Rimen en teltsjes

[p. 93]

Oan de swanneblommen¹

Op 'e Pikmar by Grou

Lang fergetten swanneblommen,

Driuwers op 'e stille mar;

'k Freegje wurden fan de stommen,
Alde Fryske wapenblommen!

Tinkt 'er immen jitte oan?

Mei har griene sterke spjirren

Komme se út it wetter op,

Ivich bluist'rich alle jierren,
Prykje en loaitsje hja fan fierren,

Tsjin it gleone deiljocht op.

Fyn besneine syd'ne lapen

Dobberje op it wetter om;

't Binn' har griene gledde kapen,
Dy op 't âlde Fryske wapen

Sprieken: ‘Sa driuwt Fryslân om!’

Winters binne hja fergetten,

En hja rêste yn de grûn;

Onder iis en snie besletten,
Yn de puollen, yn de petten,

Sliepe hja de winter rûn.

Wa sil har wer libben meitsje?

Wa docht har de eagen op?

Ut har deasliep har opweitsje,
Dat se boppe wetter reitsje,

Freonlik gluorjend út har knop?

Lykas d' âlde Fryske lânen

Faak ferswolge troch de see,

Mar troch krêft'ge Fryske hannen
Wer ferlost fan twang en bannen

En ophelle út de see;

Komt de hân, dy 't al bestjoeret,

Lûket jimme út de grûn,

As de maitydssinne gloeret,
't Dôve libben wer oanfjoeret,

Krûpe jimme út de grûn.

Yn in weake grûn fertize,

Sitt' se yn har stamme fêst;

Freonlik sill' s' har troanje wize,
Freonlik laitsjend wer oprize,

Ut dat kâlde wetternêst.

Blier sjen se oer it wetter hinne,

En hja rypje ta in knop,

Stoov' har berntsjes oan de sinne,
Geane hjerstmis dan wer hinne,

En ferdriuwe as kaf en hop.

Sa ek, Fryske wetterfammen,

Gongen de âlde Friezen oer,

Binn' fergetten de âlde nammen,
Binn' ferdylge de âlde stammen,

En útwjûd mei ierd' en oer.

1 Nymphaea alba, Linnoei. Plompen, Holl. Pompeblêden en Swanneblommen, Fris.

[p. 94]

 

Binne 'er no ek krêft'ge tûken,

 

Utrûn út dat âlde haad,

 

Dy fan bûgen witte of bûken,

 

Mei gjin twingen of gjin lûken

 

Binn' te troaien fan har paad?

 

 

 

Fryske blommen, wetterfammen,

 

Pronkers op de stille mar,

 

Tsjûgen fan dy âlde stammen,

 

Fryske blommen, wetterfammen,

 

Sis my, lykje wy oan har?

e.h.