Rimen en teltsjes

[p. 419]

De iere maaimoarne en de minske

Dêr ha we it leave foarjier wer

Mei al syn noflikheid!

Elts fûgeltsje is wer yn de wear

En sjongt, en gûlt, en geit.

De leave flinter komt 'erút

En dwarr'lt de fjilden om,

En siket mei syn fine snút,

It swiet út krûd en blom.

Hark dêr dat sêfte siichje ris

Troch blêd en twiichjes gean.

Snuve op! wat is de moarnloft fris

Hjir yn dy boekenlean'.

Hark dêr dy leave nachtegeal!

Soe dy har leedsang jaan?

Hoe kweeljend, earnstich klinkt dy taal

Sa dompich út dy loan'!

‘Wy binne allegearre blij,’

Dat roppe se ús no ta;

Ja, stomme blomkes sizze my:

‘Dan biste it ek wis; ja?’

En biste it net, och, minskebern!

Wat dochste yn 't leave fjild?

Krûp yn dyn hûs by de hurdshern'

En sucht, of tel dyn jild.

De grutte master fan natoer

Fermeidet hjoed syn bern;

Hy spriedet 't fjild mei blomkes oer

En lit syn goedheid sjen.

It gers komt út de grûn as brûs,

De beam syn knopkes set.

Fjild op! ferlit it neare hûs,

Dy 't hert fol soargen het.

Fjild op, mei lichte trêd en swier!

Wês blij mei krûd en dier.

Sjen op! 't ropt alles heech en fier:

‘Us God is grut en goed;’

‘Is grut en machtich, ivich goed

Foar al syn kreatoer:

Do, minske, biste sof en tsjoed;

Och! jaan dyn soargen oer.’

Dat sizze blom en fûgels my

As tsjûgen fan Gods macht;

Mar wêrom sjonge en pronkje sy

Net yn de tsjust're nacht?

Har sang, har swiete melodij

Komt mei de dage oan:

Ut leafde en pearsjocht sjonge sy

Wer om Gods leave moarn.

Mar 't is oan dy allinne jûn

Gods grutheid oan te sjen,

En dan, fan ierde en flêsk ontbûn,

Nei Him ta op te tsjen.

Mei krêft'ge wjukken rjocht, myn siel,

Dy tsjin Gods himel oan!

Oanbid mei de earste sinnestriel

De Skepper fan sa 'n moarn!

1833

e.h.