Rimen en teltsjes

[p. 477]

Myn reis me parsop nei stêd

Us lânhearre ferhelle my ris, dat men fan parren wyn meitsje koe as oalje, en om't ik de romt' fan parrebeammen yn 't hôf ha, sei ik ferline moandei tsjin myn wiif: ‘Ik sil lânhearre de eagen ris útstrike.’ Ik naam in fetsje fol parren, en treau se tuske twa tuollen út, ik liet it sop troch in broudoek rinne, en tape 't yn in flesse. De oare moarns teach ik mei dy flesse en trijehondert gûne lânshier nei stêd.

Daalk dêr ik de Easterpoarte yn stoep, stie 'n man mei 'n spaansk reid, dêr 'n sulveren keatting oan en 'n porsleinen knop op siet, yn 'e hân; dy seach my oan as 'n earn en frege rimpen: ‘Heb je daar water, boer?’ - ‘Wetter, man! wat wetter?’ frege ik. - ‘Ziekewater,’ sei de man. - ‘Yn dy flesse, mienje? nee, man, dat is parsop.’ - ‘Zo, dat is wat anders,’ sei de man; hy seach de poarte út, en sei: ‘Het is niet best te gaan, boer.’

Fiif hûzen fierder stie in oarenien, en dat wie ek al wer: ‘Wat heb je in die fles, boer?’ - ‘Neat, hear!’ sei 'k. - ‘Wat, duvel, dat is 'n raar antwoord; jou heb 'er dochs wat in.’ ‘No ja,’ sei ik, ‘as je 't krekt witte wolle, parsop foar ús lânhearre. - ‘Zo, krekt, dat is zo, vraag excuus; 'n sludderich weertje, hé?’ - en dêrmei gong hy fierder nei de poarte.

De Easterpoarte te Snits

Nei't ik op 'e Easterdyk noch in kear oanraamd wie om de flesse, kaam ik behâlden en wol yn ús kertier op 'e Pôle. Dêr sieten twa fellekeapers mei 'n bûterkeaper te redenearjen oer dominys earlikheid, konsjinsje en gnap beteljen. Ik sette myn parsop yn 't finsterbank, en sei: ‘Dêrmei kom ik wer; ik sil my gau skeare litte.’ - Doe ik werkaam, seach ik in pear spjochtige keardels mei de flesse skodzjen, en wrakseljen; dan digere de iene 'ertroch, en dan de oare; en hja gloerden 'er sa fûlbandich troch as oft 'er 'n sekje sechstehealen út te skuorren wie. Ik sei: ‘Dat is 'n duvels wurk, wat wolle jimme mei dy

[p. 478]

flesse?’ - ‘Is 't van jou zelfs, boer, of van jouw vrouw?’ fregen se. - ‘It is uzes mei-eltsoar,’ sei ik; ‘parsop, dat ús lânhearre habbe sil.’ - Mei-ien seagen se ús master mei de inketkanne reizgjen; en dêr fleagen se op ta, dat se hast oer eltsoar hinne trûzelen. Bliid dat ik 'erôf wie.

‘Heare, kastleinske,’ sei ik, ‘wat is 'er doch geande yn 'e stêd? Ik bin hjir wolris mei 'e murdefel hinne tein, dat my 'n heal snies smouzen oan 't baitsje hingene, ear ik de stêd troch de mist sjen koe, mar noait ha ik it sa sjoen, as hjoed mei dy flesse, miene se dat de boeren de stêdlju ferjaan wolle? of is 't oars wat? Dat binne dêr no al fiif dy oan dy flesse toarnd ha; wat hâldt dat yn?’ - ‘Ei, dat sil ik je sizze, myn goede man,’ sei it wyfke. ‘Folle nearringen binne slop, en mei dat wiete waar de ierappels djoer, en no de bûter de hele simmer sa goe'keap is, is 't net better. Om koart te gean, wy habbe hjir rom genôch dokters, en dat soe oars wol gean om oan 't brea te kommen, as de molktapers har molke en sûpe ferkoften sa se ried en foer; mar, noed fan har mingers steande, smite se 'er 'n treddepart wetter yn; - no kin lyts en grut it fertarre en krije selden 'n mismiel. Koen' de dokters lykas de lju dy oansteld binne, om de iene d'oare de bûter en tsjiis ta te weagjen, fan beide kanten fan 'e evener wat gnobje, as har traktemint te lyts is om 'er earlik lâns te kommen, dan wie 't wat oars, mar no moatt' se 'eropút, of de stôk yn 'e hals; en dy de lju de kwalen by sekfollen út it wetter oplêze kin, en bêst tefoaren lige doar mei in from gesicht, dy giet 'ermei op. It is 'n bedroefd krús.’ - ‘Ja, mar wyfke,’ sei ik, ‘goede dokters habb' jimme net licht tefolle.’ - ‘Dat sis je wol, man,’ sei se, ‘mar wêr fyn jo se allegearre goed, dêr sa'n keppel binne? D' iene hûn wurdt mei d' oare fûl.’ - In slachter, dy syn healfearntsje dêr naam en 'eris raar mei de grutte bile ynhouwe kin, sei: ‘Ik betrou se bêst; ik ha 'eris mei 'n miel fan 'n âld baarch, dy ik d' oare deis slachte en yn 't sâlt lein hie, nei 'n dokter west, om ris te sjen, wat er dêrút meitsje soe, en it earst wie: ‘Pas vroeg, man; vier dagen later had het mis weest! De patiënt leit, hee!’ ‘Ja, dokter, as 'n stien.’ ‘Geen eetlust?’ - ‘Nee, dokter.’ - ‘En het andere wil ook niet?’ - ‘Glêd dien, dokter.’ - ‘De tong beslagen?’ - ‘Sa'n minsketonge hab je noait sjoen, dêr is er, dokter’; en dêrmei lei ik de bargetonge op 'e tafel, en spile hakken op.’

t.h.