|
| |
Doch dyn plicht en lit de ljuwe rabje
Tetke. (Tetke, dominys faam, rint by Gabe-'n-harre yn hûs.) G'njûn sizze fan dominy; as de japon klear wie?
Gabe. Dêr mienste datste my oer 't mad kaamste, mar mis wie 't. Ik soe him krekt bringe, lea! Wacht efkes, dat ik it baitsje oanlûk; dan gean 'k mei dy, en as dominy it lije wol, Tetk, dan bliuw ik fannacht mei-ien by dy te meiden.
Tetke. Fui, heite! Sa'n eardske? Do biste ommers net fan seizen klear.
Gabe. Mienste dat meiden hurddraven en hynstewurk is? Dy bêst pattet is de man, en ik rop skrik fan patsjen. Do kinst it earst besiikje, Tetk! Jou my mar ris in fûgel.
Tetke. Fê, sa'n gemaal altiten. Kom, gean mar mei; dominy wachtet nei my.
(Tetke en Gabe geane mei-eltsoar út hûs. It wie in sêfte simmerjûn nei in mylde dei; 'er loek nin sigentsje oan 'e lije loft. De koekoek, 'jip beskûl yn 'e blêden, song syn dof lietsje. De rikkikkerts raasden fier yn 't stille fjild. Ut it foaronder fan in skûteboer, dy yn 'e
| |
| |
buorren lei, kaam in 'salm fan Dathenus mei tûzen draaien as út in smoarmogge nei boppen setten, wylst de buorlju fan 't doarp op 'e stoepen by eltsoar in jûnpraatsje holden.)
Gabe. Het dominy al jimmette?
Tetke. Nee, wy soenen aanstons te wurk oer 't salaad. Pastoarske is útfanhûs, en hy mient, dat ik de aaien net salvich siede kin. No ha 'k de tsjettel mei sieden' wetter en 't horloazje mar by him set; no kin er himsels op it minút ôf rêde.
Gabe. Dat hie 'k net weage, Tetk. As de ljuwe mei ien wyt en ien swart hoas nei de preekstoel geane, of de bef oerskis op it skouder drage, dat jout noait nin goede aisieders. (Sy komme oan 'e pastorijedoar.)
Tetke. Ik sil him iepen dwaan, dy doar het in sin.
Gabe. St! St! Lit my foargean; ik sil 'is ôfloere, wat er docht.
Tetke. Foi, Gabe! It is krekt as wy strúnjeiers binne.
(Gabe glûpt teantsjende de gong lâns, en kipet troch de keamersdoar, dy yn 't kier stie, nei binnen ta. Dominy siet mei in pear grutte eagen stiif te digerkykjen; hy hie it netsje mei fjouwer aaien parmantich yn 'e fûst, en it horloazje hinge yn 'e tsjettel te sieden, dat it rammele.)
Dominy oan 't aaisieden
Gabe. Dominy! Is dat aai noch net gear? My tinkt, it sil wol hurd wêze.
Dominy. No is 't fermaarde bryk!
(Dominy fljocht op; hy set de aaien rimpen op 'e grûn del, dat de djerre him om 'e teannen spat: hy skuort it horloazje út 'e tsjettel, mar it keatting is sa hjit, dat er it net daaie kin, en it horloazje yn grús op 'e grûn falle lit.)
Gabe. Allegearre diggels! Ik wyt net, dominy; ik soe mar nin aaien siede.
(De faam, dy net mak wie, komt mei in dweil, en himmelt de boel op. Dominy sjocht sneu.)
| |
| |
Gabe. As 't sa fet yn 'e koken is, dat de aaien oer 'e flier rinne, dan hawwe dy klitsen fan fammen it mâl fel noch oan. Hoe sjochste sa bros, Tetk? Wel, wel, in spjelde het ek in kop!
Tetke. No binne de aaien salvich, hê? Fê, sa'n gemjoks! In dominy aisiede is krekt safolle as de faam preekje.
Dominy. Kom, wammes mar mei de boel. Tenei better, seit it almanak. Sa'n frjemde bink ha 'k myn libben noch net hân, Gabe! Ik wie fan top ta teil yn 'e stúdzje wei.
Gabe. It is better dat jo yn 'e stúdzje wei binne, as dat de stúdzje yn jo wei is. Folle fan jins buorlju sjocht me' alle dagen as sjammeloeken tuske de snijbeantsjes en de roomske beanne stean; sy wite op in hier ôf, hoefolle aaien in wjitten hin leit, en hoemannich tellen de skylfisk siede moat; it binne bêste g'nierkers en kokenfammen, mar minne prekers.
Dominy. Heste myn japon, Gabe? Pas 'im ris oan. (Gabe tsjocht 'im de japon oan.) Kom, fiks, man. Dêr is romte yn. Nauwe klean binne foar it lichem, wat in skabberich geweten foar 'e siel is. Me' doare jin net reppe.
Gabe. As ik 't mei alle minsken sa goe' roaie koe as mei jo, dominy, ik krige wol helte mear klanten. Mar de iene seit, dat ik 'im de pânen fan 'e rôk sa koart meitsje as se fan 'e rotten ôfgnaud binne; de oare klaget, dat se him te lang binne. De iene seit, dat 'im wol in mosk ta de broek yn fleane kin, en de oare klaget as in earm ridder, dat er net nei de grûn wiizje kin as de naden kreakje him. Lêsten siet ik by Auke-boer te skroarjen; dêr kaam Poppe Stút oan mei in rêst smelle praatsjes, dat yn myn lapekoer rju onrjuchtfeardige lapen leinen. In amerij dêrnei hienen je 'er Bouke-slachter ek by om in fet ko te hanneljen, en dy sei, dat er gau safolle lekken troch it each fan 'e skjirre skuorre soe, dat er by de boerkes nin taai bolleflêsk langer hoefde te kôgjen.
Dominy. Bouke-slachter tochte mûlk, dy in oar kjimme wol, moat sels nin lûs ha. Immen, dy sels by 't mak ôf is, docht bêst, dat er kammeraten siket. - Ik hear it wol, lek en brek fan 'e skroarren by de rûs; mar mienste dat it mei de dominys better is? Alle dagen hearste ommers: ‘It is mei de dominys: de bûse ticht en de hân oan 'e hoed. Me' kin dat foltsen net fierder as oan 'e mul ta.’ Witste wol wat jimme pake sei?
Gabe. O, dy sei ommers, dat de dominys wriuwpeallen wienen, dêr alle bisten, dy jokte hienen, har rudige hûd oan rosten. Dêr tocht ik jûns noch om, doe Klaas Tsjalkskonk, de skûteboer, by ús yn 't mulhús trape; hy hie trije brakke baggeler onder 'e earm, dy er mem foar bêste linde ferkeapje woe. Hy pipe sa fyn as in mûs, en de holle hinge him op ien skouder. ‘Jimme dominy,’ sei er tsjin mem, ‘bringt it fier mei de letter, mar hy het de geast net.’
Dominy. Sjochste wol! En de siktaris fan it Nut het my juster noch mei it kryt yn 'e hân útrekkene, dat ik wol fyftich jier mei de letter benefter wie.
Gabe. Lêsten frege ik dôve Japik, hoe jy 'im foldienen; no, jo preekjen wie oars sa slim net, mar 'er siet nin lonte yn je.
Dominy. Dat sil de juffer fan ontfangers om de deaker net sizze. Dy krige ferline snein de limoer yn 'e tsjerke, doe ik in gjalp yn 'e tapassing die, dy watte hurd oankaam. Mar Teake Stikel (witste? dy al myn teksten opskriuwt), dy het 'im noch better ward; dy kraaide okkerdeis oer it hiele gea út, dat ik twa âlde preken nei-eltsoar dien hie.
Gabe. Me' het it slimmer mei de niten as de luzen. De stumper kin 'er oars neat fan as de tekst. It bytsje dat er mear fan jins preek thúsbringt, berget er jûns noch mei de sneinsklean yn it kammenet; as je mar in oar kraach op dy âlde rokjes settene, Teake soe se allegearre foar nij oansjen. Mar, hawar, it is om jin stikken te laitsjen. Okkerdeis siet Tetke-muoi goemoer by de tsjerkefâden, en klage earmlik har need; en wêr mien je oer, dominy? Dat jins gebetten en jins preek eltse snein oars wiene. Jo giselen alles trochinoar as in keallesturt, en 'er wie nin each op te hâlden. Fan 'e âld-dominy koe se foar- en neigebed op in prik fan bûten, en dat koe se dan sa swietkes yn 'e tsjerke neiprottelje! Mar as stienene jy 'er noch fyftich jier, dan wist s' 'er noch nin grevel fan. Jo laitsje, dominy; mar sis my, hoe sil me' al dy ljuwe de mûle stopje?
| |
| |
Dominy. Ei, Gabe; doch dyn plicht, en lit de ljuwe rabje. Kom, lit ús fan watte oars praatsje. Witst ek nijs? Wêr kaamste hjoed wei, doeste uzes foarbygongste?
Gabe. Ik hie nei Auke-boer west om in rokje te mjitten. Wat ha 'k onderweis lake, dominy!
Dominy. Wat wie 't dan?
Gabe. Jo kenne masters Olfert wol?
Dominy. Dêr de âlders sa ier fan weirekke binne, en dy doe by master, syn omke, ynkomd is?
Gabe. Krekt. No, dy lei plat op 'e rêch salang as er woechsen wie yn 'e onderwâl fan 't leantsje del; krekt kaam dêr in jong fyndoekspoepke foarby, dy him de wei nei Frjentsjer frege; en hoe mien je, dat er dy man dat betsjutte? Om't er te loai wie oerein sitten te gean, tilde er ien fan syn longerige lobben yn 'e hichte, en wylst er dy nei de kant fan Frjentsjer swong, sei er: ‘Dêre, keapman!’
Dominy. Dat wie dan danich, ju! Ja, hy moat wat útmuntsje yn loaiens.
Gabe. En dêr het er gelyk oan. Olfert het ommers oan âlderserf meibrocht njoggentsjinhondert gûne en seis pûnsmiet bêst finlân; en dan noch de oanstjerte fan in âldomke fan in keeft mei klean en linnen. Dêr kin in keardel wol loai op gean.
Dominy. Dat 's wier. Mar wy wolle hoopje, dat ús Leavenhear dy en my foar in segen bewarje sil, dy ús de bargen allyk makket.
Master (oan 'e doar). Hijla! Folk?
Dominy. Kom yn, master.
Gabe. Jo moatte him ris tantsje oer Olfert.
Master. Ik soe ris freegje, dominy, as je moarn de koalplanten hawwe wolle.
Gabe. Binne 'r noch net nôch dominys, dy koal ferbouwe en ferkeapje? Moat je 'r ús dominy ek noch oan helpje, master?
Dominy. Hâld dy stil, Gabe; wy krije no prefesters, dy de jonge dominys dat leare sille, as se 't út harsels net koenen. Mar doe ik op 'e stúdzje gong, waard de g'nierkerij noch net leard, en dêrom sill' je wol wachtsje moatte, master, as myn wiif thúskomt.
Master. No, dominy, dan winskje ik jimme genacht.
Dominy. Nee, nee! In eagenblikje. Toe! Tolf minniste blêden, wylst ik salaad yt. Jo hawwe ommers neat te ferstriken.
Master. No, foar jins rekkening. Wy sille strookje, en as ik de tsien geboaden fan myn wiif yn 'e troanje krij, foar jins rekkening. (Master stoppet.)
Dominy. Wy hiene jimme Olfert by de holle. Hâldt dy 'im nochal noatich?
Master. Sa matichjes. Hy het in tsjoed kwaal, dy noch folle slimmer is as de treddeis tsjinst. Alle dokters en prefesters fan 't lân kinn' 'im net weimasterje; hy het de Evert op 'e rêch.
Gabe. My tinkt, dêr binne nochal middeltsjes foar. Watte trochgeande salve op syn tiid is 'er bjustere skoan foar, wolle de ljuwe wol sizze.
Master. Dat leauste! Mar foaral en believen mei de fûst ynsmard, en as 't slim komt, bollepystsmoar 'erboppe op. Mar hy wurdt no sa âld, dat er de mint fan dat smarren kriget, en ik moat no mar, tuike, tuike, mei him oan.
Dominy. Jy wolle sizze, master: Olfert mient, dat ús ierdkleat in planeet is om 'er baai te roken en yn 't waar te sjen, mar net om te adamjen.
Master. Op 'e kop, dominy; op 'e kop! En ik miende, dat it in planeet wie om 'erop te pocheljen en te roken fan beiden; mar benammen pochelje.
Gabe. Mar hien' je dan nin licht wurk foar him, master, dat him sinnige, sa as wat túntsje? Jo hawwe ommers in grut hôf.
Master. Túntsje? Myn leave man, hy ferflokt alle griente, dy ús Leavenhear oer 'e grûn krûpe lit. As er him bûcht om de stambeantsjes út it ûnk te rêden, of wat bledsjesalaad ôf te snijen, dan stint er as er boarste sil. Lêsten heard' ik him as in âld bear yn himsels gromjen: ‘Dat goare gers ... ik ferdom it sa wyt as sûpe! It is noch nin goe' kowefret- | |
| |
ten ... dat in jongkeardel dêr syn sûne lea op brekke moat!’
Dominy. Mar kin hy net skriuwe? Skriuwe is, tinkt my, goe' loai-ljus wurk.
Master. Skriuwe, dominy? Skriuwe? As in abbekaat, wo'k je sizze. Mar de deaker, loai is slim. As ik tsjin him sis: by jûntiid fiif skriften klear, dan binne se klear, mar allegearre hoannepoaten; want ik haw him nin tiid dien, seit er; en as ik him langer tiid doch, dan skriuwt er yn in hiele dei just ien pljims foarskrift.
Gabe. In mâl seeskip, dat op nin ien fan beide boegen sile wol.
Master. Ja, mar op it lêst ha 'k dochs watte fûn, dat 'im noaske. My tochte, dat gewyn en gebombam fan in klok wie noch sok onbinlik wurk foar Olfert net. Ek wie er sa âld al, dat ik him it setten fan 'e klok 'er wol by tatrouwe koe. Op 'e sinnewizer soe er him net gek studearje, en op it winen en lieden net lam arbeidzje. En, jawol man, dat wie rekke; hy hie 'er aanstons krêft op. Te njoggen oere, te twa oere, te acht oere lette Olfert, dat de bynten wriggelen, en de kaen fan 'e toer fleagen. As 't dien wie, hinge er mei syn grouwe hûd oan 'e klokstouwen, en liet him op en del slingerje salang as de klok neilette. Lêsten fleach er noch mei de plasse tsjin 'e balken oan, dat er yn 'e sûs delfoel, en foar healdea thúskaam.
Dominy. Sa giet it mei dy fernimstige ljuwe; hja siikje allegearre de hichte.
Gabe. Dat wie 'n stik bûter yn 'e brij. Mar wie it wol duorjen?
Master. Fjouwer wiken het it goe' gien; mar doe rekke er yn omslach mei de skoalbern. Okkermoarns, doe er fan it njoggenoers let thúskaam, hie er danich it mâl fel oan. Hy seach as in ûl', kin 'k je sizze, en doe 'k him frege, wat 'im ritte, keilde er de klots tsjin 'e flier: ‘Dat wjirmske kloklieden,’ sei er. ‘Dy syn faar en moer fermoarde het, is noch te goe ...’
Olfert. (Hy ropt oan 'e doar.) Omke, as je ynkomme wolle; de pankoeken binn' klear.
Master. Dêr is er; freegje 't him no sels. Hy is tsjinwur'ch sa flak en nuet, dat me' him wol om 'e finger wuolje kin.
Dominy. Olfert, kom yn! Omke het daalk de piip út.
Olfert. Jûn allegearre!
Gabe. Jûn, Olfert! Is dat sa, dat jimme omke seit, datste sa'n mier oan 't kloklieden heste? My tochte, dat mêd wie sa'n dûbelliddich keardel as dy oars net te mânsk.
Olfert. It wurk pleage my net, skroarke.
Gabe. Wat pleage dy dan, heite? Binne 'er spoeken yn 'e toer? Heste de liken sykjen heard, of in begangel sjoen? Binne de minskeskrinkels út 'e bientsjekou tsjin dy oandûnse?
Olfert. Nee, nee, Gabe! De deade hawwe it my net dien, mar de libbene. Ik woe 't de toer mei klokken en de hele santepetyk ombruide.
Gabe. No, dêr heste wol kâns op; want de dominys bidde wol foar de tsjerke, mar net foar de toer.
Dominy. Toe, Olfert, ferhelje do it my ris, en hear mar net nei dy praatsjemakker.
Olfert. Wel, dominy, foar trije wike het de sinne mei dat dizenich waar wol in dei of fjouwer beskûl west, en doe er wer troch 'e wolken kipe, seach ik op 'e sinnewizer, dat de klok krekt 'n healoere benefter wie. Ik tochte, kom, koarte metten; ik naam myn trekken daalk onder skoaltiid waar, en sette de klok tuske ienen en fjouweren in healoere foarút. Dat wie in skoft fan treddel oere foar de skoalbern en timmerfeinten yn pleats fan trije.
Gabe. Sinnige har dat net, Olfert?
Olfert. O man, hja sprongen as hoklingen út 'e skoalle, en doe se hearden, dat ik it dien hie, wie dêr nin skoander keardel yn 't hiele gea as Olfert. Mar fuort dêrnei krigen wy wer trije dagen efterinoar in belommerde loft, en doe it opklearre wie de klok in healoere foarút. Ik tochte, kom, feintsjes; fan 'tselde lekken in pakje; en ik liet de klok onder skoaltiid in healoere stilstean. Dat wie in skoft fan fjirdel oere yn pleats fan trije foar de skoalbern en timmerfeinten.
| |
| |
Dominy. Wat sein' se doe, Olfert?
Olfert. Myn leave dominy, de jonges piuwden my efternei, en fersprieken my. ‘Olfert,’ rôpen se, ‘loaie Olfert komt noait yn 'e himel.’ In hiel espel fan de alderondogenste namen my yn 'e maling, dat ik sa mâl as in toer yn 'e termen waard. De jûne, doe ik acht oere let hie, stie 'er in swift fan in timmerfeint om 'e hoeke fan 'e toer, dy my de glêzen fan 'e lantearne ynskopte; man! de kears út, en in slinger om 'e earen ta, dat ik om 'e mûtse sochte. In lyts bytsje fierder hien' se op it tsjerkhôf in stoertsline staaid; dêr truzele ik oer hals-oer-kop yn 't grêf fan fine Lyske, dy't d' oare deis opdragen wurde soe.
Gabe. Olfert en fine Lyske! In skoander pear! It bêst wie, dat 'er nin skaai fan komme koe.
Master. Ja, mar dêr kaam in bûde fan oan 'e holle, sa grut as in hânplak. Net wier, Olfert?
Olfert. Sjoch, dêr kinne je de groede noch sjen, dominy. Ik haw 'er altiden noch watte fuotpôk op.
Dominy. Mar wat dieste doe?
Olfert. Wel, ik waard eang. Ik tochte, kom, me' moat de divel wol te freon hâlde, dat er jins nin kwea docht. Ik joech de klok eltse dei in knikje fan in goe' kertier yn skoaltiid foarút, en dat wûn ik wer op skofttiid út. Sa wien' se in kertier koarter oan 'e bân, en in kertier langer frij. Man, wat wie 'k doe in spekkeaper by de skoalbern en de timmerfeinten! Mar it briek my op as de hûn it spek. Ferline freed mette ik fjouwer timmerbazen, dy my oanseagen as nitelige bollen. Sy gongen om my hinne stean, krekt as se my te liif woenen. Ien krolle syn fûst op en doude 'im my onder de noas, dat ik tochte, dêr krij 'k in maling. De oare sei: ‘Loebes! biste te loai om de kop yn 'e hichte te stekken en nei de sinnewizer te sjen? Mienste dat wy in hiel skoft betelje wolle, as 'er in heal arbeide wurdt?’
Gabe. Dat wie in trawaat, Olfert. Ik hie op 'e naad gien. Biste 'er noch mei de hiele hûd ôfkomd?
Olfert. Efkes. Ik sloep as in lyts hûntsje mei de sturt tuske de skonken troch, bliid as in ingel, dat ik 'er sonder flikken ôfkaam. Deselde eftermiddeis liet ik de klok onder skoaltiid in lyts kertierke stilstean. Doe laken de bazen wol sa wyt; mar ...
Dominy. Mar de skoalbern, en de timmerfeinten?
Olfert. Poergleon, dominy! Breinroer! Sy soenen my wol roppe hawwe, dat 'er nin fear oanbleau. No bin 'k 'er sa skjin yn fertize, dat it ein 'erfan wei is. Ik kin de iene de mûle net stopje, as de oare gappet wer as de see.
Master. Hark ris, Olfert. Doeste sa'n foech jonge wieste, ha 'k dy in bulte betsjut mei de bollepenis; no woe 'k dy ek wolris wat leare mei sêfte wurden. Ik sil dy in goe' rie jaan.
Olfert. As 't je b'leaft, omke.
Master. Set dan de klok altyd nei de sinnewizer. Hâld dy by de wiere tiid, en wyk 'er nin sekonde fanôf. Hawwe de ljuwe noch wat oer dy te sizzen, paai har mei swiete praatsjes, en as 'er hjir of dêr al in stúthaspel is, dy oer de klok gnoarret, de measte minsken sille goe' mei dy op streek wêze.
Gabe. Wat sizze je dêrfan, dominy? Dat komt krekt op jins sizzen del: doch dyn plicht en lit de lju rabje.
Dominy. Op 'n hier, Gabe. Elts sil op syn wei skoalbern en timmerbazen fine, en de iene sil him hjirhinne tôgje wolle, en de oare dêre. Aste dêrnei harkje wolste, dan silste as de hoanne op 'e toer mei twaentritich winen omdraaie, en noch sille de minsken har moed net oer dy ha. De iene is lilts, aste de oare syn sin dochste. Dêrom betink dy earst goed; mar aste dy iender's ryp en goed betocht heste, folgje dan dyn ei'n paad, en wyk 'er om rabjen of priizgjen nin striebreed fan ôf. Doch lykas master seit: sjen nei de sinnewizer, dêr it ljocht fan 'e himel de oeren oanwiist. Dat giet altyd grif.
Gabe. Ja, dominy, dat is in bêst ding foar Olfert, dy de klok sette moat; mar ...
Dominy. Het deselde, dy't de sinne gleon makke het, syn ljocht ek net yn it binnenste
| |
| |
fan dy, fan alle minsken, skine litten? Of is dyn geweten watte oars as it ljocht fan God, dat yn dy skynt?
Gabe. Dat is de suvere wierheid. Mar as 't ús yn 'e kreamme te pas komt, dan lizze wy dat geweten sa nuver út. As it seit, krom, dan tsjoene wy it rjocht; as it seit, onfrom, dan draaie wy it mei in slingerslach from, en sa gûchelje wy ússelme in rêd foar 'e eagen. It ljocht is himelsk en godlik, en grif; mar wy ferbûge de sinnewizer, en dan wiist er net goe': soms te let, soms te ier.
Dominy. Dêrom, Gabe, skynt dat ljocht twaris foar ús; iend'ris yn ús hert, en yn 'e Skrift iend'ris. Om al dy miswizingen fan dyn geweten te ferhelpjen, hest it ljocht nochris yn 'e bibel. Dêr skynt de sinne fan 'e gerjochtichheid onferfalske. Sjoch dêrnei, aste dyn eigen sinnewizer yn dy net betrouste, en do silste noait net yn oere of tiid fan dyn plicht felearje.
Gabe. Mar de minsken, dominy!
Dominy. No, ja, de minsken! de minsken! Wat soe dat? Wy siikje ommers de lof net fan minsken, mar fan God.
Gabe. Wier, dominy; allegearre wier. Mar wy sitte mei de minsken yn 't skipke, en wy moatte 'ermei farre. Fan Gabe Skroar ôf oan kening Willem ta kin nin ien 'erbûten, en wy moatte mei it foltsen oanpiele, sa as it is.
Dominy. Wolle se net om lyk, no, lit se dy smaadzje en dwersbongelje; Hy, dy de sinne skine lit, is dy ommers mear wurdich as alle minsken mei-eltsoar. Mar wat soene se sizze? Datste in gnap keardel biste, dy rjocht troch see giet. Sy sille it allegearre net sizze; mar de bêste, oan waans lof dy allinne watte fêst is. En leau my, Gabe, ien middeltsje is 'er, dêr se har nochal troch liede litte: swiete praatsjes jaan, lykas master seit.
Gabe. Ja, dy swiete praatsjes lizze my dreech yn 'e mage. In minske is sa net, of hy wol de mûle wolris spiele oer gekken en snaken.
Master. Dat moat ik ek sizze, Gabe; en it is net onnoflik, as me' oerskis de galle ris kwytrekket. Mar gekjeien is fyn wurk. Elts kin 't lang net, en folle wolle it ek net fele. Oeble fretter het dy dat op Wytmarsumer merke noch betsjut, doe't er dy in âld groubôle tsjin 'e holle keilde.
Dominy. Gabe, harkje ris. Binne de minsken net in goe'keap ding, aste har foar in tik oan 'e hoed, in bliere troanje, en in freonlik praatsje keapje kinste? O man, do witste net wat se yn dy oersjen, aste har swiete praatsjes jouste. Mar al dyn goeddwaan sil dy ek nin byt helpe, aste swart sjochste en de wierheid oeral mei bitsens seiste. As me' de bern mei in daalder koeke paaie kin, wa wol dan dat gegryn en getrún ...
De faam fan master. (Hja ropt foar doar.) Master, de pankoeken wurde kâld.
Master. De donker, ja! de hiele pankoeken fergetten. Nacht, dominy!
Gabe en Olfert. Nacht, dominy!
Dominy. Nacht, allegearre! Olfert, hâld dy by de wiere tiid.
j.h.h.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd