|
| |
| |
| |
| |
Judas de verrader.
Het tweede boek.
DE gulde zon, die op het feest van dezen dagh
De kimmen spader hadt verlaten, dan ze plag,
En op den middagh meer dan eens aen 's hemels transsen
Met nevelen gedekt haer koesterende glanssen,
En 't aerdryk flaeuwer dan voorhene toegelicht,
Ging nu in 't weste schuil met vlekken in 't gezicht
Van bloet besmet; als scheen zy door haer droeve stralen
Een droevigh voorspook te vertoonen in het dalen
Aen 't Idumesche lant van ramp en ongeval:
Wanneer Godts Zoon met zyn verkoren Twaleftal,
| |
| |
Daer Judas onbeschaemt nu weêr was by gekomen,
De poort van Davids stadt genaekte zonder schroomen,
En intradt, van geen angst of vreeze om 't hart bezet,
Om voor de laetste mael den hoogtyt van de Wet
Daer nogh te vieren, en van zelfs het dierbaer leven
Dan, als een offerlam, den haet ten proi te geven.
Hy vondt den maeltydt hier met alle pleghtigheit
Door twee Apostelen in 't prachtigh huis bereidt
Des ryken Simons, die van blyschap overgoten
Den Heilant wellekoomt met al zyn reisgenoten,
En juichende inhaelt in zyn heerelykste zael,
Waer in de tafel stondt met hare volle prael.
De noitbesmette mont, toen elk was aengelegen,
Badt Godt den Vader eerst ootmoedigh om zyn' zegen,
En hief in 't ende met lieftalligheit dus aen:
Myn vrienden, die met my veel leets hebt uitgestaen,
Die vrou en kinderen en huis verliet en magen,
Om my te volgen en den last te helpen dragen,
Tot 's menschdoms heil van Godt myn' schoudren opgeleit;
Myn waerde broeders, die ik ook met teederheit
Bemint hebbe, en omhelst met broederlyke liefde,
Die 't binnenst van myn ziel en ingewanden griefde;
| |
| |
Ik dank myn' Vader, en 't verquikt ook mynen geest,
Dat ik voor 't lest met u magh vieren deze feest,
En 't Paeschlam nuttigen, eer ik myn bloet ga plengen,
Eer ik myn lichaem ga voor u ten offer brengen:
Want nimmer zal ik dat meer proeven met myn' mont,
(Gelooft het Woort, waer aen gy altoos trou bevondt)
Voor dat ik op myn' troon, bestuwt van Cherubynen,
Aen 's Vaders rechte hant vol glori zal verschynen,
Daer ik met ongedult u ook verbeiden zal,
Tot dat gy wordt verlost van 't aerdsche jammerdal.
Daer zult ge, als koningen, op glinsterende troonen
Met my de tafel van den Hemelvoogt bekroonen.
Volhardt maer in geloof, en hoopt op dezen staet.
Zoo spreekt hy en poogt vast door 't rustige gelaet
Voor zyne jongeren de pyn en droeve smarte
T' ontveinzen, die hy nu alreê gevoelde in 't harte,
Terwyl hy overdenkt zyn naderende doot.
Toen brak en reikte hy aen elk 't gezegent broot,
Daerna den wynkelk, Godt ten offer toegeschonken,
Die van d'Apostelen werdt hooft voor hooft gedronken,
En voerde hun op nieu dees rede te gemoet:
Myn dischgenoten, dit 's myn lichaem, dit myn bloet.
| |
| |
Dit is myn lichaem, dat ten beste wordt gegeven,
Op dat gy van het pak der zonden wordt ontheven.
Dit is myn bloet, dat, tot vergeving uitgestort
By Godt, voor velen en voor u vergoten wordt.
Dit 's myn Verbont, doet dit tot myn gedachtenisse,
Op dat geen tyt myn doot uit uw geheugen wisse.
Gedenkt uw' Heer hier meê, zoo lang uwe aders slaen.
My dwingt het opperste bevel van hier te gaen:
Doch een van u, een van myn lieve dischgenoten
Heft zyne verssens op om tegens my te stooten;
Een van u allen is 't, een van dit Twaleftal,
Die voor den morgenstont my nogh verraden zal.
Maer wee dien mensch! wee hem, door wien ik ga verloren!
Och! 't waer hem beter, dat hy nimmer was geboren.
Hier sloot de goude mont zyn lippen, milt van tael.
D'Apostlen zitten als verwezen altemael.
Elk is verwondert, en gelyk voor 't hooft geslagen,
Beschroomt om hem den naem des booswichts af te vragen.
De Bethsaïder zelf vermeet zich niet, hoe stout,
Zyn' Heer te vragen, wie dit heilloos schelmstuk brout;
Maer wenkt den lieveling des Heilants met zyne oogen,
Die, met zyn hooft op d'onbevlekte borst gebogen,
| |
| |
Met vleiende gebeên zyn' lieven meester smeekt
Den schelm te noemen, die hem naer het harte steekt.
Gods Zoon verklaerde in 't end zyn woorden hun dus nader.
Dit is d'onzalige, dit is de Christverrader,
Dien ik met myne hant den ingedoopten beet
Zal geven tot bewys, dat ik zyn' toelegh weet.
Met reikte hy den beet aen Judas onder 't spreken.
Och! och! Iskariot, gevoelt gy 't hart niet breken?
Of is het harder zelfs dan steen of diamant?
Hoe durft gy dezen beet ontfangen met uw hant?
Gy kaeut een bittre vrucht vol doodelyke korlen,
Waer van in eeuwigheit de nasmaek op zal borlen.
Belyd uw lasterstuk, sta op van dezen disch,
Val uwen Heer te voet en bid vergiffenis,
Bid hem vergiffenis; zyn goetheit zonder ende
Wees noit den zondaer af, die 't wanbedryf bekende,
En vol boetvaerdigheit de kniën voor hem boog
Met een gebroken hart en tranen in het oog.
Dat, weet gy, kan zyn ziel en ingewanden roeren.
Hy staet wel op, maer och! om 't schelmstuk uit te voeren.
Hy gaet dan heen verhardt, als kon hy 't zaligh licht
Van Jezus aenschyn niet meer dulden in 't gezicht;
| |
| |
Als vreesde hy verwyt uit dezen mont te hooren,
Die zelfs geen vyanden gevloekt hadt oit te voren.
Hy gaet dan heen verhardt in zyne gruweldaet,
En zet het daetlyk naer den godtvergeten Raet,
Die naer dien leitsman nu al reikhalst, vol verlangen,
Om zynen meester in de duisternis te vangen.
Toen nu de booswicht was geweken uit de zael,
Hief Jezus tot besluit van zyn gezegent mael
Een heiligh zangliet aen, om met verheven klanken
Voor 't heiligh nachtbanket den hoogsten Godt te danken.
Toen rees hy van den disch, en ging met d'Elven uit
Jeruzalem om aen zyns Vaders raetbesluit
Het laetste zegel van zyn dierbaer bloet te hangen.
De zilvre maen quam op, doch met bestorve wangen,
En met een' droeven kring bezwalkt in haren glans.
De starren schenen flaeu en dootsch uit haren trans.
De Heilant stapt vast voort met onvermoeide schreden,
Van zyne jongeren ook rustigh nagetreden,
Terwyl hy met zyn tong, gestipt in hemelsch zout,
Hun zyne alwetenheit dus op den wegh ontvout:
De tyt is eindelyk, ja zelf de nacht verschenen,
Dien ik zoo meenighwerf u heb gespelt voorhenen;
| |
| |
De tyt genaekt, op dat de Godtsspraek word' vervult,
Die my het leven eischt en 't bloet, waer door uw schult,
In 't hemelsch schultboek u rechtvaerdigh aengeschreven,
Wordt quytgescholden en voor eeuwigh uitgewreven.
Ik volg myns Vaders wil, gelaten van gemoet,
En pleng voor u met lust myn martelwilligh bloet.
Ook is uw liefde en trou my meer dan eens gebleken
En stondt tot dezen tyt nogh pal en onbezweken:
Maer gy, gy allen, eer de zon weêr blinken zal,
Zult my verlaten in myn droevigh ongeval.
Gy alle, zult uw trou, wat elk zich magh vermeten,
Gy alle, zult uw' Heer in dezen nacht vergeten.
't Orakel van Godts Geest heeft in d'onfeilbre blaên
Voor eeuwen al gespelt: Ik zal den Harder slaen,
En al de kudden van malkanderen verstroien,
Terwyl de lammeren in duisternis verschoien.
Uit hadt hy, en zyn tael, gevat van hun gehoor,
Klonk, als een donderstem, den jongeren in 't oor.
Elk staet verbaest van schrik, van gramschap en van rouwe.
Elk zweert met dieren eedt hem ongekreukte trouwe.
Maer Peter scheen vooral, die meer dan eens te stout
Gestoft hadt op zyn kracht en ydel zich betrout,
| |
| |
Maer Peter, Peter scheen vooral zich des te belgen,
En kon in zynen krop die woorden niet verzwelgen.
Hy borst dan heftigh uit: Ik vrees voor geen gevaer.
Wie in zyn trou bezwykt, ik sta onwankelbaer;
Ik sta, gelyk een rots, die nimmer zal bezwyken.
Wie u begeven magh, ik zal niet van u wyken.
Wat bloohart u verlaet in uwen jongsten noot,
Ik zal u bystaen, ik u volgen in de doot.
Schoon ze alle ook vluchten, ik zal u alleen beschermen.
Al schyne ik reê bedaegt, ik heb nogh kracht in d'armen.
Myn bloet is nogh geen ys in 't stramme en trage lyf.
Dees rechte hant is nogh van ouderdom niet styf,
Die weet nogh met het zwaert te spelen en te raken.
Ik, ik alleen zal u getrou hier meê bewaken
En gaen het dol gewelt van 't woedend rot te keer.
Met trok hy van zyn zy het glinsterend geweer
En toonde zynen Heer den houwer scherp van snede,
Die flux dit antwoort paste op zyn vermeetle rede:
Hoe zeer gy op uw trou en onversaegtheit boogt,
Hoe trots gy op uw' arm en krachten stoffen moogt,
Hoe trots uw rechte hant dien blanken sabel zwaeie,
Nogh zult gy, eer de haen het licht ten bedde uit kraeie,
| |
| |
O Peter, die nu breet gaet weiden met den mont,
Nogh zult gy uwen Heer voor dezen morgenstont
Verlaten in den noot, als hy, in 's vyants handen,
Geboeit, geknevelt wordt met onverdiende banden.
Dan zal een vrouwestem die rots te mortel slaen,
Dien rotssteen, die nu onverwrikbaer schynt te staen.
Ja driewerf zult gy, eer de nacht nogh is ten ende,
Zelfs zweren, dat gy noit den Galileër kende.
Gy zult uw' meester, en uw' meester niet alleen,
Maer driewerf ook u zelf verzaken achter een.
Een werelooze maegt zal dan den helt verjagen,
Die hier zyn' heldenmoedt zoo breet nu voor komt dragen.
De helt, die nu het hooft zelfs wil aen krygsvolk biên,
Toont dan aen eene maegt de hielen, snel in 't vliên.
Dus was hy sprekende aen den Cedron nu gekomen,
Die vloeide langs een' hof, met steile cederboomen
En groene lauwers en olyven dicht beplant,
Die weligh groeiden op den gront van 't vette lant.
Dit was de bidtplaets, daer hy was gewoon te smeken,
En met den Vader 's nachts al biddende te spreken.
De Bethsaïder volgt hem in 't olyvendal
Met Zebedeüs zoons alleen van 't Elleftal,
| |
| |
En d'andere acht gebiedt hy aen de beek te blyven.
Wien lust het nu met my in schaduw der olyven
Dat spoor te volgen van des Allerhoogsten Zoon,
En hem in dezen hof te leiden met myn' toon?
Ik volg hem in dien hof met zuchten en gebeden,
Schoon hy de pers alleen zal voor myn zonden treden.
Ik volg myn' Veltheer na in 't droef Gethsemané,
Schoon hy alleen met Godt zal worstlen om den vreê:
Ik volg hem in dien hof, schoon hy alleen zal stryden
Om ons van 't slaefsche juk voor eeuwigh te bevryden,
Door Adams misbedryf op onzen hals gelaên.
Hier wordt die schult geboet in Edens hof begaen.
Hier wordt het Paradys voor ons op nieu ontsloten,
Waer uit het hoog gerecht onze ouders hadt gestooten.
Myn ziel, gy wordt verdaegt door Jezus jammerklaght.
Treed naer Gethsemané in 't midden van den nacht,
Treed naer Gethsemané, al is de lucht betogen
Van dikke duisternis; zyn liefde zal uwe oogen
Ophelderen, die door de wolken van verdriet
Zelfs in den duistren hof voor u haer stralen schiet;
Die blinkt met haren glans door al de nevels henen
Van 't zuchten en 't genok, van 't jammeren en stenen.
| |
| |
Treed naer Gethsemané, terwyl hy wordt bestreên
Van duizent pynen en van duizent harteween.
Myn ziel, val met uw' Heer en Heilant aen het schreien;
Myn ziel, ga ook met hem in 't dal der droefheit weien,
Terwyl hy smelt en dryft in eenen tranenvloet,
En 't doodelyke zweet van angst verkeert in bloet,
Om u het heilpat door die roode zee te banen.
Och! hemel, strem, och! strem de biggelende tranen
Op 't hemelsch aengezicht tot paerlen altemael,
En al de sprengkelen van 't bloetzweet tot korael.
Zoo kiest myn zangeres, versiert met die juweelen,
Den doodelyken hof voor bloedige tooneelen.
Zoo treedt zy in het licht. zoo krygt haer zingen klem.
Zoo wordt d'Olyfberg zelfs bewogen door haer stem.
Zoo zal de Cedron haer een ware hoefbron strekken.
O hemel, help, ei help haer toch de snaren trekken,
En schenk haer krachten om den mateloozen druk
T'-ontvouwen van Godts Zoon. Och! had ik dit geluk!
Dan stortte ik hemelval door uwe gunst gesteven.
Dan wierdt Gethsemané met hemelinkt beschreven.
Dan roken deze blaên, den Heilant toegewydt,
Naer Paradysdaeu, die ons droevigh hart verblydt.
| |
| |
Messias komt dan in het worstelperk getreden,
Gewapent met een schilt van zuchten en gebeden.
Maer driewerf schrikt hy, driewerf aerzelt hy in 't gaen,
En driewerf grypt hy moedt, en driewerf blyft hy staen.
Dat heldenhart schynt nu in weinige oogeblikken
Bezweken, schoon het flus voor geen gewelt kon schrikken.
Dat heldenhart schynt nu te siddren, als een blat
Van eenen dwarrelwint in 't ruischend bos gevat.
D' aenstaende smart begint zich nu alreê t'ontvouwen
Voor zyn alwetend oog, dat alles kan beschouwen.
Hy ziet den wolf alreê gedost in 't schapevel.
Hy hoort alreê den schimp, de smaet en 't guichelspel,
Dat grimmen, dat gevloek, dat schuifelen en schenden.
Hy voelt de taeie roên gesleten op zyn lenden.
Hy ziet zyn heiligh hooft alreê gestelt ten toon,
Dat voelt de doornen al der smartelyke kroon.
Hy ziet dat aenschyn reê bespuwen en die kaken,
Daer zelfs de hemelen van teedre minne om blaken.
Hy ziet den toestel al van 't wreede moortbedryf,
En zich het purpre kleet al hangen om het lyf;
Het afgemartelt lyf, geverft met roode strepen,
Nogh rookende van 't bloet en 't snerpen van de zwepen.
| |
| |
Hy ziet den rieten staf hem steken in de hant.
Hy voelt de koort alreê, die zyne leden spant,
Den hamer, nagelen, met kracht van yzre vuisten
Door 't vleesch geklonken van de schelmen, die hem kruisten.
Hy proeft aen 't kruis gesmacht den gal gemengt met eek.
Hy voelt in zyne zy den doodelyken steek
Der speer, terwyl hy 't hooft, der Engelen verlangen,
Laet op de blanke borst, van bloet gepurpert, hangen.
Dus worstelt hy, terwyl zyn geest den gloet gevoelt
Der pyn noit uitgebeeldt door tranen, noch verkoelt.
Dus worstelt hy en wordt van vloeken en gedrochten,
Van hemel, aerde en hel, ja van zich zelf bevochten.
Wel driewerf, doch vergeefs, poogt deze groote helt
Op 't spits van zyn gebeên te keeren al 't gewelt.
Wel driewerf zendt hy naer den hemel zyn gebeden,
En driewerf kaetst de wint zyn zuchten naer beneden.
Daer geeft hy 't op in dien benaeuden zielestorm.
Och! och! hy zygt in 't stof, en krimpt, gelyk een worm.
De bittre voorsmaek van dien bittersten der koppen
Verkeert van top tot teen zyn zweet in roode droppen.
Helaes! hy kan niet meer: daer stort hy flaeu van moedt
Ter aerde neêr, en merkt het slaghvelt met zyn bloet.
| |
| |
O Simon, Simon, die zoo breet hebt opgegeven,
Waer zyt ge, die uw bloet woudt storten voor zyn leven?
Hoe, slaept gy? kunt ge nu den slaep niet wederstaen,
Wat zal 't dan zyn, als 't op een vechten strax moet gaen?
En gy, o lieveling van onzen Aertsbehoeder,
Die teêr gelieft, als geen scholier, maer als een broeder,
Hem voor de moeder zelfs gelegen hebt aen 't hart;
Och! wordt uw liefde kout in 't gloeien van zyn smart?
Hoe luttel zweemt gy met uw' broeder naer de zonen
Des donders, die nu slaept, daer Jezus om de troonen,
Die uwe moeder stout dorst eischen door gebeên,
Voor u in 't bloedigh velt vast strydt met duizent ween.
Gy slaept zoo zwaer, als loot; uwe oogen overgoten
Van diepen slaep zyn met uwe ooren toegesloten.
De Trooster van 't heelal magh uitzien west en oost,
Maer oost noch weste geeft hem eenen blik van troost.
De Vader midlerwyl slaet zyne ontfermende oogen
Van uit zyn hoog paleis en zyn gewelfde bogen
In 't ende neder op zyn' troosteloozen Zoon.
Gy, Englekoren, komt, ei komt myn' zwakken toon
Te hulp met klanken van uw noitvermoeide tongen,
Waer meê Godts lof een in een uit wordt opgezongen.
| |
| |
Gy, Engelen, ontvout my nu de heerlykheit
Des Allerhoogsten in zyn volle majesteit.
Onmooglyk is 't met verf dit tafereel te malen.
Dat eischt een Pinxtervuur, een' gloet van hemelstralen.
De Godtheit heeft om hoog met d'ongeschape hant
Een hof van klinklaer gout en eeuwigh diamant
In top der hemelen gesticht en afgemeten.
Hier is ze in 't hoogste licht op eenen troon gezeten
Van blinkenden zmaragd en vlammenden robyn.
Recht voor haer voeten vloeit zoo klaer, als kristallyn,
Een glaze zee, waer uit men de geheimenissen
Van 't weereltsche beloop en 's hemels raet kan vissen.
De ryke zetel wordt gestut en onderschraegt
Van Cherubinnen, die van schaemte en schrik versaegt
Het wezen dekken uit ontzagh met dubble wieken,
Die lieflyk naer den geur der Paradyslucht rieken.
Hier blinkt de Vader in den starrelichten trans
Uit zyn gestoelte met zyn' zaligenden glans,
Bestuwt van Michaël en eenen stoet staffieren,
Die alle in 't hemelsch blaeu rontom den zetel zwieren
In kleeden, opgesiert met paerlen en korael.
Zyne oogen branden met een' goddelyken strael,
| |
| |
Daer zelfs de zon en maen haer' luister van ontleenen,
In 't hooft met eenen glans of regenboog omschenen.
Het stralende gewaet, dat van de schouders zwaeit,
Door Serafinnen met de naelde dicht gezaeit
Vol goude zonnen, dooft den goddelyken luister
Van al de hemelen, by zulke glanssen duister.
Hy voert een' scepter van genade in zyne hant,
Die met haer vingren aerde en hemel overspant.
D' eerwaerde ry van tweemael twalef ouderlingen
Zit om den stoel ten toon in d'allerhoogste kringen,
In blinkend wit gekleedt; elk, met een goude kroon
Op 't witgevlokte hooft, gezeten op een' troon.
De zeven Geesten, die den koning trou bewaken
En 't godtlyk aenschyn dichtst met hunnen glans genaken,
Staen uitgedost in 't gout, en houden hier de wacht
Met oogen schitterende, als lampen, dagh en nacht.
Nogh ziet men by den troon vier dieren ryk van oogen,
Die nu vier lichamen in eene ziel vertogen,
En dan weêr wisselen en mengen in 't gemeen
De vier gedaenten van de lichamen in een.
Zy weten wonder zich in bocht by bocht te krongkelen.
Elk heeft zes vleugelen vol oogen, als karbonkelen.
| |
| |
Men ziet den mensch, het kalf, den arent en den leeu,
Die 't starredak vervult met vreesselyk geschreeu.
Zy houden nimmer op van hunnen Godt te loven,
En zingen, dat het klinkt in 't hoogste hof der hoven,
Met duizent Engelen, die op een nieuwe wys
Den Vorst verheffen van het zaligh Paradys.
Thans quam de hemelraet ten hoof door Serafynen
Gedaghvaert op 't bevel des Oppersten verschynen.
Elk ziet hem naer den mont en luistert stom en stil.
Toen openbaert hy hun aldus zyn' wyzen wil:
Gy, Raden, weet, hoe ik uit klei, door lust gedreven
Den mensch geteelt heb en bezielt met vier en leven,
En hoe hy in den hof zoo deerlyk wierdt besmet
Door 't overtreden van myn aenbevolen wet.
Noghtans wou myn genâ hem sparen in myn' toren,
En heeft toen een geslacht voor andren uitgekoren,
Gesloten een verbont met vader Abraham,
Dien ik een' helt beloofde uit zyn' onvruchtbren stam,
Die al de weerelt zou verlossen van haer lyden
En haren slaesschen hals van 't lastigh juk bevryden.
Ik heb haer dezen helt, myn' uitverkoren Zoon,
De glori van myn ryk, den luister van myn kroon,
| |
| |
Ik heb haer dezen helt, om dus myne erfverbonden
Te zegelen, ten troost beneden toegezonden.
Maer dit 's nogh niet genoeg; de Vader moet zyn kint,
Dat hy als d'appels van zyne oogen zelfs bemint,
De Vader moet zyn kint nogh zien ten offer brengen
En 't bloet tot boete van die smet van Adam plengen.
Dit 's endelyk de tyt, die my dat liefste pant
Ten zoen komt eischen, en dat bloet van myne hant,
Om alle vlekken van de weerelt uit te wissen.
Ei ziet hem worstelen in d'aerdsche duisternissen.
Ei ziet hem worstlen in dien jammerlyken staet,
Terwyl hy vast bedrukt het oog naer boven slaet,
En troostloos uitziet naer zyn' Vader, vol verlangen,
Om uit het eeuwigh licht een' blik van troost t'ontfangen.
'k Bevele u dezen last, getrouwe Gabriël,
Die aen de moedermaegt in d'onbesmette cel
De blyde bootschap bragt. Ga, spreek hem moedt in 't harte,
Verzacht met uwen mont de prikkels zyner smarte.
Verquik hem met een' strael van 't alverquikkend licht.
Ga, droog de tranen af van 't hemelsch aengezicht,
Dat al de Cherubins beminnen en belonken;
En breng hem dezen kelk van my zelf ingeschonken,
| |
| |
Den bittren kelk, tot heil van 't sterfelyk geslacht.
Zoo schept zyn droeve geest weêr nieuwen moedt en kracht.
Zoo moet zyn menscheit zich der bitterheit niet belgen
Van dezen kruiskelk, schoon die bang valle om te zwelgen.
Zoo zett' hy onbeschroomt dien beker aen den mont,
En drink' hem uit met hef, met droessem tot den gront.
Zoo spreekt d'Almaghtige uit zyn' zetel, die vast dondert
En vier en vlammen braekt, terwyl zich elk verwondert,
En dankt den Vader, die zyn' wellust en zyn' wensch,
Den Zoon wil offeren ten beste van den mensch.
De hemel daverde en scheen rasser te bewegen;
Waer op de Gryzen, van hun troonen afgestegen
En op het aengezicht gevallen, elk hun kroon
Eerbiedigh smeten voor het outer van Godts troon.
Strax lieten d'Engelen en al de hemelkoren
Wel driewerf achter een den galm van heiligh hooren.
Zy zingen driewerf: Godt, den Vorst van 't eeuwigh hof,
Den Opperzegenaer zy eeuwige eer en lof.
De gansche hemel schynt in orglen te verkeeren,
En baeut de galmen na: Lof zy den Heer der heeren.
De goude schael vol reuks, de citers eeren hem,
Die zynen scepter zwaeit in 't nieu Jeruzalem.
| |
| |
Al d'Englen wenschen vast den Zoon ook in te halen
Om in het eeuwigh ryk aen 's Vaders zy te pralen.
D'Aertsengel Gabriël, die zich in 't starlicht kleet
Ten dienst van zynen Heer gedurigh houdt gereet,
Schiet flux de vleugels aen, zoo schoon als fenixveren,
Waer in de kleuren zich verwisslen en schakeren
Van gout en hemelsch blaeu, gelyk de regenboog,
Of schoone pennen van den paeuwestaert, naer 't oog
Der middaghzon gekeert, die flikkert op die glanssen.
Hy spreit de wieken uit in d'onbezwalkte transsen
En klapt ze tegens een wel driewerf in zyn vlught.
Hy klieft de winden, breekt de wolken en de lucht,
Doorzwemt de nevelen, die 's nachts het zwerk betogen.
Hy zwaeit van ronde in ronde, en ziet strax uit den hoogen
De stadt van David en de klare Cederbeek.
Hier hing de vlieger op zyn pennen, die hy streek,
Gelyk een adelaer, die kristallyne vlieten
In 't vliegen wordt gewaer, gezwint komt nederschieten
Om 't hart te laven uit den verschen waterval.
Dus komt hy endelyk in 't vette Olyvendal,
In 't droef Gethsemané voor over neêrgestegen,
Daer hy den Heilant vindt ter aerde neêrgezegen.
| |
| |
Flux heft hy Jezus op, en geeft hem nieuwen moedt.
Hy wischt het aenschyn af begruist van stof en bloet,
En droogt de tranen en het zweet met zyne slippen,
En kust hem voor den mont met troostelyke lippen,
Tot dat de geest bequam en schepte ruimer aêm.
Toen spreekt hy hem dus toe: O eenige erfgenaem
Van Godts en Davids kroon en d'onbepaelde ryken,
Vrees niet, laet uwen moedt voor geen gevaer bezwyken.
Geen pak van zwarigheên, van droefheit, angst of smart,
Hoe zwaer ook in dit uur, bestulp' 't weemoedigh hart.
De zon van uw triomf zal u eerlang verblyden
En al de nevelen verjagen van uw lyden.
De zon van uw triomf staet reede in haer geboort,
Die deze duistre wolk van druk voor eeuwigh smoort,
En al de weerelt zal verquikken en beschynen.
Het zaligh Paradys en al de Cherubynen
Zien vol verlangen uit naer d'uitkomst van den stryt,
En wenschen vast den helt zeeghaftigh en verblydt
In 't nieu Jeruzalem al juichende t'ontfangen
Met nieuwe toonen en met keur van zegezangen.
Al wordt gy hier beschimpt, bespuwt met fellen hoon.
Al drukt men 't heiligh hooft met eene doornekroon.
| |
| |
Al wordt ge om laeg veracht, getrappelt en vertreden.
Al teisteren de roên met stramen alle uw leden.
Al steekt men u tot smaet een' rietstaf in de hant.
Al zygt gy onder 't pak van 't lastigh kruis in 't zant.
Al wordt uw lichaem hier gemartelt en gebroken.
Al wordt gy in het hart van 't moortgeweer doorstoken,
Gy zult noghtans, gy zult, o goddelyke helt,
Vol glori pralen met de zege in 't bloedigh velt.
Gy zult het dol gewelt in 't endt betriomferen,
En alle uw vyanden eerlang om hoog braveren.
Daer is een andre kroon, die allen glans verdooft,
Uw schimpkroon ongelyk, beschoren voor uw hooft.
Gy zult die tranen, daer uwe oogen in verdrinken,
In parelen verkeert, aen deze kroon zien blinken.
Daer zwaeit gy met de hant een' andren koningsstaf,
Waer aen die druppelen, die langs de wangen af
Nu bloedigh sypelen, dan als robynen gloeien;
Een' staf, die schooner dan Aärons staf zal bloeien;
Den koningsscepter, die van Judaes telgen quam,
En noit geweken is van dien godtvruchten stam.
Daer zult ge, als Davids Heer en koning, de Hebreeuwen
Beheerschen onbepaelt door d'eeuwigheit der eeuwen.
| |
| |
Daer zult gy blinken naest den Vader op den troon,
En zitten in den top der hemelen ten toon.
Daer zult gy pralen op een' hemeltroon van wolken,
Als rechter der Hebreen en onbesnede volken.
Dan buigt het al, wat leeft, of leefde op aerde, in hel
En hemelen, de knien voor Jezus voetschabel.
Dan zal het moortrot der soldaten, die met vuisten
U sloegen in 't gezicht, en aen het vloekhout kruisten,
Gaen vluchten voor Godts wraek, die uw onnoozel bloet
In 't endt hereischen komt van 't Farizeeusch gebroet.
Dan zal het woedend rot van al die huichelaren,
Van al die priesteren, al wreede moordenaren
En wolven, voor het Lam, 't gekruiste Lam vervaert,
In moortspelonken vliên met ingetrokken staert.
Schep nieuwen moedt, ik zie dien zielstryt haest gewonnen.
Gy hebt de kruisbaen in drie dagen afgeronnen,
En zult den zegepalm dan vinden aen het endt.
Betrou op 's Vaders hulp; zyn liefde is u bekent.
De trouwe klokhen dekt haer ongepluimde kieken,
Maer Godt zyn' lieven Zoon met zyn genadewieken.
Getroost u om uwe eer, getroost u dan om Godt
Dit droevigh worstelen en bitter martellot.
| |
| |
Aenvaerd dan dezen kelk, een' kruiskelk zonder sagen,
Den laetsten kruiskelk op uws Vaders welbehagen.
Toen gaf d'Aertsengel hem een' hartekus, en vloog
Naer boven sneller, dan een blixem, uit zyn oog,
Na dat Godts Zoon den kelk ontfing uit zyne handen;
En 't gansche Olyvendal scheen van dien glans te branden.
|
|
Auteursrechtvrij
