Rimen en teltsjes

Oan Liouwe,
doe er troch it dom fearnsjier kaam

Wolkom, trij'ris wolkom, Liouwe!

Ut it dom fearnsjier.

Ik moat dy ris tige triuwe,

Dy, myn libbensier!

Lit ik dy myn hert útjitte,

't Folle blide hert!

Slûgje sêft op memme-skurte,

Sûch dy rûn en fet.

Jitte foar in mannich wiken

Leiste as Bouke yn 't koarn,

En nin gyzjen, roppen, striken

Helle in glimke oan.

Nuver skaaiste, lytse solle,

Mei dyn losse lea,

Knikkebolste mei de holle

As hânswoarst om 't brea.

De eagen rôleste yn 'e holle,

As in stjitt'rich raam;

Soms seachste as in nyt'lich bolle,

No wer as in laam.

Mar do bist 'ertroch, myn jonge!

Do hest no ferstân.

Jit leiste 'erhinne as in wronge,

Hast rinst ús oan 'e hân.

Laitsje kinste, en sjongen hearre,

Nei de lampe sjen;

Ja, de widze skjin bedjerre,

Krekt as grutte bern.

Hy het ferstân, myn lytse koeze;

Hy het ferstân, jawol!

By mannich sit it yn 'e bûse;

Hy het it yn 'e bol.

Wolkom, trij'ris wolkom, Liouwe!

Ut it dom fearnsjier.

Lit, boaike, dit it lêste bliuwe:

Wurd wizer jier op jier.

e.h.

Dizze Liouwe of Liuwe wie de âldste soan fan myn broer dr. Eeltsje. Hy hjitte Liuwe nei syn oarreheit oan memmeside, Liuwe Fockens, boargemaster fan Boalsert, 'n brave stege stânfries, 'n man mei 'n gesûne kop, en dy 'er altiten op út wie om syn folk en freonen, en my boppe-al, goed te dwaan. By syn bêste beppe en muoikes het neef Liuwe syn learjierren as Latynske jonge te Boalsert sliten, en mei dy opfieding kaam in sêftheid yn syn seden en manearen, dy ús folk oars net eigen wie. Hy wie beleefd, billik, meigeande en geskikt. Hy siet fol geest, en wie sa leargjirrich, dat neat, wat 'n minske feredelje kin, him frjemd wie. Hy tekende út 'e holle alderlei flinke karikatuertsjes. Hy wie handich yn it beknutseljen fan lytse ystremintsjes; as bern pielde er al mei 't knippen en tekenjen fan sinnewizers. Fiergesichten en mikroskopen hie er altiten by de hân. De rin fan de stjerren koe er op 'n prik. Yn de muzyk wie er foar 'n leafhabber 'n master. Net allinne bespile er de klavier, de fioele en gitaar; mar faak sette er sine muzikalyske ynfallen op 'e noat; want

[p. 36]

hy koe nuveraardich komponearje. Hy song fol smaak en ynfieren, en dat talint brûkte er jamk om 'n ferslein hert watte op te beurjen. Ik bin 'erby west, dat hy 'n boartfeint, dy hopeleas mimere, wat moed ynsprekke woe, en doe him dat mislearre, gong er yn 'n tsjustere gong bûten de keamer, en song dêr salang de moaiste Dútske sankjes, dy er koe, onder de gitaar, dat 'er 'n glimke op de lippen fan syn miich kaam. Sa wie Liouwe. Fier soe hy 't yn 'e wrâld brocht ha, wie er nin dominy wurden; mar al syn talinten, dy him oars fuortholpen hienen, wienen him dêr tsjin. De ljuwe hjir te lâne miene, dat it hynstewurk is om yn seis dagen 'n preek by eltsoar te haspeljen, en dy dan sneins út te galmjen; en as se sjenne, dat de dominy dêr ek noch onder sjongt, spilet, rekkent, stjerresjit, of michjes en wjirmkes troch fergrutglêzen belôket, dat giet fan it preekjen ôf, tinke se. Dat kin noait 'n rjochte dominy wêze, sizze se. Dêrom studearje de measte ek net; foaral en believen net yn Gryksk of Latyn, dat sa'n ivigen tiid nimt. Sa dagelikswei wat godgeleard molk'-en-wetter yn it Lêsselskip, dat is alles wat se fan geleardheid en keunst ynnimme. As er no fierder mar parmantich stapt, deftich praat, en benammen sneons foar nimmen te sprekken is, dan sil de gemeente bêst mei him op streek wêze. Sneons sis ik; want dan moat 'n goed dominy wêze as 'n jong wiif, dat yn 't roeien is; op it punt fan te boarsten oan al de geleardheid, dy er yn 'e wike ynnomd het. Dêrom, wat sei pastoarske Wolff - Deken, dy oan dominy Wolff te Beverwyk troud wie, doe de skout har man op 'n sneon sprekke woe? ‘Mijnheer de schout,’ sei hja, ‘mijn man is Saterdags altijd onzichtbaar, om Zondags onverstaanbaar te zijn.’

Om koart te gean, Liouwe hat it net fierder brocht as Emden; dat wie syn earste en lêste berop. Dêr is hy ier stoarn; ik mien al yn 1855, mar noch libbet hy dêr yn de hege achting fan elts, dy sok 'n holle as op him stoe, en sok 'n hert, as yn him sloech, op de rjuchte priis te skatten wisten; noch libbet hy dêr yn de fjoerige leafde fan twa trouwe sielen, dy moarns mei syn byld foar de eagen opsteane en 'er jûns mei te bêd geane, ik mien syn treasteleaze widdo en syn iennichste dochter, dy er ús neilitten het.

j.h.h.