Rimen en teltsjes

Op Anna's dea

Myn Anna, dy sa rein as snie,
En my sa nei oan 't herte wie,

De leafling fan myn siele;

Myn Anna, och, myn ingelin,
It blomke fan myn hûsgesin,

Wa kin myn rouwe fiele?

'k Moat krite as in bern;
Dy haw ik no ferlern.

'k Moat treure, God, sa inichlyk:
Dat famke wie myn himelryk,

Dat hjir sa koart mar tierde;

Dat as in fûgel foar my song,
Of dertel as in lamke sprong,

En heel myn hûs fersierde;

Dy lust, dy gloarje fan myn hûs,
Fermoddert yn har klûs.

[p. 259]

 

O, leave, dy ferjit ik net;

 

Dat bliere each, dat freonlik hert

 

Stiet ivich foar myn eagen.

 

Myn okkebyld, myn ingelin!

 

Do wykste noait wer út myn sin,

 

Al sto ik oer de weagen,

 

Dyn byld is ivich tichteby:

 

It stiet, it praat foar my.

 

 

 

Mar tankje God foar 't koart besit;

 

Want hearlik, treastlik is it jit,

 

Dat hja al op dizze ierde

 

Sa goed, sa from en freedsum wie;

 

Sa'n ingelachtich wêzen hie

 

En noait myn hert beswierde.

 

Mar, och, ik mis har al te ier;

 

Dat fait myn herte swier.

 

 

 

No bloeit nin blomke mear foar my,

 

Nin ljurkje sjongt syn melody,

 

Dat oars myn hert sa streelde;

 

De simmer het nin freugd' foar my;

 

Nee, de ierde is my in woastenij

 

Mei al syn plantenweelde,

 

No't 'k alles haw ferlern

 

Yn dat oanminnich bern.

 

 

 

De hjerstwyn bliest de blêden wei,

 

En wy, wy stow' har efternei,

 

En wurde in hânfol ierde.

 

De stim, dy hjoed sa hearlik klonk,

 

De blom, dy ús temjitte blonk

 

En hôf en fjild fersierde,

 

As God almachtich winkt,

 

Ferdôvet en fersinkt.

e.h.

Grou