Rimen en teltsjes

Yn de dollejoarum rinne

Dêr het ris in jong skriuwerke op it Lânshûs te Ljouwert west, dy sawat in slok en detabak, piper en sâlt en om koart te gean alles fertsjinne, behalven dêr er fan libje koe, en dy dêrom fan it neifuorjen fan mems brij libbe. Dit mantsje rûn jimmerwei te prakkesearjen hoe er it better krije soe. Op in waarme simmermoarn stapt' er mei in stok yn 'e hân ta 't hûs út; of de jonges al gûlden en him neipiuwden, dêr heard' er net nei. Einling komt er de Tontsjepiip opstappen; ‘Hè, wat is ut hyt!,’ ropt er út, en strykt mei de hân oer de foarholle en hjir merkt er earst dat er nin hoed op 'e holle het, mar in wite puonnemûtse. Hy bestoar 'erfan, want fan fierren seach er twa dochters fan in ryk keapman op him ta kommen. Mar dalik smiet er de stok yn 't wetter en de puonnemûtse dêrby, want, tocht him, as er sa laskwei oer de strjitte rûn, sonder hoed op de holle, koe 't jitte lykje oft er sa ris even nei syn buorman oerstapte om in moarnpraatsje, lykas men wolris docht, mar in stôk derby yn de hân dat stie sa raar.

Mar just lei de stôk en de mûtse yn de feart, of 'n fiskwiif lit har fiskbin stean en pakt him mei har stjonkende earmen stevich fan efteren om 't liif: ‘Nee, fentsje, súden jou jou hier te kort doën, dat súd te jammer weze, soa'n jonge bloem!,’ tinkende dat er him ferdrinke woe. Flokken, razen, biten, spijen, skoppen, stampen, skriemen, gûlen, neat koe him hjir helpe, hy siet yn hâldershannen en hy moast it bliuwe. Dêrmei komt er fuort ek al in heal snies fan dy froulju by rinnen, dy by alle reboeljes út de loft reinen komme; dy hiene it klear sjoen, hy hie al mei de iene foet op de lening stien; koartom, dy twongen de man om te sizzen wêr er wenne, en treauwen him oer de dûbele hals yn in leech sleepkoetske, dat dêr foarbykaam, en sa wurde er, mei in sleep jonges efter him, nei syn hûs yn de Tsjerkstrjitte brocht, dêr er jit ek in skelling foar it sleepkoetske betelje koe.

De oare wikes stoe 'er yn in krante yn Hollân:

‘Van de persoon, die in de voorgaande week te Leeuwarden in het water gesprongen is, heeft men tot nog toe niets dan de stok kunnen wedervinden.’

Ik leau dy wol, kranteman, want de sliepmûtse driuwt tuske wyn en wetter, en syn hoed hinget jit oan de spiker op syn keamer.