Rimen en teltsjes

It blomke Tink oan my
(Walstro, galium palustre)

Dêr waachst in blomke yn de mêden,

Nin minske tinkt 'eroan;

It wurdt fertrape en fertrêden,

Dy leave simmersoan.

It libbet ienlik, stil en frij,

It is it blomke tink oan my.

It floddert net as 't hege reid

Har leaven troch de wyn,

Mar yn de stille ienfâldichheid

Dêr is har wille yn.

De lege grûn dêr bliuwt it by,

Dêr sucht dat blomke: Tink oan my!

Lit stoarm en weagen har berinne,

Har grien komt jimmer wer.

Bliuw wei, do mylde simmersinne,

Hja komt op tiid en bar;

Dan seit dat lytse pôltsje my:

‘Hjir bin ik no! Tinksto oan my?’

Soe 'k, holpleas krûdsje, dy ferjitte,

Dy, freonskips nommel byld?

Do dijste op yn kjeld en wiette;

Dyn loft is swiet en myld;

Djip út de gerzen ropste my:

‘Ik bin it blomke tink oan my.’

En as myn berntsjes om my krite

En snikkend' stean' op 't hôf,

Dan bloeiste wer, myn lytse wite!

Lis ik dizz' ierde ôf,

Do lytse treaster bliuwst har by,

Do leave, froede, tink oan my.

Mar wurdt dyn libbenstried ferbrutsen

En wurdste bût foar 't grêf,

De meaner komt, wei wurdste strutsen,

Fertoarr'st as hea en tsjêf.

Jit ropsto, lytse blomke, my:

‘O minske, minske, tink oan my.’

[p. 77]

 

En seiste my: ‘Ik kin net bliuwe,

 

De sinne nimt my wei’;

 

Ik tink werom: ‘Ik mei net bliuwe,

 

De dea stiet oan de wei.’

 

Dan seisto, stille freon, oan my:

 

‘Ik kom werom; o, tink oan my.’

 

 

 

As freonen lang fergetten binne,

 

En ierde en ivichheid har dekt,

 

En as de triennen net mear rinne,

 

Of dea ús stjerrende eagen brekt,

 

Al wat fergiet, do bliuwst ús by,

 

Do lytse, leave, tink oan my.

 

 

 

Jou, hoaske blomkes fan de sleatten,

 

Fertrape miedebern,

 

Jou, byld fan echte freoneherten,

 

Jou my myn freonen lang ferlern.

 

Krûp oer har grêf, en sis oan my:

 

‘Sy tinke yn de ivichheid oan dy.’

e.h.

‘Eltse man, dy kaam, woe himsels in nij hûs opsette; hy gong wei, en liet syn wenje oan in oar. En dy oare foldie syn idelheid ek al; mar nimmen fan har lei de lêste hân oan syn gebou. Dêrom set dyn sinnen net op sa'n wiffe frijster; in wezen, dat sokke kueren het, fertsjinnet dyn leafde net. Dêr de goeden en de tsjoeden doemd binne ta stjerren, lokkich hy dy mei de priis fan de deugd striken giet! Lit de tarissinge ta dyn takomstich gelok foar dy útgean nei it grêf, stjoer it foarút, want nimmen kin it dy neistjoere. It libben is lykas snie, en de sinne barnt op 'e lape. De idelheden fan dizze dei, o minske, fertjirmje as de tinkoanmykes yn de mieden.’

Ut it Persiaansk fan Sadi, yn syn Gulistan of blommetún, fan dominy foar Gabe ferdútske.

j.h.h.