Dit sankje is watte onnoazel; mar Gabe wie ek mar in foech jonge, doe er it rymde. Mem wie 'er wakker grutsk op, en doe lânhearre, dat in parmantich stedsjer wie, 'eris kaam te tsjokiten, moast Gabe it mei syn skel lûd fan A ta Zeddet ophelje. Doe it út wie, seach Saske lânhearre oan, as se freegje woe, of dat net 'is tige gnap wie; mar hy striek de fingers oer syn spits kin en sei: ‘Ja, boerinne! dat is aardig. Maar, vroeg rijp, vroeg rot. Kinders, die zo vlug zijn, worden veelal botteriken, als ze op jaren komen.’ ‘Dan,’ herfette Gabe, ‘sil lânhearre wol tige ier wiis west hawwe.’
j.h.h.
Auteursrechtelijk beschermd
