Rimen en teltsjes

De Boalserter merke
fan hoatse mei syn wobbel

Te Boalsert yn 'e merke

Seach ik in famke gean.

Ik tochte, bern! wat biste tûk;
Sa jong en prûs, sa nuver smûk;

Ja, nuver smûk, (bis)

Sa tsjep yn sneinske klean.

Ik kaam har wer temjitte,

En seach har bjuster oan.

Ik seach har oan, ik seach har nei:
Mar seach hja my, dan rûn ik wei;

Ja, rûn ik wei, (bis)

En like hast bestoarn.

Soms teach hja nei de kreammen,

En koft wat nije klean;

Mar wat hja koft en wat hja die,
Of wat hja te benoaskjen hie,

Benoaskjen hie, (bis)

Hja moast my altyd sjen.

Dan gluorke se oer it skouder,

Krekt as 't in skierkert wie:

En wat hja glûpte, of wat hja seach,
Ik wie har nea net út it each,

Net út it each, (bis)

Al wie 'k ek noch sa fier.

De jûn begûn te kommen,

En 't foltsen gong te bier;

De famkes kui'ren hân oan hân,
En wat 'er wie yn 't Fryske lân,

Yn 't Fryske lân, (bis)

Moast no ris oan 'e swier.

Myn makkers teagen hinne,

En namen elts in faam.

De pipen stieken se op 'e hoed,
En seinen: ‘Man! wat bist in bloed.

Wat bist in bloed, (bis)

Ik wist wol wa't ik naam.’

Myn bloed begûn te koaitsjen;

Ik wist te wrâld nin rie.

Ik wie dochs jit mar santsjin jier,
En no al mei in faam te bier,

In faam te bier, (bis)

Dêr 'k nea net dûnse hie.

No stie ik by in kreamme

Fol koeke en swietekau;

Ik koft wat dúmkes foar de bern,
En tocht dan dêrmei wei te tsjen,

Wer wei te tsjen; (bis)

Mar nee, dat wie dêr, ho!

[p. 9]

Boalserter merke

In hele ryg'le fammen

Dy kamen op my ta,

En tomm'len my dêr op it liif,
En seinen: ‘Man! dêr is dyn wiif,

Dêr is dyn wiif; (bis)

Want Wobbel woeste ha.’

En Wobbel liet har sinke,

En patte as in wyld.

As pypkaniel oer rizenbrij,
Ja, noch wol swietter smakke 't my,

Ja, smakke 't my, (bis)

Fan sokken aardich byld.

En dêrmei onder 't dûnsjen

En 't patsjen sonder ein,

Sei Wobbel: ‘Wêrom stunest sa?
Do woest my ommers lang al ha,

Ja, lang al ha, (bis)

Ei! hiest it my mar sein.’

‘Dêr,’ sei ik, ‘dêr, myn Wobbel!

Dêr hest myn rjuchterhân.

Bliuw altyd rjucht en sljucht as no;
Hâld jimmer dy oan Fryske trou,

Oan Fryske trou, (bis)

Dêr is nin fêster bân!’

e.h.

Nei it Dútsk

Dit sankje het Gabe makke op 'e bêste snein fan 'e Boalserter merke, dy er nea fersomme. Dêr sjit ús by yn 't sin, dat er de lêste reis mei poarte-lieden de stêd útgong, en doe er in heal kertier op wei west hie, him in siktaris mei in oeribel tsjokke wynbealch mette. Dizze frege him: ‘Jongetje! zou ik nog door de poort kunnen?’ ‘Jawol, hear!’ sei Gabe. ‘Daalk is 'er noch in weide hea mei twa grouwe hynzers sonder kantroeren trochriden.’

j.h.h.