Rimen en teltsjes

Oan Piter Mulier
Mei de lapekoer

Ik haw har kend, dy iens it libben,
O Stalke, fan dyn libben wie.
Ik seach har as de roazen bloeien
Sa prûs, sa glimkjend, sa fol tier.
Ik seach har as de roazen kwinen,
Fan njirren stutsen yn it hert.
Har wrakseljen tsjin dea en pinen,
O Piter, dat ferjit ik net.
Ik haw mei swakke en tankb're klanken
Har gollens op in blêd¹ beskreaun,
En 'k wyt, do silst it net fersmaadzje;
't Is hertejefte fan in freon.
Dêr mei de Fries it noch wat lêze,
En dan sil 't leaf, as wy, fergean;
Mar, o, har blier, har skrander wêzen
Sil ivich foar ús sielen stean.

Boalsert, dizze alfde fan heamoanne 1836

j.h.h.

1 Lapekoer, bl. 111.