|
| |
De Sint-Pitersboask
Dan het de hûsman it nei syn sin.
Sa songen de berntsjes foar twahondert jier ek al yn it âlde Grou, lykas hja jitte dwane. Wêr binne dan bern hjir te finen, dy it hert net optilt? Ja, de âlden plachten dêr ek mear mei op te hawwen as jitte. Sa siet ris yn âlde tiid foar minskehûgenis in jonge widdo by har trije lytse berntsjes te spinnen, wylst de berntsjes apels bretten. It wie in lust hoe de lôge fan dat fjurke de wankjes fan dy leave sloven opkleurde; hoe hja snapten, en har bliid makkene mei de swiete koeke en it moaie boartersguod, dat Sinte-Piter har bringe soe. En hja songen! En hja hoallefoallen! Mar har memke net. Net, dat hja net oer de Sint-Pitersdei mochte; nee! it plezierich neitinken fan har froede bernejierren, doe alles thús jit folop wie, en hoe noflik hja yn har famkesjierren wol sint-pitere hie, wie har net fergetten. Hja soe jitte wol wille hawwe, sa âld wie hja net, mar har ferlittene, faak earme widdosteat, hie har de moed ontnomd, al wie de lust 'er jitte al. As de berntsjes yn de skoarstien oan Sinte-Piter rôpene:
Sinte Piter, goed heilige man,
Trek uw bestetabbaard an,
| |
| |
En reist er met naar Spanje.
Sinte Piter, goed heilige man,
Reist er met naar 't ander land.
Op een zo mooi wit peerdje,
Al van ons Lievenheertje.
‘Sil ik in moai skipke hawwe mei wite seiltsjes, of in hobbelhynzer?’ Dan suchte Saapke (sa hjitte dy jonge widdo) en in trien rûn oer har wangen, omdat hja sa graach de winsken fan de leaflingen fan har hert foldwaan woe, mar net koe; omdat hja it fan har needdrift net misse koe.
Dêrmei kaam har omke by har ynstappen, en dêrmei heldere har troanje op. Dy gong mei syn damasten baitsje oan en syn Ingelsk mûtske op yn de hurdsherne, en reakele de stealen wat op, en wylst er dat die, smiet er in hânfol pipernuten oer 'e flier, dêr de berntsjes om grabbelen oan 't krijen ta. En wylst de bern dêr oer de flier omkroepen en om de pipernuten kreauden, sei er tsjin Saapke: ‘Hâld dyn skerteldoek ek ris op!’ en smiet har in goed hânfol âlde skeljen yn de skurte. Hja naam de âlde man syn toarre kâlde rjuchterhân yn har beide lytse hantsjes, en dy hândruk, en de freonlike opslach fan twa grutte blauwe eagen, dêr in trien yn flimmere, wie al it betankje, dat hja uterje koe. No rûn hja dalik nei in âlde hoekspine en dêr helle hja in flesse mei in romer út. ‘Hjir, omke,’ sei hja mei in ingelachtich lûd, ‘hjir is in Sint-Pitersslok foar jo. Ik sil 'er jo sûker by dwaan. Dy haw ik lang bewarre. It is koeke fan jins eigen daai. It binne swarte beien út jins bleek, en barndewyn, dy josels út Frankryk helle habbe. Dy joegen jo my jitte ta myn brullofte ...’ En doe koe hja net mear prate; doe kaam it hege moed by har op. Dêr siet no al de âlde man yn syn bladeren. De twa lytste berntsjes sieten elts op in knibbel, en de grutste siet him tuske de skonken, en dan song er:
En dan wer:
Nei Snits om in witebrea,
Dêr ride hja al ús hynkes dea,
Dy bringt ús swiete koeke mei.
En dan fan it wyfke, dy in houten skeisen fûn, o! dat wie in teltsje, dêr hja noait sêd fan waarden. En dan brocht Saapke omke wer ris ta mei in freonlik: ‘Haboes, omke!’ ‘Gram- | |
| |
meûs,’ sei omke dan, ‘lytse tsjoenster!’ ‘Hoesa tsjoenster, omke?’ ‘Wel,’ sei de âlde hear, ‘as jimme ús goed oansjenne mei sokke eagen asto heste - o! ik sil mar swije; mar ik nim it ús oer-oer-bet-oer-oarreheit Adam net kwalik, dat er him troch in wiif ferliede liet; want dy hie jitte safolle net yn de spreuken Salomons lêzen as wy.’ Dy âlde omke waard Douwe Brander yn de wann'linge neamd, omdat er yn 1672 in brander bestjoerd hie onder De Ruyter tsjin de Ingelsken en Frânsken, in âld seerob, dy neierhân kofskipper wurden wie, en no om syn hege jierren oan wâl bleau, en syn skip oan syn stjurman oerdragen hie. Dy stjurman, Haye Rinderts, wie no ris by him útfanhûs, en dy hie foar jierren, doe Saapke jitte faam wie, ris om har frijd, mar dat wie mistribele, en doe troude hja op har achttsjinde jier mei in knap boargerman, dy in lytse keappenskip dreau, sadat dy ljuwe in aardich bestean hiene. Mar hja moast har man ferlieze, doe hja 'er acht jier mei troud west hie, en no moast hja har behelpje mei spinnen en flaakshikkeljen. Mar omke dy wenne tichteby har, en dy liet har noait ferlegen; mar hy koe safolle net as er woe; want syn âld wiif wie de ponghâlder, en dat wie soms ek al goed. Want de see kaam jitte wolris by him boppe, al wie er al santich jier âld, en dan wie it in âlderwetske oarlochsbonke, dy 'er wolris los hinne flokte en syn sûpke naam; mar hy hâlde altyd ús Leavenhear foar eagen. Dêrom soe er sneontejûns nei sân oere neat mear nimme, omdat de snein dan yngong by him. Sa wiene dy ljuwe yn dy tiid,
rûch en rou, mar from fan gemoed. Syn âlde wie dôf, mar dy koe altyd rûke as er in romerfol hân hie; en dan sei hja: ‘Do heste ek wer drank hân, Douwe.’ ‘Ja, âlder’ sei er dan, mar sa lûd net dat hja it hearre koe, ‘ik woe wol datste wat minder rûke koeste en wat better hearre, dan hiene wy beide mear wille yn de wrâld.’ Dizze jûn, doe er thúskaam, spriek hja nearne fan; want it wie Sint-Piter, en dan hiene de âlde Grouster ljuwe mear frij as rjucht hinne, alteast hja namen it.
Doe de âlde man fuort wie, rûn de widdo 'er hastich út om ien en oare by de bakkers op te keapjen, en doe hja just dêrmei thús wie, en de koer mei dy swietekau yn it foarhûs litten hie, kaam 'er gedrús oan 'e doar. De berntsjes sieten jitte om 'e hurd om de pipernuten fan omke op te kôgjen, en doe sprong immen ta de gong yn mei in keatting oan de foet, en dy frege as dêr ek goede berntsjes oan hûs wiene. ‘Ja,’ sei Saapke, ‘kom yn mar, Sinte-Piter!’ En dêr kaam er oan; it wie stjurman Haye, mar hy wie net te kennen. In rûge mûtse hie er op en in sek op 'e rêch: en de troanje sa befommele mei in siden doek, dat 'er neat bleat wie as de eagen. De berntsjes kroepen neiby yn eltsoarren; mar doe hja seagen, dat er omke' âlde skânsloper oan hie, dy oan alle iggen en seamen mei koeke, Hamburger kreakelingen, en mei boartersguod en apels benaaid wie, weage de âldste it gau om 'er in stik fan te taken; en dêrop plôken hja him alles fan de klean, ta de knopen ta; dat wiene moaie trynweeskes. Doe frege er oan de mem, as hja goed wiene. ‘Ja,’ sei Saapke. ‘Oars hie ik se yn de sek stutsen,’ sei Sint-Piter, en doe stoep er yn de gong; mar earst smiet er jitte hânfollen pipernuten oer 'e flier. Yn de gong biet Haye Saapke yn 't ear: ‘Ik kom jûn let jitris te sint-piterjen, as moaie Kei by dy sit.’ ‘Believen net om de doarren strúnje,’ sei Saapke, ‘dan krij ik omke oan de hals, want dy is tinsliepich.’ ‘No, kom dan dalik by omke,’ sei er; ‘ik ha in skipke foar dyn âldste jonge makke: dat kinste dan meinimme; ik sil dy myn plannen sizze.’ Saapke hie nammentlik in frijer, dat in jierrich feint wie, dy op in boerepleats te Easterwierrum wenne; ien dy it goed dwaan koe. Hja neamden him folle
fan moaie Kei, omdat er wat pronksk fan skik wie. Douwe Brander, har omke, wie wakker foar it houlik, omdat er tochte, dat hja dan berge wie, lykas men seit; en de widdo mocht him ek wol lije, mar dêr wie in naadsje oan de man los, en dat bedoar foar har de hiele man. Hja siet dêr tuske twa gedachten; naam hja him, dy angel soe har altyd prykje, freesde hja; en naam hja him net, dan bleau hja earm en ferlitten, en, tocht hja dan by harsels, ‘om dy foar ivich te ferkeapjen oan in man dêrste in tsjinnichheid yn heste, dêr haw ik jit te goede hannen foar oan it liif.’ Sa wiene har nacht- en deisgedachten, mar it kaam noait yn har gedachten op, dat stjurman Haye no wer ris eagen op har smite soe, no't hja trije stelten op 'e kast hie, nammentlik har berntsjes. Mar
| |
| |
lykas de measte froulju besteane, wie hja ek al, dat hja mear fan in seeman as in lânman hâlde; en no er sels yn omke syn plak komd wie en sels in skip onder de fuotten hie, no wie hja 'er dochs net frjemd fan. Want Kei, hoe moai er ek like, in bedaard feint, dy op in gnap boerepleats siet, wie foar jierren in stik mei bard, dat hja him noait ferjaan koe, sei hja, al woe hy har mei goud behingje en yn side en brat klaaie. Dêr hie yn syn âlders hûs ris in gnap faam tsjinne, dy in berntsje oerwûn, en dêr waard Kei mei betichte; mar dy liet er onbarmhertich it hûs útsette, en dy er ôfsmarde, doe hja him foar rjucht dage. En doe de jonge grutter waard, doe like er him fan top ta tean, de neilen fan de fingers en teannen ta. En de faam lei it, doe it jitte yn de pakken wie, wylst hy op in lânferhieringe siet, foar him op 'e tafel, dat 'er wol fyftich minsken by wiene; mar hy waard 'er oars of oars fan; hy bleau sa hurd as in spiker, en de faam koe 'ermei oanpiele. Hy mochte sa moai wêze as er woe, it mochte har jitte sa moai talykje om boerinne te wurden, dêr hja yn grutbrocht wie, dy falske eed, dy ontaardheid, koe hja net ferkropje. Tûzen losse setten en mâle flinken fan in luftige seeman wiene yn har eagen kwalen, dy betterje koene, en dêr joech hja de jonkheid skuld fan, mar sa'n hou genêsde wol, sei hja by harsels, mar de groede bliuwt 'er dochs ivich.
Lykas besteld wie, rûn hja jitte efkes nei omke Douwe, en frege of hja dy jûns wol mei Kei yn de fjoerherne fan omke sitte mochte. Dat wie sa'n puoskokentsje, dat dêr op 'e Grouswâl stie; en ja, omke joech dalik de kaai oer, en muoike naam de Sinte-Piterkuorkes foar de berntsjes freonlik oan. En stjurman Haye kaam fan de souder ôf mei in lytse koffe mei mêsten en seilen en touwen, dêr er twa winters oer fike, nifele en prakkesearre hie; mar omdat it in til wie, en dat er it ding graach net skeind oer hawwe woe, sa droech er it sels en gong mei de widdo nei hûs ta. En onderweis doe frege er har mar rjuchtút, of hja Kei wol slite woe. Mar hy hoefde it net te freegjen, hy wiste it wol, en hja sei neat as: ‘Ja, Haye. Wie ik 'er mar ôf; mar dan wie 't 'er mei omke te rêden, en dêr moat ik folle om litte.’ ‘Ja, mar alles net‘, sei Haye. ‘Soesto, jong en fleurich asto biste, dy oan in âld pluch ferhingje? En do witste it ommers wol, âlde leafde roastet net. Tenacht, as de klok tolf oere slein het, sil it spul oangean, mar do moatste nearne bang foar wurde, dat sizze ik dy. Do moatste mar net te tichte by it fjoer sitte, mear haw ik dy net te sizzen. It sil sintpiterje sa as it noait jit yn Grou bard is, en Kei rekket sa moai net út de fjoerherne as er der ynkomd is. As 't mâl komt, gean do mar yn in hoekje stean. Hy is bygelovich, dat wyt ik; hy reizget nachts net maklik allinne, sa sit him dy falske eed yn 'e mage. As er in swart kat op 'e wei sjucht, dan mient er al, dat er in lytsfeint fan de kweade foar het. ‘Dêr, nonke!‘ sei er, knypte har yn de hân, en treau 'er in gouden rider yn. ‘Alde leafde roastet net,’ sei er, ‘tink dêrom, Saapk!’ en dat lêste wurd sei er mei dyselde toan as foar fyftsjin jier. It skipke waard stil troch it lûk
op 'e souder set, en doe gong Saapke wer by har berntsjes om de hurd sitten.
De twa jongste waarden al slieperich en begûnen te knikkeboljen, en dan kitele de âldste har mei in strieke yn 'e noasters; en dan begûnen hja te tsjieren, en waarden jûnich en tizich. ‘Berntsjes, gean op bed! Strak let de berneklok, en dan komt it wiif mei de blauwe mouwe,’ sei hja. ‘It wiif mei de blauwe mouwe, mem! Wa is dat, mem?’ seine de berntsjes nijsgjirrich. ‘Kenn' jimme dat teltsje net?’ sei Saapke. ‘Hark dan ris!’
| |
It wiif mei de blauwe mouwen
Hark! Wat teistert om de glêzen?
Hark! Wat wimelt om de doar?
't Is in seldsum tsjuster wêzen.
Bliuw hjir wei, do swarte moar!
Berntsjes, is 't wol te betrouwen,
't Skym'rich wiif mei blauwe mouwen?
't Skym'rich wiif komt út de marren,
Ulen fleane mei-eltsoarren
Troch de loft op har gerop.
Berntsjes, is 't wol te betrouwen,
't Skym'rich wiif mei blauwe mouwen?
| |
| |
As de sinne yn 't wetter dûket
Stiicht hja út de marren wei.
As de stoarm it wetter bûket
Is 't foar har in simmerdei,
En hja bromt troch mêst en touwen,
't Skym'rich wiif mei blauwe mouwen.
Stikels rint hja dwers oerhinne
En oer de duorren fan de poel;
En jaget wei de leave sinne;
En tsjuster wurdt de loft en koel.
Berntsjes, is 't wol te betrouwen,
It wiif mei de blauwe mouwen?
En kin hja lytse berntsjes fine,
Dy net nei bêd ta wolle gean,
Dy altyd skrieme, en tsjiere en grine,
Dy triuwt hja yn har blauwe klean.
O berntsjes! 't is om te besauwen,
Dat wiif mei de blauwe mouwen!
Sa waard de nacht doe ôfbylde as in wiif mei blauwe mouwen; in sjamme om de berntsjes mak te krijen en nei bêd te jeien. Hja seagen ek nuver op, en de lytste krûpte de mem oan, en de oaren klaaiden har dalik út. Doe hja op bêd leinen, sluten hja de eagen, en mei in wink wie de sliep har master lykas berntsjes binne. No hie Saapke tiid om har Sint-Piterkuorkes te follen, en dêrby it iene en oare te tinken en te sizzen.
De âldste jonge sette hja it skipke, dat de stjurman ree makke hie, midden op 'e tafel del, en treau it fol koeke en swiet guod, en sei: ‘Do heste altyd farren yn 'e holle. Boaike, boaike! it farren hâldt wat yn. No, dêr is dyn earste skip. Far no, mar wês foarsichtich. As de jonges lyts binne boartsje hja op it wetter yn de sleatten; as hja grut wurde dan boartsje hja mei de seeën en oseanen, mei stoarmen en orkanen, en laaitsje faak mei Gods oardelen. O wês wizer, boai! Do biste de earste, dy ik sa leaf hân ha as in mem in bern hawwe kin. Far, en far salang asto kinste. De see moat ek betsjinne wurde; mar ferjit dyn mem net.’
De twade soan hie hja in lyts hynzerke foar koft, omdat dy altyd fan hynzers en kij prate. Dêr bûn hja in lyts rymke oan; it wie sa:
Dêr leit in hynke, dyn ferlangen,
It buorkjen spilet yn dyn sin;
Dat is dyn siikjen, praten, drangen;
Dêr sjongste en dêr dreamste fan.
It hûg't my, dat ik by ús oarre
Mei kij en skiep te fjilde teach;
O, mocht it my jit ek gebarre,
Dat ik dy ek oan 't buorkjen seach!
Siikje net oan frjemde strânen
't Gelok, dat foar dyn fuotten leit.
It skieden fan dy leafste pânen,
Betink it, boaike, wat it seit.
In stil bedriuw mei froede sinnen,
O bern! ik sprek in treftich wurd,
Dat jout in himelryk fan binnen
By eigen folk en eigen hurd.
En doe rûn hja mei de lampe nei it bêd ta. ‘Ja, sjuch,’ sei hja, ‘dêr leit er mei syn rûne troanje. It is krekt in boerebestek.’ Hja soe him in triuwer jaan, mar hja lei de fingers op 'e lippen, en betocht har wer, om him net wekker te meitsjen.
Einlinge kaam de beurt oan har hertlapke, de lytste, dat in fanke wie. Dy joech hja mank oar guod in widske mei in poppe dêryn, en in poppespinwieltsje. En wat hja dêrby tochte en sei, dat kin in mem mar beskriuwe, mar ik haw 'er nin wurden foar. Want nin
Nin, nin pinnen beskriuwe
Nin memme leafdefjoer net.
Hja beljochte it berntsje ris yn de krêbe en sei neat as: ‘Myn okkebyld!‘
Doe dat alles bestjoerd wie kaam har frijer Kei oan de doar en dy late hja nei de fjoerherne of puoskoken ta, dy efter omke op de Grouswâl stoe, en dêr hja de kaai fan hie, omdat hja dêr feiliger foar de struners wiene. Hja hie it beloofd, mar it gong net fan
| |
| |
herten. Kei hie in kanne mei bier meinomd, en dy soe dêr waarm makke wurde. Hja die de doar op, stiek it ljocht op, en sette in fjoer oan yn dy fjoerherne. Hjir koe nin minske har sjen; want dêr wie mar ien finster yn, en dat seach op de Grou út. Doe de klok tolf oere slein hie, en it fjurke moai barnde, sette stjoerman Haye in ljerde by de gevel op, en stiek in skipsropper ta de skoarstien yn; dêr rôp er mei in hol lûd troch: ‘Valse eden schreeuwen tegen de hemel!’ En doe spatten hja beiden al fan it fjoer ôf; en doe soe Kei nei de doar ta, mar dêr siet in stôk op. Doe smiet de stjurman in grut hânfol boskrûd troch de skoarstien op it fjoer, dat in lôge joech oer de hele fjoerherne; en doe kaam 'er in swarte kat troch rôljen, en doe waard Kei sa eang (want dy seach er foar de kweade oan), dat er it finster opskau en dêrta útsprong, en doe miende er, dat er op in stalt telâne kaam, mar it wie de fiskbodde fan Douwe Brander, dy dêr yn de Grou foar de wâl lei; dy kentere, en dêr lei Kei mei syn moaie klean yn it wetter. De stjurman wie al lang by de ljerde del en hie de stôk fan de doar nomd; en Saapke wie nei hûs fluchte, en doe rûn er hastich nei de wâl, der Kei yn it wetter omsloech as de hûn yn de rogge. Dy stiek er dalik de ljerde ta, en dêr krûpte er by op nei de wâl ta; en hy oefe dat er hast nin wurd sprekke koe. ‘Wisten jo net,’ sei stjurman Haye bedaardwei, ‘dat it Grouster wetter om Sint-Piter jitte net lij is?’ ‘Wel ja, man,’ sei Kei, ‘mar ik siet dêr yn dy fjoerherne yn dat puoskokentsje by de widdo, mar yn dat hok regearret de divel, leau ik. Dêr kom ik noait wer yn.’ ‘Nee,’ sei de stjurman, ‘de divel net, mar dêr spoeket in âld
fiskaal yn, dy him dêr foar jierren sels yn ophinge het; in grut snaak, in oerkommeling, dy safolle falske eden sward hie as 'er dagen yn it jier binne.’ ‘Ik wyt ek net,’ sei Haye, ‘hoe Saapke jo yn dat hok loadse koe; want it dooch dêr net. It het nei de dea fan dy âlde fiskaal wol tritich jier ticht sitten, dat 'er nin minske yn te kommen doarste.’ ‘Ja, mar dy klitse het my it dien; want ik haw wol murken, dat it blêdsje omkeard wie; want hja wie sa wearzich en ôfkearich fan my, dat hja net ienris mei my oanlizze woe. Ik miende oars dat it al klonken wurk wie, en ik hie de knottedoek en it troujild al meinomd; mar mis wie it.’ ‘Ja, man,’ sei Haye, ‘ik bin in seefarjer. Ik kom oeral, en lear folle froulju kennen, en wy sizze altyd:
En de gunst van grote heren,
‘t Is wier, wat jo sizze,’ sei Kei. ‘Mar moat jo jy net ris ferdroegje, freon?’ ‘Nee,’ sei er, ‘set my mei in boatsje oer de Grou; dan rin ik oer Friens nei hûs ta, en dan sjen ik Grou noait wer; sa is 't my yn dat nêst al fergien.’ Haye sette him oer 'e Grou. ‘En no moatte jo mar hurd rinne,’ sei er; ‘dan wurdt it bloed gau wer waarm. Mar rin mar net al te hurd,’ sei de stjurman; ‘de kweade sil jo net efternei sine. jo habbe ommers nin falske eed dien.’ Kei sei neat, mar it rûn him kâlder troch de lea as it Grouswetter fan de Sint-Pitersnacht dien hie, en hy rûn fuort.
No gong de stjurman yn de fjoerherne, helle it waarm bier 'erút, en gong 'ermei nei de widdo, en hie in plezierige Sint-Pitersnacht, en it beslút wie de boask fan dit pear. It slimste wie no behâlden mei omke Douwe; want dy wie net bêst te sprekken, dat hja dy fûgel sa fleane litten hie. ‘Ik ken de stjurman’, sei er, ‘hy hâldt him no goed, en it is in seeman op en út, mar in hynzer, dat ienris op 'e rin west is, kin it wer ris dwaan.’ ‘Dat is wier, omke,’ sei Saapke, ‘mar dy jong net útraasd is, dy begjint faak jitte fratsen as de grize hierren komme, en dan stiet it noch lilker. En dêrby, ik moat 'er mei oanpiele, en ien tsjin it sin wol ik dochs net hawwe, al wie er yn goud beslein.’ ‘Ja, ja; ik hear it wol,‘ sei omke, ‘do biste ek al ien lykas de measte froulju binne: dêr sitte manskoppen op. En no folle gelok dan mar!’ ‘Nee, mar, ho! sa net fuort, omke!’ Hja skonk jitris fan de swarte beien, en ferhelle him ris wat hja fan Kei heard hie, en doe wie de âlde hear bliid, dat er ôfsâlten wie; en hy lake 'eris oer dy nuvere reis fan de fiskbodde yn de âlde kâlde Grou.
| |
| |
‘Mar,’ sei er, ‘ik haw, doe ik jong wie, ris mei in Molkwarremer fearn; dy hie in sankje, dat ken ik jitte wol, as ik my goed betink. Sa, tink ik, sil it Haye jitte ek gean.’ ‘Hoe wie dat, omke?’ sei Saapke, en brocht him ris ta. ‘Ik sil it mar oplêze,’ sei de âlde hear; ‘it sjongen is my ferleard.‘
| |
Rienk fan Molkwar
Dêr wenne in feintsje te Molkwar,
Sa stoef, sa stoer fan wêzen,
En 't wylde rûge seemansaard
Stoe yn syn each te lêzen.
Soms seach er de iisbear yn de bek,
Mar wêr'd-er kaam of wêr er foer,
Nin faam koe him bekoare;
Al wie 't in fluch Frânsintsje ek,
Mar 't wie ris op in wintertiid,
Doe moast er thús wol bliuwe.
No pjukte er mei in slydsje om
As de Molkwarr'mer ljuwe.
Hy pjukte hurder as elkien,
No fleach er tsjin in slydsje oan,
Sa hurd, it wie in griis.
Dat slydsje siet in famke yn,
Dy rôle him op 'e skurte.
Hja sei: ‘Wel, maat! Wat pjukste hurd!
Dat jout in koeke, grutte.’
Mei priksliden op 't iis by Molkwar
| |
| |
Hy sei: ‘Wel, faam, dat wie net tsjoed,
Ik sil him jûn wol bringe.
'k Ha by dyn broer yn Nerva west.
Hy sei: ‘Goenjûn, myn goede faam!
Hjir kom ik mei de koeke.’
‘Kom, biste dêr? 't Is goed,’ sei Fock,
‘Gong sitten yn de hoeke.
‘Us mem en faar dy binne fuort;
Dan kinste 't hûs mei hâlde.
En stook dan mar ris helder op;
Oars wurdste jit ferkâlde.’
Dat blier-leaf each, dy freonlikheid,
En dat er tsjin dat slydsje oanskau,
Hy foer no jitte wol op see,
Hy waard ek himmel, tsjep en twang,
En pronksk as de Janmeiskes.
Doe sein' de feinten fan Molkwar,
Dy him sa trinten seagen:
‘Rienk het in divel sjoen op see;
Dy spoeket op 'e weagen.’
‘Nee, nee!’ sei Rienk, ‘nin divel, nee,
Seach ik oait op 'e weagen,
Mar 'n ingel seach ik op it lân,
Dy leit my leaze leagen.’
‘Dy lûkt myn sinnen fan de see,
No moat ik thús wol bliuwe.
Al lizze 'er tûzen skippen klear!
Ik lit se farre en driuwe.’
‘Soe it Haye ek sa gean sille, omke?’ sei hja doe. ‘Sa tink ik 'eroer,’ sei Douwe; ‘en,’ sei er op syn seemans, ‘as er no jitte in jiermannich goed fart, en as ik dan de toffels 'eris úttsjen, en mei de fuotten tsjin it easten lis, dan sil 'er jitte safolle wol oersjitte, dat jimme jitte wol boer wurde kinne.’ ‘Ja, mar,’ sei de widdo, ‘wa het Haye it buorkjen leard, omke?’ ‘O,’ sei de âlde doe dêrop, ‘dat de manlju net kinne, dat leare de froulju har al.’ En it is ek al sa útkomd as de âlde man 'er doe oer prate; hja waarden boer en boerinne troch in Sinte-Pitersgrap, en omdat it wiif 'er meast bestek yn hie.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd