Dêr komt de faam oan! naai mar út, oer 'e peallen!
Heech oer 'e haach, hals oer 'e kop yn it mêd!
Syl mar as froasken en flean as 'e sweallen,
Wiis as in minsk' - en sa sêd! en sa sêd!
Eintsjes yn 't wetter,
Wat foar 'n gesnetter,
Einen oan 'e dyk,
Wat in muzyk.
| |
[pagina 572]
| |
It lyts famkeDo lytse blanke sûkersnút,
Wat lakest skelmsk ta d' eachjes út!
Do hest in kûl' yn eltse wang,
Wat biste smûk, wat biste twang.
No silste jit wol grutter dije,
Och! och! wat mei ik dy graach lije,
In dobb' yn 't kin, en 't mûltsje fyn,
In trou lyts hertsje binnenyn.
| |
In brief op rymIk krige jimme brief yn goede gesondheid,
En seach al wat 'er by jimme omgiet,
Hoe 't mei de ko en mei de hûn stiet
En mei de guds,
En dat Anne' Tryn de bek noch giet
Op syn lammesturts.
En dat de rogge matich bout,
En 't bern him al oan 't rinnen jout,
En master op 'e jonges hout,
As wie 't mar lear.
En dat Jan Sweal te maaie trout,
En oare mear.
Pleun' Antsje het my de brief brocht,
En sei: de smid dy libbe noch,
En dat syn soan al swierde noch
Krekt as alear,
En al it oare nijs noch,
Hja wist net mear.
Dat 's dizz' kear alles wat ik wit,
In oar' kear mear as 'k 't net ferjit;
Pleun' Antsje bringt in koeke jit
Foar Jan syn tût.
Jou God jimme, wat ik daach'liks bid:
In sûne hûd.
| |
In klok dy net gietIn klok dy net giet,
In poat dy net stiet,
In gûne dy befile,
In hûn dy noait bile,
In faam dy net feit,
In hin dy net leit,
In kat dy net mûz't,
Dy litsto better bûten hûs.
| |
Rein-lietReintsje, reintsje, brûs,
Wy sitt' hjir waarm yn hûs!
De do sit yn de beam te koeren,
In poes sit onder 't tek te loeren;
Reintsje, reintsje, brûs,
Wy sitt' hjir waarm yn hûs!
Reintsje, rein en meitsje wiet,
Wat rûkt dat yn de bosken swiet!
Blomkes hingje sliep'rich slop
En beslute har yn de knop;
Reintsje, reintsje wiet,
Wat rûkt de bjirk hjir swiet.
Reintsje, reintsje, sûs
Fan boppen op ús hûs,
Rin oer it âlde reiden tek
En wietsje de iken beammen ek:
Reintsje, reintsje, sûs
Fan boppen op ús hûs.
Reintsje, reintsje, fal,
Meitsj' it net te mâl!
Lit dan de wolken wer fergean,
De sinne oan de himel stean;
Reintsje, reintsje, rûs
Oer it âlde hûs.
| |
[pagina 573]
| |
De bern boartsjeIt siichje fan de jûn
Loek sêftkes oer de grûn,
'n As 'k my no wat winskje koe,
Wie ik in bern as doe.
Luftich waait har wille bliid
Oer it stille fjild,
Och! dy romme bernetiid
Wurdt net koft foar jild.
Liket my myn libben ta
As in swiere droom?
Koe 'k as bern wer wille ha
Sonder soarch of skroom!
Al myn freugd' is sonder klank,
Och! myn hert is kâld,
Hear ik jûns it blij gesang
Fan de bernewrâld.
Dan sinkt my de lodde del
Ut de wurge hân.
Graaf my mar 'is sêftkes del,
Wei nei 't bernelân?
| |
It skynselSy kaam by 't bêd yn 't deade himd,
In ljocht hie se yn 'e hân;
Hja wie noch witer as har himd,
En as de snie oer 't lân.
Sy kaam sa langsum lâns de flier
En fette de gerdine;
En ljocht' en seach him yn 't gesicht,
Wylst se oer him hinne line.
Dochs hie se mûle en eagen ticht,
En 't syk' opheljen stoe;
Hja roerd' nin lid, en seach dochs út,
As ien dy sprekke woe.
De grize rûn him lâns de rêch,
En ta de teannen út;
Him tocht, hy gûld' yn deades eangst
En joech dochs nin gelút.
Hy mient, hy grypt har mei de hân,
En ward' him tsjin de dea;
En fielt mank alle skrik en eangst,
Hy repte lid noch lea.
Doch doe hy einling wer bekaam,
Doe gong se just út 'e doar,
As kryt sa wyt, yn 't hinnekleed,
En ljocht' har langsum foar.
| |
Ald beppeAld beppe slomm't yn 'e briedstoel,
De bibel op 'e skurt'.
Ik wit net of dat lêzen
Dêr ek wol folle wurdt.
Hja sjocht har troch dat brilglês
De eagen omtrint blyn.
En iiv'rich is se beuzich
Sels yn 'e moanneskyn.
Fanmoarn dochs is se danich
Ferbjust're en fertiesd;
En sjocht net hoe it mopke
Har oan 'e rokken tiest.
Hja merkt net dat de boarre
Har yn 'e mûtse spint.
En de kanarjefûgel
Har op 'e finger rint.
It sintsje skynt sa freonlik
En stooft har wangen read;
Och! leave God dêrboppe -
Dat âlde sloof is dea.
| |
[pagina 574]
| |
O, wolst my net hawweO, wolst my net hawwe,
Myn leaf lytse Tryn?
O, wolst my net hawwe,
Myn leaf lytse Tryn?
Do kinste wol menne,
Do kinste wol ride,
Of wolst oan myn side gean,
Myn leaf lytse Tryn?
Wat bruit my dyn âlde,
Syn hûs en syn fjild!
Wat bruit my dyn muoike,
Har grutskens en jild!
Sis mar ik sil meigean,
Sis mar do bist myn,
Ik kom yn 't springrokje,
Myn leaf lytse Tryn!
| |
Hja langhalzetDe see is fol fan wetter,
It hert oergjalpt fan bloed,
En komt de moanne skinen,
Dan riist en falt de floed.
En sjen ik him fan fierren,
Dan tsjocht my op it bloed,
Sa riist de see en falt se,
Sa komt, sa ebb't de floed.
Dêrboppe tsjenn' de wolken,
Dêronder rôl't de see,
De wrâld is grut en iensum,
Myn hert is lyts en wee.
De sinne is klear dêrboppe,
Hjir efter 't griene lân,
Ik sjen, mar skier yn 't tsjuster,
De nevel op it strân.
De sinne dûkt yn 't wetter,
De ea'barr' stapt sa twang;
De see is jit oan 't razen,
En sjongt syn jûngesang.
Wat dêr oer 't wetter kloeket,
Dat is de wylde swan;
Wat het dy wol te roppen,
Dy flugge wite man?
Yn mist en nevel hobbelt
Dêrjinder jit in boat;
Wa wit, der sjenn' ek eagen
Nei 't strân yn bitt're noad.
Och! mocht ik swimme en driuwe
Sa steatlik as in swan,
Of mei de wite wolken
Of mei de stilie moann'!
Och, wie ik mar in ea'barre,
'k Fleach yn de wrâld rûnom;
No stean ik hjir oan 't wetter,
En hear it weachgebrom.
| |
JûnfredeDe wrâld is o sa sêftkes,
As lei se yn 'e slom,
Men heart nin sucht, nin laitsjen,
Hja libbet, mar is stom.
It sûzet troch 'e blêden,
Sêft as in bernesliep,
Dat binn' de widzesankjes
Foar kij en 't froede skiep.
It doarpke leit yn 't tsjuster,
In nevel leit 'eroer;
Twa leafsten heart men lúst'rjen,
As 't freonlik do-gekoer.
Men heart de kijkes snuven,
Yn 't lange, griene krûd,
Dat houwen en dat snuven
Dat is it ienichst' lûd.
| |
[pagina 575]
| |
Dat 's wis de himelfrede,
Nin haat, nin striid, nin spot;
O! 't is de tiid fan bidden, -
Hear my, o goede God!
| |
De ljurk giet fuortFarwol! Farwol, de simmer giet!
Farwol oan 't oankomm' jier!
Farwol! it is myn lêste liet!
No wurdt it hert my swier.
Ik haw ek song'n in hele tiid,
Al troch 'e simmer hinne,
No reizgj' ik fuort, nei wiid en siid,
Nei 't suden, nei de sinne.
| |
SneinsrestDe stille rêst is yn it hûs, oer 't fjild is nin getier,
En op 'e delle leit it skaad, de sinn' skynt op 'e wier.
Dêr is in plak foar freed' en rêst, benêst de jonge frou!
Hja triuwt har berntsje oan it boarst, sa leaflikjes en trou.
Nin wolk is yn 'e blauwe loft, op 't wêzen nin fertriet,
Nin lûd is oer it stille fjild, as 't plechtich klokgelied.
| |
De jonge widdoAs 't jûns sa read yn 't westen tsjocht,
Dan tink ik och! oan dy!
Sa teach it gânske leger wei,
En do wiest ek dêrby.
As blêden falle fan de beam,
Dan tink ik fuort oan dy;
Sa foel ek mannich brave feint,
En do wiest ek dêrby.
Dan sit ik hjir sa treurich del
En tink safoll' oan dy.
Ik yt allinn' it jûnmiel op -
En do bist net dêrby.
| |
OfleanneDe soan dy hie har krêftich leaf,
Hja wie sa weak, sa fyn.
't Ald wiif dy flokte yn 't hûs rûnom,
Wat beeldt dat ding har yn?!
Hja naam har bondel onder 'e earm,
Fan triennen de eagen fol,
Sy sei de âlde stil goendei,
Sy sei de soan: farwol!
Hja gong de hoek' om fan de haach
En siet dêr op in stien,
De âlde flokt' om hûs en hear,
De soan ontrolle in trien.
| |
[pagina 576]
| |
Myn AnnaMyn Anna is in roas sa read,
Myn swiete hunichseam;
Myn Anna is in sweal te foet,
Myn Anna is as molk' en bloed,
In apel oan 'e beam.
De grytman het in apelhôf,
En roazen prûs en prat.
De grytman nimt syn apels ôf,
Syn roazen waaie yn 't stof;
Myn Anna bliuwt myn skat.
Sy is myn skat, myn sillichheid,
En allens tagelyk;
En as de wyn mei roazen waait,
En as de stoarm mei apels saait:
Myn Anna bliuwt allyk.
Sy falt net ôf, sy waait net wei,
Har troanje is fris en read.
Sa gloeit myn boarst, en 't hert dêryn,
Myn Anna bliuwt in blom dêryn,
Ta oan 'e skrille dea.
| |
Ald - jongWy gongen tegearre yn 't fjild, myn Hâns,
Wy gongen tegearre te rêst,
Wy sieten tegearre oan 'e dis,
Sa waarden wy griis op 't lêst.
Trep op sa licht, trep ôf sa traach,
Sa mannich, mannich jier -
'k Haw dochs myn Hâns noch krekt sa leaf,
As doe mei 'n kroes kop hier.
| |
De dochter fan 'e loadsHja koe de nachts net sliepe,
De see joech sa'n gelút,
De hele nacht net sliepe:
Hy wie te fiskjen út.
‘Myn fader, lit ús roeie,
De see bromt lûd en near,
O, lit ús roeie, roeie,
De fiskers driicht gefaar.’
De dage blonk yn 't oasten,
De see gong heech en hol;
Wat driuwt dêr fier yn 't oasten?
It wie in omkearde jol.
Ik haw fannacht net sliepen,
Och heit, 't wurdt my sa near,
En komm' wy wer te lâne,
Meitsj' dan myn bêd mar klear.
| |
Hy sei my safolleHy sei my safoll' en ik sei him nin wurd,
En al wat ik sei, wie: Och Jan, ik moat fuort!
Hy toete my fan boaskjen en trouwen yn 't ear,
Hy sei my fan allens, en ik wit it net mear!
Hy hâlde myn hân, en sei: Myn leave trûl,
En ik soe him dochs nimme, hy tinge sa fûl!
Ik wie ek net boas, mar ik sei dochs nin wurd,
En al wat ik sei, wie: Och Jan, ik moat fuort!
| |
[pagina 577]
| |
No sit ik en tink, en tink ik jimmeroan,
My tocht ik moast sein ha: Wol graach, of wie 't moarn!
En dochs, komt it wer sa, sa sis ik nin wurd,
En lûkt hy my, sis ik: Och Jan, ik moat fuort.
| |
It koele grêfOp it âlde tsjerkhôf sa somber, sa from,
Dêr sliepe twa leafsten en drome in droom.
Hja sliepe en drome de lange nacht,
Salang har de jongste dage ferwacht.
De heit dy sei: Myn dochter is ryk,
In boeresoan dy is har net lyk.
De mem dy sei: Dy skoane pop,
Us jonker dy set 'er syn sinnen al op.
Sy sei: farwol, 't is de lêste jûn,
Myn heit het my oan in oaren ferbûn.
Dat duld ik no en nimmer net,
Dan geane wy beide yn 't planken fet.
Hja stiene op, foar de dageraad,
Doe diene se beide dy skriklike daad.
Der wie oars nin rie, nin help foar har,
No sliepe hja ivich by'noar.
No lit har rêste to de jongste dei,
Dat God har wer opweitsje mei.
Der waait yn 'e nacht in wyn út it noard,
Der bloeit nin rea blom, hja binne fersoard.
| |
FerlernSyn memke giet en jammert,
Syn heit is stil en stom,
Ik meltsj' de ko en fei de flier,
En my tinkt nimmen om.
De buorren om te treasten,
Dy sizze in freonlik wurd,
En as hja treure en treaste,
Dan slûp ik heimlik fuort.
En jûntiids yn myn herntsje
Krûp ik sa treurend wei,
En skriem sa wiet de slopen,
Ta oan de ljochte dei.
Hja hawwe jit in oaren,
Hja hawwe jit in soan;
My bliuwe bitt're triennen,
Myn libben is ferdoarn.
| |
[pagina 578]
| |
En komme dan syn makkers
En sizz', hoe braaf hy wie,
Dan slûp ik yn 'e loane,
En wein en wit nin rie.
My tinkt, ik hear it sjitten,
De griz' rint m' oer 'e grou;
My tinkt ik hear, hy ropt, hy ropt:
Myn Anna, kom dochs gau.
| |
FammewinskIn keamer te feien en op te skoaien,
In lyts bern te heinen en te troaien,
En in jongman op te passen:
Dat giet boppe smullen en brassen.
| |
De grutte stienBy Schalkholt op 'e heide,
Dêr leit sa'n grutten stien,
Dêr stiet in skrift op skreaun,
Dat is benei fergien.
By Schalkholt op 'e heide,
Dêr leit in stien sa grut:
Dêr sloech yn âlde tiden
In broer syn broeder dea.
Der wie in ryk boeredochter,
Dêr hâlden se beide fan,
Der wie yn 't hele doarpke
Nin moaier faam te sjen.
‘Sis, broeder myn, wat skeelt dy?
Hoe toanste sa'n treurichheid?
Kom mei dyn moaiste pakje,
Dan kom 'k by dy mei de breid.’
‘Te moarn, dan haw ik heel nin tiid,
Dan moat ik nei de heide,
Oars fret de kweade wolf myn skiep,
De bêste yn 'e weide.’
By Schalkholt op 'e heide,
Dêr leit in stien sa grut;
Dêr skeat hy sneintemoarne
Syn eigen broeder dea.
| |
Hoe hjit se doch?‘De slotboers âldste, hoe hjit se doch?’
Cathrina, Catryn!
‘De slotboers twade, hoe hjit se noch?’
Christina, Christyn!
‘De jongste is dy noch te klien ...’
Hja is dochs tsjep en fyn besnien,
In roazeknop sa fyn!
Wy rôpen lûd yn 't bosk rûnom:
Cathrina, Catryn!
Dat wjerklonk yn it wâld werom:
Christina, Christyn!
Dêr hawwe hja songen út al har macht,
De jongste namme neamd' ik sacht,
Sêft, sêft, sei sy, hâld yn.
De slotboer stie bliid foar 'e doar te sjen:
Cathrina, Catryn!
Har memke sei sêftkes: myn inerlik bern
Christina, Christyn!
De jongste krige foar 'e doar nin pat,
De jongste het yn 'e tún har skat,
De jongste dat is myn.
| |
Te bêdHoe wurch en hoe sliepp'rich!
De hannen mar gear,
Ik wit net, wat bid ik?
Ik bid mar net mear!
Hoe wurch en hoe sliepp'rich
En tsjuster de nacht:
Ik seach him mei 'e eagen,
As glimke hy sacht.
| |
[pagina 579]
| |
Sa bliid en sa freonlik -
Och! meitsj' ik se ta,
Dan sjocht him myn hert noch,
As lake hy my ta.
Ik droom wol yn 't weitsjen,
Is 't spookjen of sok?
Ik wit net, is 't sonde?
O nee, it is 't gelok.
| |
SkippersbreidKom mei, it glimt yn 't oasten,
Kom mei, en neul net sa!
‘Ik kin net gean, ik kin net stean,
Myn hert dat kloppet sa!’
Ik draach dy op 'e earmen,
Ik draach dy yn it boat!
‘Wat sil myn memke sizze,
Dy skriemt yn bitt're noad!’
Dyn mem, dy moat har treaste,
Dyn heit is al te hurd!
Ik bin dyn heit en memke,
Tadat hy sêfter wurdt.
Ik kin dy net ferlitte,
Myn ingel, myn behâld!
Ik draach dy op myn earm
Wol troch Gods wide wrâld!
Ik haw myn boat yn 't wetter,
Ik haw myn skip op 'e see,
Ik haw myn leafst' op 'e earm;
Myn faderlân, adiee!
| |
It hûsFerskûle mank de esken,
Dêr stiet in lyts hûs;
Dêr 's 't jûntiids sa stiltsjes,
Dêr rept him nin mûs;
Dêr skynt troch 'e blêden
In ljochtsje sa blank;
En beppe yn 'e briedstoel,
En sy op 'e bank.
Dat skynt my yn 'e eagen,
Dêr lûkt my myn sin,
Dat lûkt my yn 'e skimerjûn
Sa heimlik dêrhinn'.
Sa waarm en sa smûkjes,
'k Wyt sels net wêrfan;
Ik stean dêr by 't finster,
'k Bin bliid 't ik it sjen.
En sitt' wy te praten,
By 't ljocht op 'e bank,
Dan liket my har troanje
Wol twaris sa blank;
Dan is 't dêr sa rêstich,
Dan rept him gjin mûs;
O, koe ik dêr bliuwe,
En moast net nei hûs!
| |
De âlde wyljenbeamDan klopje mar oan 't finster,
Dan klopje do mar sacht,
It doarp leit te sliepen
En stil is de nacht.
Dan klopje mar oan 't finster,
Mar sacht oan it rút,
Ik hear dy yn 't sliepen,
Dan kom ik 'erút.
De tún is sa rêstich,
De moann' is sa blank,
Kom sacht, kom fannacht,
Oer de sleat, oer de plank.
Dêr stiet de âld wyljen,
Dêronder in stien,
Dêr wol wy dan sitte,
Twa herten ynien.
| |
[pagina 580]
| |
Dêr wol wy dan prate,
Sa heimlik, sa sacht;
En nimmen sil 't wite,
As it moantsje yn de nacht.
| |
Twa leafstenWat kloppet oan myn finster dêr,
Wa kloppet oan it rút?
‘No, dwaan mar op, myn leafste myn
En kypje even út!’
Och nee, och nee, dat dwaan ik net,
Der waait sa'n koelen wyn.
‘No, dwaan mar op in eagenblik,
Do biste hertleaf myn.’
‘Dwaan do mar op en lit my yn,
Mar foar in amerij!’
Och nee, want heit dy hoastet sa,
En mem slept tichteby.
‘Kom, tsjen dy oan en kom ris út,
En kom ris yn it hôf.’
Och nee, ik haw in oaren leaf,
Al jierren oan ferloov'!
‘En hesto lang in oaren leaf,
Dy 's dea, dat God behoed';
En gean mar efter 't tsjerkhôf om,
Dêr leit hy yn syn bloed.’
En doe hja efter 't tsjerkhôf kaam,
Doe libbe hy net mear.
‘Och fader, dol ús beide in grêf,
Ik haw nin leafste mear!’
Dêr is in grêf yn 't griene gers,
Dêr bloeie roazen read,
Dêr lizze twa leafsten byinoar,
Sa trou ta yn 'e dea.
| |
Foar 'e doarLit my gean, âld beppe slept,
Lit my gean, de wachtman klept,
Hark! wat klinkt dat hol en moai,
Gean en krûp mar yn dyn koai.
Sjoch! de tsjerke liket grut,
Dêr leit ús goede buorman dea.
Sliep do sûn en tink oan my,
Ik droom de hele nacht fan dy.
Beppe loert, hja heart it wis,
No is 't nôch, stap op mar fris.
Moamtejûn, as beppe slept,
Bliuw ik ta de wachtman klept.
|
|