Ybel en Jelke, of de boask op it iis
Der ried in gnap faam fan Suwâldenei stêd;
Hja wie ris opstreake sa tsjep en sa glêd;
Hja waaide en hja swaaide sa flink oer it wiid,
En ried mar mei alle de fammen om striid;
Hja wie sa fernimstich, sa prot en sa wiis,
En seach nei nin redens en seach nei nin iis;
Hja glied 'er mar hinne en tocht nearne net om,
It hertsje dat wie har sa nommel en rom.
En kamen har fammen temjitte op har wei,
Dan rôp se fan fieren al: ‘Dei fammen, dei!’
Mar feinten dêr like se neat mei op 't skik,
Dy joech se op it moaist ris in freonlike knik.
Sa dreau se foar 't wyntsje de Langemear del,
Mar, jeny! wat waard se doe bjustere kel,
It rûn har sa kâld en sa skril troch 'e lea,
Hja wurde sa wyt as de baarlike dea.
Hja taast' nei har hals en hja skrilde derfan,
En gûlde: ‘Dêr haw ik myn kroantsje ferlern!
Dat kroantsje, dat krige ik fan oarre te jou,
Dat leit op it iis, en wat muoit my dat no!’
Hja swinkte werom, nei Suwâldewer ta,
En socht om dat kroantsje, en se digere sa,
Hja skrepte en hja snúfde tsjin de eastewyn op,
En pûste as in man mei it kin op it krop.
Ybel en Jelke. Iiswille.
| |
Dêr driuwke fan fieren in feintsje har oan,
't Wie Jelke, de Burgumer bysitters soan;
Dy rôp al: ‘Wel, honke, hoe rydste sa hurd?
Ei fanke, kom stân wat, en sprek ris in wurd.’
‘Myn kroantsje,’ sa kriet se, ‘dat haw ik ferlern,
Dêr ried ik sa om, en dêr soe ik nei sjen.’
‘Dyn kroantsje? dat is al nei Altenburch ta:
Dat wyt ik, dat sil de kastlein dêr wol ha.’
‘Hoe baasto sa nuver fan Altenburch, ju?
Ja, haw do de gek mar mei simpele lju.’
‘Och, faam, ik haw siker de gek net mei dy,
Lis op mar, ik sis dy, en ryd ris mei my;
Lis op mar dyn hân, kom, lis op mar om nocht.’
Dêr rieden se hinne as in fûgel dy fljocht!
It hearren en sjen wie har omtrint ferlern,
De holle dy gonze en dy sûze derfan.
En krekt as in laam yn 'e finne wol docht,
Sa sprongen se oer dykjes en ronfels út nocht;
En kamen se fammen en feinten neiby,
Dy swaaiden se en swongen se as ljippen foarby.
‘En, holo! dêr hawwe wy Altenburch no!’
Sa rôp er, en kraste ris dat it sa stau.
‘Kom, Oeble! jaan no ris wat barndewyn, freon!
Wy ha dochs yn lang fan dyn soopkes net preaun.’
En Oeble dy skonk har in gleskefol yn,
En Jelke dy muozze 'er it kroantsje by yn.
‘Haboes no, jong fanke! kom, bring my ris ta:
In rider dy swit, komt in dripke wol ta!’
Dêr fûn hja yn 't gleske har kroantsje werom!
Wat waard it dat fanke doe noflik en rom!
It brochte har sinnen alheel wer yn 't stjoer,
Hja flijde har smûkjes by 't knappende fjoer.
‘Do bysfeint,’ sei sy doe, ‘wat heste my hân;
En wêrom, sis, brochtste my net yn 't ferstân?
Hie 'k no mar myn strinkje mei gitten ek wer,
Dan hie ik myn winsk en dan hie ik myn ker.’
No seach se sa freonlik, sa noflik, sa blier,
En teach doe ris tige mei Jelke te bier:
Hja hoalle en hja lúst're en hja hie him sa leaf,
En klamm're om him hinne as de bân om 'e skeaf.
‘Wel, Ybel,’ sei Jelke, ‘is 't dy dêrom te dwaan,
Dan ride wy mar nei de Ljouwerter baan.’
Hja moasten noch earst op 'e Froaskepôle oan,
Dêr smakket in minsk boerekofje sa skoan.
Hja rieden nei stêd, en hja koften in string,
En rieden nei hûs ta, en út is it ding.
Want Ybel en Jelke dat waard 'er in span:
Hja socht om in kroantsje, en hja fûn in tsjep man.
Tollens fan fieren neifolge. 1832
e.h.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd