Rimen en teltsjes

It tsjerkhôf by jûntiid
Of it gree fan Lokke

Dêr op dat hege tsjust're hôf

Lei ik myn Lokke del;

Dêr setten har myn buorren ôf,

Dêr yn dy kûle del.

Dêr leiste, Lokke, dêr, myn bern!

Dêr yn dy kâlde grûn.

Mei dy ha 'k alles hjir ferlern,

Wat me oan de wrâld ferbiûn.

Dêr leit myn libben en myn sin,

Dêr yn dy griene wier.

Dat nimmen mear in trien ontrin,

Ik fiel en fiel it swier.

De toersklok bile hol en fol,

Doe 'k har nei 't hôf ta brocht;

My tinkt, ik hear it jitte wol,

En sjen it as by ljocht.

En mannich famke teach 'ermei

Nei 't hege tsjerkhôf ta,

De bier mei Lokke efternei,

En kriet en snikke sa.

En mannich feintsje teach 'ermei,

Nei 't hege tsjerkhôf ta,

De bier mei Lokke efternei,

En kriet en snikke sa.

En beppe mei har reinkleed om

Kaam slierend efteroan;

Dat âlde minske goed en from

Troch rou en leed bestoarn.

Sa tôge se har lêste blom

Nei 't neare tsjerkhôf ta,

En moast noch yn har âlderdom

Ek dizze rouwe ha.

Wat is it libben op 'e wrâld

In wif en faai bestean!

Hoe selden sjocht men immen âld!

Hoe faak in blom fergean!

Dy hjoed fol libben en fol fjoer

Om grêf noch stjerren tinkt,

Hat moarn it wite deakleed oan,

Ferjit me' - en fersinkt.

Mar, famke, sliep en slomje dêr,

Dêr yn dyn griene wier;

Dat wjirm en modder dy fertar,

Fertar mei 't earste jier!

As nei in lange wile en tiid

Nin trien mear om dy rint,

En de âlde freonskip wiid en siid

Wer nije freonen fynt;

Dan tink ik jit om dy, myn bern,

Te ier ferwile blom,

Sa faak as ik it tsjerkhôf sjen,

En op dyn grêfstien kom.

e.h.