't Is in oere of âlve, in oerke kin der noch wol by, sa betiid hoecht Peke moarnier net fuort. Seinstra set de radio oan. Distribúsje, mar goed. Peke jit yn. Dan lûke se beide de skuon út en krûpe elts yn in hoekje, de fuotten op in frije stoel. It sigaaroanstekken wurdt yn dizze stilte hast ta in seremoanje. Hja harkje en in skoft bliuwt it stil.
As it liet út is, sûcht Seinstra oan 'e sigaar: ‘En, Peke, hast it by my nei 't sin hân?’
Net oars. It muoit Peke allinne mar, dat it sa gau wer om is. ‘En dochs ha wy it gâns rêstiger oanlein as de lêste kear, hen?’
De âld baas glimket, syn holle lûkt fâlden. Peke falt it op, hoe tanich as hy der útsjocht: te lang ûnder de felle sinne rûn, soks giet der net wer ôf.
‘Ja jong, dêr hâldt men it it langst mei út. Sokke dagen meitsje ek wer in bulte goed foar jin.’
‘Hoesa? Mankeart der oars wolris wat oan?’
Seinstra besjocht fan alle kanten syn sigaar en siket om it andert.
‘Ja, ik moat dy earlik sizze, ik sjoch tsjin 'e kommende dagen oan. It is noch lang gjin simmer. Wytst hoe't it giet? Men sjout liddich om, fynt nearne folle haal. Men treft jins maten en dan is it alle dagen wer itselde deuntsje: plakke, drinke, omsjouwe, en in gat yn 'e nacht op bêd. En dat stiet jin op 't lêst sa ôfgryslik tsjin, moatst tinke.’
‘Wer in bytsje oan 'e slach, kin dat net?’
‘Nee, útsluten. Wy âld kolonialen, dat is in spultsje rêstich op jins dea wachtsje. En ik leau, as dat jierren duorret, dan sjocht men der op 't lêst ek noch nei út.’ In nij stik jout de radio en dêr hat Seinstra earst mear ear foar. Peke jit yn.
‘Hiestû ea witten, dat neatdwaan in hel is? En neat minder? As ik dy lange rige fan dagen wer foar my sjoch, ear't it simmer is, wurd ik der soms benaud fan. Mar ik stean der dy foar yn, dit sil de lêste Krysttyd wêze, dy't wy tegearre yn it âlde lân trochbringe.’
‘Hoe dan, Seinstra?’
‘Ik wol sa net langer. Men makket jinsels mar wiis, dat men der
Auteursrechtelijk beschermd