Reize naar Bengalen en terugreize naar Europa

[p. 229]

Veertiende hoofdstuk.
De engte van Kopielo. - Bhagieroth. - Heilige plaatsen en steden aan den Ganges.

Nadat de Ganges in de gebergten van Thibet zijnen oorsprong heeft genomen, en zich door nog onbekende, rotsige en gedeeltelijk woeste oorden eenen doortogt heeft gebaand, stort hij, met een donderend geraas, 15 mijlen boven de engte van Kopielo, door de opening eener breede rots, welke eenige gelijkenis met den kop van eenen os of koe heeft, uit welks wijdgapenden muil deze magtige stroom schijnt door te barsten, hetgene denzelven dan ook, on-

[p. 230]

der meer andere namen, dien van Gamoetlie, of koegezigt, heeft doen geven.

De engte van Kopielo, nabij het voormalige Sjindapoer, wordt voor zeer heilig geacht, omdat Kopielo, een vermaard heilige en boetdoener, naar wien dit oord deszelfs naam verkregen heeft, aldaar zijn verblijf hield.

Ter belooning voor zijn Godvruchtig leven groote magt van de Goden verkregen hebbende, doodde hij, door zijn vermogen, de zestig duizend kinderen van Sjogor-raja, die het paard zochten, dat hun vader voor een Asjamedha-jug^(*) had uitgezonden, en het-

(*) Asjamedha-jug, van asjam, een paard, en jug of joog, eene offerande. Dezelve geschiedt, wanneer iemand verscheidene artikels uit de Shasters, door eenen Bramin op een stuk papier geschreven, aan den hals van een paard vastmaakt, en, na het dier de vrijheid gegeven te hebben, hetzelve door een dapper en gewapend man, met alle benoodigdheden voor eene verre reize uitgerust, doet volgen, waar het ook mogte willen gaan, ten einde zich te stellen tegen elk schepsel, hetzij mensch, geest of draak, die er zich van zoude willen meester maken, of het in zijnen loop verhinderen. Deze is dan verpligt in deszelfs verdediging te sterven, of, de overwinning behaald hebbende, hetzelve op nieuws te achtervolgen, totdat het uit zich zelf weder terugkeert bij dengenen, die het uitgezonden heeft. Nu wordt het paard gedood; en deszelfs vleesch door hem, om wiens wille de plegtigheid geschiedt, op het vuur der jug of offerande geworpen zijnde, verrigt hij zijne gebeden aan de Godheid, die alsdan onfeilbaar verhoord worden. - Dus luidt de beschrijving van deze plegtigheid, die reeds sedert eeuwen in onbruik is geraakt, en vermoedelijk ook toen niet dan zeldzaam en door magtige personen beproefd werd; want het is meer dan waarschijnlijk, dat zoodanig een paard, in plaats van, na lang omzwerven, tot zijnen Meester terug te keeren, veeleer in de bosschen verwilderde, ten zij men zich van een mak en daarop afgerigt beest, of van eenig ander kunstje bediende. Behalve andere bedenkingen, is het tevens ook onmogelijk, dat de geleider, op den duur, het paard kon achtervolgen, of deze moest zoo weinig van de menschelijke natuur gehad hebben, dat hij evenmin slaap, als rust en voedsel behoefde.

[p. 231]

welk door Indro, om den hoogmoed van Sjogor-raja te bestraffen, aan eenen boom was gebonden geworden, nabij de plaats, waar Kopielo, in diepe overdenking, op de duizend namen van God zat te peinzen. Een zwervende geest, door Indro te dien einde afgezonden,

[p. 232]

ontdekte aan genoemde kinderen, waar het stond, op eene wijze, die hen een kwaad vermoeden tegen Kopielo moest doen opvatten; zij beschuldigden hem derhalve van het te hebben willen stelen, en toen hij, zonder op hunne vragen en verwijtingen acht te slaan, of hen te antwoorden, in tegendeel in zijn gepeins volhardde, vloekten zij hem en zijn gebed, waarop hij hen aanzag met eenen enkelen blik, die hen dadelijk vernietigde en in eenen hoop asch veranderde.

Sjogor-raja, zijne kinderen na eenen geruimen tijd niet ziende wederkeeren, zond zijnen eenig overgeblevenen zoon, Angiisa-moenie, uit, om hen te zoeken; deze, insgelijks aan het verblijf van den boetdoener Kopielo komende, naderde hem met grooten eerbied, en vernam toen het lot zijner ongelukkige broeders. Zijne eerbewijzingen en droefheid bewogen Kopielo tot zijn voordeel, zoodat deze hem, eindelijk, door zijne wetenschap voorzeide, dat zijne broeders, die als zwervende geesten of duivelen door de wereld doolden, slechts dan uit hunnen rampzaligen staat verlossing hadden te wachten, wanneer iemand, door zijne boetdoeningen en gebeden,

[p. 233]

op Brama konde verwerven, van den Ganges weder op de aarde te zenden, en dien over derzelver asch te doen vloeijen^(*).

Angiissa-moenie deed hierop, gedurende zijn geheele leven, boete, doch vermogt deze gunst, evenmin als zijn zoon Tibellien, die een niet minder boetvaardig leven leidde, te verwerven; den zoon van dezen laatsten, Bhagieroth genaamd, mogt het echter, na menigvuldige beproevingen, gebeden en offeranden, gebeuren, dit doel te bereiken, en zijne voorouderen uit derzelver ellendigen staat te verlossen. Bhagieroth, na van Brama, Vishnoe en Chiven de toezegging van zijnen wensch

(*) De fabel zegt, dat Chiven deze en nog vier groote rivieren, die uit het zweet van zijn aangezigt waren voortgekomen, bij elkander gebragt, en op zijn hoofd geplaatst had, om daardoor den Zondvloed te voorkomen, waarmede de aarde, door de menigte van derzelver wateren, bedreigd werd. Vishnoe, Indro en Brama verzochten toen elk om een gedeelte van dit water, hetwelk door zijne aanraking heilig was geworden, en aan het gedeelte, dat Brama verkreeg, is de Ganges zijnen oorsprong verschuldigd.

[p. 234]

bekomen te hebben, reed vooruit, en de Ganges, het spoor van zijnen wagen volgende, kwam eindelijk ter plaatse, waar de kinderen van Sjogor-raja in eenen aschhoop lagen, en vloeide over dezelve henen. Zoodra deze heilige wateren hun gebeente beroerde, werden zij van hunne zonden gereinigd, en Indro opende zijnen hemel voor hen, om hun, door het genot van de uitgelezenste geneugten, het uitgestane lijden te vergoeden.

Men viert jaarlijks, ter gedachtenis van deze gebeurtenis, een feest, Doessarah of tiende genaamd, omdat het begint op den tienden dag der nieuwe maan van Mei, welken de Hindo's vooronderstellen de dag geweest te zijn, waarop de Ganges door Bhagieroth op de wereld werd teruggebragt. Vandaar ook heeft deze rivier, onder andere, den naam van Bhagierothie verkregen.

Men noemt haar voorts nog Jahnobie, of dochter van Jahnoe (mede een vermaard boetdoener en heilige), omdat hij dezelve, toen zij zijne kleederen, terwijl hij zich baadde, had weggespoeld, in zijnen toorn inzwolg, doch

[p. 235]

daarna weder uit zijne dijen liet vloeijen. De stad Nabobgonge, aan de rivier Maha-nodie (woordelijk groot water) gelegen, is door deze gebeurtenis, als zijnde nabij dezelve voorgevallen, beroemd geworden.

De Ganges vloeit, in zijnen onmetelijken loop, langs verscheidene groote steden, of veeleer de meeste voorname steden van Hindostan en Bengalen zijn aan deszelfs oevers en aan die van den Brampoutar^(*), en aan tak-

(*) De Brampoutar, woordelijk zoon van Brama, is mede een groote stroom en bij de Hindo's zeer geacht. Dezelve ontspringt, even als de Ganges, in de Thibetsche gebergten, doch beide verwijderen zich spoedig van elkander; de Ganges ten westen en de Brampoutar verre oostelijk henen, tot over de grenzen van China, van waar dezelve zich op eens ten westen wendt, en, het Rijk van Asjam doorstroomende, in Bengalen valt, zich beneden Dakka met den hoofdtak van den Ganges vereenigt, en zich met denzelven kort daarna in zee stort. Sommigen stellen deszelfs oorsprong uit een groot meer in Thibet, Mansara genaamd; meer zeker is het echter, dat dezelve goud met zich voert, dat in den regentijd van de gebergten wordt afgespoeld. Langs den oever van deze rivier staat te Lassa het paleis van den grooten Lama, en omtrent zeven mijlen van daar is eene aanmerkelijke stad van Thibet, Barantola genaamd, waar deze Opperpriester van Boutan zijn vast verblijf houdt, hoewel hij zich ook veeltijds te Putala bevindt.

[p. 236]

ken of rivieren, die zich met denzelven vereenigen, gebouwd. Al deze plaatsen zijn als heilig vermaard, en in het algemeen worden als zoodanig beschouwd die oorden, waar eene zamenvloeijing van den Ganges met andere rivieren plaats vindt, zoo als te Deupragha, waar zich de Alloknandara met denzelven vereenigt, - te Fatepoer^(*), waar de Gagra^(†) hare wateren, na dezelve in eenige groote takken uitgespreid te hebben, weder te zamen brengt, en alsdan in den Ganges stort, - bij Patna^(§),

(*) Fatepoer beteekent stad der overwinning, en werd zoodarig genoemd door Sultan modoud, zoon van musaoud, die haar bouwde op de plaats, waar hij, in het jaar 1042, op Sultan ahmet, den zoon van mahomet den blinden, de overwinning behaalde. Voormaals heette zij Sikri.

(†) Aan haren oorsprong Sordjoe, en op sommige plaatsen Deva of Goddelijk geheeten.

(§) Patna ligt omtrent 15 mijlen beneden Benares, en is de aanzienlijkste markt van wollen en zijden manufakturen, salpeter en voornamelijk opium, die in deze provincie zeer veel aangebouwd wordt. De stad en de omliggende streken zijn steeds het tooneel der binnenlandsche oorlogen geweest; zij is derhalve, op de Indische wijze, met eenen ringmuur, enz. versterkt. De Engelschen zijn er thans mede de meesters, en hebben er eenen Raad en Gouvernement, hetwelk aan dat van Calcutta ondergeschikt is.

[p. 237]

in de provincie Bahar, de Kandok^(*), - te Tsjienar, boven Benares, de Sorgo - en te Allahabad^(†) de Jomma^(§).

(*) In deze rivier wordt de zoo beruchte steen bayracitta, meer algemeen onder den naam van salgraman bekend, gevonden. Het is eene soort van versteenden kinkhoorn, meestal van eene zwarte of donkerpaarse kleur, en inwendig uitgehoold door eenen worm, aan welken de Indianen zoowel den naam van bayracitta geven, als aan den steen zelven. Deze steenen zijn zeer zeldzaam, en worden hooggeschat, omdat men daarin de negen verschillende invleeschingen van Vishnoe meent te kunnen ontdekken.

(†) Allahabad is eene stad aan de vereeniging van den Ganges en de Jomma gebouwd, door Keizer akbar, die van dezelve, wegens hare sterke ligging, eene voorname wapenplaats, maakte. Zij is daarna befaamd geworden wegens het hier geslotene Traktaat, tot hetwelk de Engelschen, in het jaar 1763, den Grooten Mogolnoodzaakten, en waarbij hun de provinciën Bengalen, Bahar en Orixa in vollen eigendom asgestaan werden. De stad is groot, welbevolkt en zeer voordeelig voor den handel gelegen.

(§) De Jomma, meestal verkeerdelijk Jomna, Gemneh, enz. geheeten, is eene rivier, die Delhi en Agra bespoelt, en haren oorsprong in de gebergten van Srinagor boven eerstgenoemde stad heeft. Jommo beteekent geboren worden, omdat zij digt bij de plaats vloeit, waar Vishnoe, in zijne negende invleesching, onder de gedaante van Krishna, in de wereld verscheen.

[p. 238]

Het heiligste oord van allen is te Prajaga, waar de rivieren de Ganges, Jomma en Sourabhatie elkander ontmoeten en zich vereenigen. Eene zoodanige zamenvloeijing van drie groote rivieren noemen de Hindo's trivenie, terwijl zij bovendien van deze gelooven, dat, na deszelfs vereeniging, de Sourabhatie evenwel zijne wateren afzonderlijk houdt, en ook niet lang met den Ganges en Jomma medevloeit, maar weldra onder den grond zinkt, om bij eene andere trivenie (te Ougly) weder op te schieten, en zich nogmaals met zijnen geliefden Ganges te vermengen.

Onder de wegens hare heiligheid meest vermaarde steden bekleeden Benares, Goya en Delhi den eersten rang.

[p. 239]

Benares is bij de Indianen onder den naam van Kasjie bekend. Het water van den Ganges gelooven zij daar ter plaatse van meer kracht dan elders te zijn; voor het overige acht ik het onnoodig omtrent deze stad, haren oorsprong, Hoogeschool der Hindo's en gebouwen, of andere bijzonderheden, die haar vroeger tot de voornaamste van geheel Indië en tot den zetel der Indische Geleerdheid en Wijsbegeerte maakten, verder uit te weiden, als zijnde zaken, algemeen genoeg bekend.

Dertig mijlen ten zuiden van Kasjie ligt Goya, eene heilige plaats, waar de Godheid Godhador, of de knodsdrager (een der namen van Vishnoe), aangebeden wordt. Het is daar, waar, volgens het gevoelen der Indianen, met een onfeilbaar goed gevolg, de offeranden en gebeden bekroond worden van diegene, welke reden meenen te hebben om te vooronderstellen, dat de zielen hunner overledene nabestaanden, wegens derzelver misdadig en zondig leven, door Jomraadsh^(*) gedoemd zijn,

(*) De Pluto, of Helgod, bij de Indianen.

[p. 240]

om, als zwervende geesten en duivelen, door den dampkring of over de wereld te dwalen, en welke door deze gebeden uit derzelver rampzaligen staat verlost worden, ten einde weder het ligchaam van een' mensch of dier te bezielen. Men behoeft juist niet zelf naar Goya te gaan, maar kan deze offerande in alle voorname tempels van Vishnoe laten doen, doch alsdan kost dezelve veel geld; gewoonlijk geven zij, welke deze kosten niet kunnen bestrijden, iemand, die de reize in persoon naar Goya wil ondernemen, met veel plegtigheid, volmagt, om ook voor de ziel van hunnen bloedverwant de offerande te verrigten, hetgene dan ook voldoet, ten zij zoodanige nabestaande zelf medepligtig aan de misdaden of het wangedrag van den overledenen zij geweest, alswanneer hij gehouden is de peendadé in persoon te volbrengen. Men noemt dezelve zoodanig, omdat zij geschiedt door, onder het uitstorten van gebeden aan Vishnoe en Jomraadsh, gestadig stukjes van eene soort van koek of deeg, peen genaamd, te leggen in de holte van eenen steen, door den voet van Vishnoe, zoo men zegt, daarin gedrukt.

[p. 241]

Het zijn alleen de zielen derzulke, welker misdaden hunne goede werken te boven gaan, die voor Jomraadsh verschijnen moeten, en over welke hij regter is. De straffen, die hij oplegt, worden door de Hindo's onderscheiden in straffen onder-, op- en boven de wereld, of in de hel, op de aarde en in de lucht. - Zij, die tot de helsche pijnen gedoemd zijn, verblijven er zoo lang, tot zij hunne misdaden geboet hebben, waarna zij weder op de aarde komen, en het ligchaam van een dier of van een mensch der lage kasten bezielen. Er zijn drie bijzondere afdeelingen in norga, of de hel, als raurava, eene plaats, alleen bestemd voor gewetenlooze en onregtvaardige regters, en voor dezulke, die zich aan de vijf groote en vijf kleine zonden hebben schuldig gemaakt^(*). Zij moeten er eene manwasara,

(*) De vijf groote zonden zijn bloedschande, moord, verraad, het dooden van een' Bramin en overspel of verkrachten van maagden of vrouwen; onder de kleine worden geteld het dooden eener koe, het mishandelen van knechten en dieren, of hen buitentijds en boven hunne krachten te doen arbeiden, in iemands huis slangen of ander ongedierte te werpen, zijns naasten oogst te bederven, enz. Al deze laatste overtredingen worden onder de kleine gerekend alleen in tegenoverstelling van de voorgaande kapitale zonden; voor het overige zijn dezelve, en voornamelijk het dooden eener koe, in de oogen der Hindo's, groote en verachtelijke misdaden, en aan het gebruik van het koeijenvleesch door de Europeanen is grootstendeels de afkeer en verwijdering, die zij voor hen voeden, toe te schrijven; vandaar ook, wanneer zij van Europeanen in toorn spreken, dat zij hun den scheldnaam van goebodh, of koeslagter, geven. Zij noemen hen, in gewone gevallen, Gora, van Goroe, een' Indiaan, die blank van vel is. Europa heet bij hen Balattie of Tirvasoe, van den Vorst of stamvader Tirvaso, die, bij de verdeeling der vier hoofdvolken dezer aarde, van Yayathie, vijfden Koning der maankinderen en zoon van Nahush, het westen verkreeg, welks bewoners de Europeanen zijn. De Indianen, of veeleer derzelver Priesters, bestempelen alle volken, die de Veids niet kennen, of dezelve niet opvolgen, zoo als de Europeanen, Mahometanen, enz., met den naam van Mlektschas of onverlichten.

[p. 242]

of 852000 Goddelijke jaren, waarvan een dag en nacht met een onzer jaren gelijk staan, in doorbrengen; maharaurava is een dergelijk verblijf der straffe voor booze Koningen en Vorsten, die hunne onderdanen onderdrukt en onregtvaardige oorlogen gevoerd hebben; de derde plaats is de ondhura of ondha tamisra

[p. 243]

(duistere put); dit is het schrikkelijkste gedeelte der hel, vol van het afgrijsselijkste ongedierte en vuil gewormte, waar steeds een stikdonkere nacht heerscht, en uit welke in eeuwigheid geene verlossing te wachten is, ten zij door eene bijzondere genade van den Almagtigen zelven, wien het ook alleen voorbehouden is, de zielen der boosdoeners tot deze straffe te verwijzen; Mahasasjoer, Rabon^(*), en andere hoofden der afgevallene engelen, zijn er toe gedoemd. - Zij, die op de aarde voor hunne misdaden moeten boeten, gaan, na hunnen dood, in het ligchaam van een of ander dier, of in dat van een ongelukkig, ziekelijk

(*) Deze is de tweede in rang der afgevallene engelen, en volgt op Mahasasjoer, die met hem tegen God opstond, en, benevens eene groote menigte van mindere Opperhoofden en halve Goden, aan Brama, Vishnoe en Chiven, en dus aan God zelven, in deze zijne voornaamste eigenschappen, weigerde zich te onderwerpen of hulde te bewijzen. Het is twijfelachtig, of deze Rabon dezelfde zij, die in Lonka (Ceylon) Keizer is geweest, en hetzelve met zijn leven verloor in den oorlog tegen Ram, wegens de schaking van de schoone Sitta: eenige Pundiets zijn vóór, andere weder tegen dit gevoelen.

[p. 244]

en verachtelijk mensch over, naar mate van de meerdere of mindere hoegrootheid hunner zonden; er zijn zelfs misdadigers, die al de zeven lagere Boboens, in de gedaanten van draken en slangen, moeten doorgaan, vóór en aleer zij weder op deze planeet mogen verschijnen. - De straffen boven de aarde bestaan in als duivels, zwervende geesten, of verachte vogelen, door de lucht te zwieren; deze geesten noemen de Indianen akashbanie of pijlen der lucht, wegens de verbazende snelheid, waarmede men vooronderstelt, dat zij de lucht doorklieven; eenige zijn voor eenen korten, anderen voor eenen langeren tijd, sommige zelfs voor zoo lang deze wereld bestaat, tot dien rampzaligen staat gedoemd; eenige lijden bitteren honger en dorst, en mogen niets, zelfs geen grasscheutje, van de aarde nemen; sommige weder leven alleen van datgene, wat men den dooden, in de eerste dagen, op het graf, voorzet, en eten het onder de gedaante van kraaijen^(*) en andere roofvogels. De maatstaf hun-

(*) Dezelve worden bij de Hindo's voor een slecht voorteeken geacht. Iemand, wien eene kraai tegen het aangezigt vliegt, of, onder het vliegen, met een' vleugel aanraakt, bestelt zijn huis en houdt zich verzekerd spoedig te zullen sterven.

[p. 245]

ner bedrevene zonden is ook hier weder die van hun lijden en den tijd van deszelfs during.

Niet ver van Goya vindt men een groot bosch, Dhormo-rania, of Prinsesse van weldadigheid, genaamd. Hier was het voormalige Sicoeta, of de geboorteplaats van Buddha (Vishnoe in zijne achtste invleesching), gelegen, en nog heden zegt men, dat zijne beeldtenis daar in meer dan menschelijke grootte voorhanden is.

Buddha werd geboren uit het ligchaam van Mahamaya, de vrouw van Sottie Dhonnok, Koning van Kaylas, nadat tien maanden en tien dagen van hare zwangerheid waren verstreken. De Bhagabot had van hem voorzegd, dat hij te Sicoeta ter wereld zoude komen, om de booze geesten te onder te brengen, en het menschdom van derzelver geweldenarij te

[p. 246]

verlossen. Hij was zich zijner Goddelijke natuur, gedurende deze invleesching, onbewust, en leefde afgetrokken van de wereld, en als een groot Wijsgeer en verstandig man, die heerlijke lessen naliet; de Shaster zegt daaromtrent van hem: ‘In het midden van een wild en donker woud, vervuld met bosschen van welriekende bloemen en vol van vruchten en wortelen, maar ook tevens het verblijf van leeuwen en tijgers, verstoken van de menschelijke zamenleving, en slechts nu en dan door boetdoeners en kluizenaars bezocht, daar woonde Buddha, de stichter van gelukzaligheid en een gedeelte van Narrayon’ (een' der namen van Vishnoe); - en over zijne geboorte sprekende, heet het, op eene andere plaats, in eenen niet minder bloemrijken stijl: ‘De Godheid Herie (mede een der namen van Vishnoe), die alles bezit, vertoonde zich in dezen oceaan van natuurlijke wezens, na het eindigen van den Duapar en in het begin der Kallie Joog^(*); hij, die

(*) Ook de Hindo's hebben hunne gouden, zilveren, koperen en ijzeren eeuw, of veeleer, zij waren het, die deze allegorische voorstelling van het opvolgend verval der menschen en zeden het eerste daarstelden.
In de Sottie Joog, woordelijk eeuw der waarheid, waren de deugden onder het menschdom algemeen, en de ondeugden, daarentegen, onbekend; zij leefden toen 100,000 jaar, en waren 21 kobido's (waarvan ruim vier eene el uitmaken) lang; deze eeuw duurde 3,200,000 jaren.
De Tirta Joog, of zilveren eeuw, eigenlijk derde eeuw van tirta (drie), wordt zoo genoemd, omdat toen een derde gedeelte van het menschdom bedorven was; zij leefden toen 10,000 jaar, en hunne lengte was 14 kobido's. Omtrent de during dezer eeuw verschillen de Pundiets, doch dezelve wordt algemeen op 2,400,000 jaren gesteld.
De Duapar Joog is de derde eeuw, ofschoon dua twee beteekent, en heet zoodanig, omdat alstoen de helft der menschen van verdorvene natuur was; zij heeft 1,600,000 jaren geduurd, en de mensch leefde 1000 jaar; zijne lengte was 11 kobido's.
De Kallie Joog (zwarte eeuw) is die, waarin wij thans leven, en het drie vierde der menschen ondeugend zijn; van de 400,000 jaren, die zij duren moet, zijn reeds 5000 verloopen; het leven van den mensch in dit tijdperk is bepaald op 100 jaar; na elke 25000 jaren zal het vijf jaar verminderen, en zijne lengte naar evenredigheid; zoodat hij, op het einde der wereld, met eenen haak de vrucht berengela (de eiplant) zal moeten plukken.

[p. 247]

alomtegenwoordig is en eeuwig aangebeden wordt; het opperste Wezen, de eeuwige God-

[p. 248]

heid, vertoonde zich hier met een gedeelte zijner Goddelijke natuur.’ - De naam Buddha geeft eigenlijk een wijs man te kennen, van het woord boedh, wijsheid, geleerdheid, hetwelk men echter niet moet verwisselen met boeth, het hoofd of de stichter eener sekte van dien naam, welke, volgens de Braminen (die van dezelve met den meest mogelijken afschuw en onverdraagzaamheid spreken), zoo min aan eenen God, als aan straffen of belooningen hiernamaals geloofden, maar in tegendeel leerden, dat er noch goed noch kwaad op de wereld of in de handelingen der menschen bestond, en dat alles bij geval en door eene toevallige zamenvoeging der dingen ontstaan was. Buddha heeft nog verscheidene andere namen, als Sacya singa, de leeuw van Sacya, of Sicoeta, Sacya moenie, de kluizenaar of filozoof van Sacya, Gantama arca bondho, nabestaande der zon, enz. Volgens de

[p. 249]

oude Indische overleveringen was hij het, die de offeranden van levende schepselen afschafte, welke, bij zekere gelegenheden, door de Veids waren voorgeschreven.