|
| |
| |
| |
M. TULL. CICERO
IN VERREM Act. I.
Nihil tam sanctum, quod non violari:
nihil tam munitum, quod non
expugnari pecunia possit.
| |
| |
| |
Judas de verrader.
Het eerste boek.
IK voel myn' geest belust om Judas val te zingen,
Die om het snoot genot van dertigh zilverlingen,
Door helsche list vervoert, zyn' Godt vergat en eer,
En trouweloos Godts Zoon, zyn' meester en zyn' Heer
Verriedt met eenen kus, geen teken van verraden;
Waer na des hemels wraek, op zynen hals geladen,
Hem op de hielen volgt, tot dat hy in het endt
Uit wanhoop aen zich zelf zyne eige handen schendt.
Gy, die hier boven op den hemeltroon gezeten
Door uwe majesteit, van niemant af te meten,
| |
| |
De zon en maen verdooft en aller starren glans,
Daer Cherubinnen in den allerhoogsten trans
Al bevende 't gezicht en wezen voor bedekken;
Terwyl de koren vast den blyden lofgalm wekken
Van heiligh, heiligh, op een noitgehoorde wys,
Van driemael heiligh, Godt den Zegenaer ten prys:
Alwyze, almaghtige, die door uw alvermogen
Hier alles onderhoudt en gaslaet met uwe oogen,
Bestier myn veder, en gewaerdig u myn dicht
Een' strael te schenken uit het ongeschapen licht;
Geef vleugels, om dit werk gevoeglyk aen te vangen,
Van Englen aen myn ziel, en klank aen myn gezangen,
En gy, gezegende en aenbiddelyke Zoon,
Aen 's Vaders rechte hant verheven op den troon;
Gezalfde, dien geen vlek van zonden oit besmette;
Verlosser, die het hooft der helsche slang verplette,
Die door uw bloet, uit zucht voor 't menschelyk geslacht,
De scherpe prikkels van Godts gramschap hebt verzacht;
Aertsheilant, die tot heil der weerelt zyt geboren,
En tusschen Godt en mensch tot Zoenheer uitgekoren;
O Kruiszon, schiet uw licht toch neder van om hoog,
Laet uwe stralen uit den starrelichten hoog
| |
| |
Myn ziel in 's weerelts nacht met hunnen glans beschynen,
En d'aerdsche nevelen uit mynen geest verdwynen.
Verlicht met uwen Geest myne onverlichte pen,
Verlicht my, die verrukt geene andre leistar ken,
Dan 't eeuwighblinkend licht der goddelyke stralen,
Die d'oever der Jordane op u zag nederdalen.
De grootvorst van den nacht, dien 't zaligende licht
Der weerelt nu al lang te sterk scheen in 't gezicht,
Begon op listen en op middelen te denken,
Om 't hemelsch hof ten spyt des Heilants maght te krenken,
Te stutten met gewelt zyn' waggelenden stoel,
Gevestigt op den gront van 's afgronts zwavelpoel.
Hy dacht om 't ongelyk, en hadt nogh niet vergeten,
Hoe Michaël hem uit den hemel hadt gesmeten.
Hy haelde nu op nieu zyne oude gramschap op.
Het hemelsch oordeel stak nogh diep hem in den krop.
Thans borrelde alles op in zyn wraekgierigh harte,
Het leet hem aengedaen en zyn gelede smarte;
Hoe hy voorheen, gelyk een Engel, zat ten toon,
En op het hoogst bevel geschopt was uit dien troon.
Nogh hadt hy ook gehoort, hoe d'Almaght hadt besloten
Van eeuwigheit die plaets, waer uit hy was gestooten,
| |
| |
Den mensch te schenken, die, schoon opgelegt van stof,
Zelfs boven d'Engelen verheerlykt in het hof
Van 't eeuwighduurzaem ryk zou heerschen en vermeeren,
En met zyne afkomst daer alle eeuwen door regeren.
Dit, docht hem, ging de kroon te na van 's afgronts vorst.
Des stookt de stokebrant een vuur in zyne borst
Van haet en woede, en dreigt door zyn vervloekte treken
Aen Godt in zynen Zoon op aerde zich te wreeken.
Die helt hadt ook den voet hem dikwyls dwars gezet,
En vele elendigen door zyne maght geredt,
Met hem en zyn gebroet uit 's lichaems schors te jagen
Van mensch en dier, die hy niet laten kon te plagen.
Na dat hy al dit leet in zyn onzaligh hart
Stilzwygend hadt herkaeut en overwrokt met smart,
Vervloekte hy zich zelf, begon zich oock t'ontstellen,
En van verbolgenheit te zieden en te zwellen;
En spoog als zinneloos met ysselyk geluit
Zyn' laster tegens Godt en zyn' Gezalfden uit.
De nyt en razerny en dolheit doen hem beven,
Die ieder prikkels aen zyn helsche wraekzucht geven.
Van boosheit loopt het schuim hem uit den lastermont,
Terwyl hy vast stampeit op zyn' gedoemden gront.
| |
| |
Het blaeu vergift spreit zich in d'opgespalkte blikken,
Waer voor zyn geesten zelfs staen sidderen en schrikken.
Zyn adem stinkt, nu hy de lippen ommekrult,
Gelyk een boschleeu, die van woede en honger brult.
Hy blaest de vonken uit zyn neus, die schynt te branden,
En doet al knarssende 't vuur springen uit zyn tanden.
In 't ende loosde hy een diep en naer gezucht,
Dat zich verspreide door de gansche zwavellucht,
Begon by zich alleen te momplen, tot een teken,
Dat alles zwygen moest, wanneer hy hadt te spreken.
Toen bromde hy aldus, gelyk een klok, en sprak:
Hoe nu toe? geef ik 't op? heeft myn gezagh een' krak
Gekregen? Kan ik myn' Aertsvyant dan niet keeren?
Heb ik zoo meenighwerf, om zyne maght te deren,
Vergeefs en vruchteloos alom my afgeslooft?
Ontbreekt myn hant de kracht, of harssens aen myn hooft
Om list te brouwen, en hem 't leven bang te maken,
Te treffen met myn' pyl en in het hart te raken?
Zal ik een' eenigen zoo vele jaren lang
Bevechten zonder hem te krygen in bedwang?
Wat ik oit heb gedaen, magh my niet langer baten.
Of schoon Herodes haet, om zyne wankle staten
| |
| |
Quansuis te stutten en zyn' waggelenden troon,
Als of een bastert hem quam steken naer de kroon,
Van my wierdt aengestookt, toen hy zoo vele zielen,
Om eenen zuigling in zyn kribbe, liet vernielen,
Toen alle vrucht beneên twee jaren wierdt geslacht,
Nogh versch van moeders borst gerukt en omgebraght.
Ik heb hem zonder vrucht te Betlehem besprongen,
En in dien moort vergeefs naer zynen hals gedongen.
'k Verloor te schendigh daer myn al te schoone kans,
Terwyl die Voetsterling des Joodtschen Timmermans,
Op raet van Gabriël, ging stryken naer Egipte,
En dus myn strikken en zyn lyfsgevaer ontslipte.
Maer nimmer scheen ik bet gesteven in myne eer,
Dan toen hy op bevel van 's hemels Opperheer
In woeste wildernis wierdt van den Geest gedreven,
Om veertigh etmael lang daer zonder spys te leven,
En 't woedend ongediert in my ten doel te staen.
Toen ging ik driewerf hem met myn beloften aen
En schoone woorden, die met honigh overstreken
't Vergift bedekten van myn dubbelheên en treken;
Maer driewerf kaetste hy myn' aenval rustigh af,
Tot dat ik eindelyk den moedt verloren gaf,
| |
| |
En hy gedient wierdt op zyn' wenk van luchtgezanten,
Waer voor ik zwichten moest met al myn vloekverwanten.
Sint heb ik evenwel myn' wraeklust nogh geboet
Aen Zacharias zoon, zyn' voorboô, aen wiens bloet
Herodias zich vol gezogen heeft en dronken,
Toen dat verwaten hooft van 't lichaem was geklonken.
Nu moet, het ga, hoe 't wil', de meester ook van kant,
En volgen op het spoor van zynen afgezant,
Wat baet my anders 't geen ik immer heb begonnen,
Zoo ik in 't hooftwerk word verschalkt en overwonnen?
Myn wraekzucht spaert bedrogh noch schalkheit om een net
Te spannen, dat eerlang hem, als een hart, bezet,
Wel vast beknellen zal, laet hem daer tegen spartelen,
Om hem op 't smadelykst en allerfelst te martelen.
Den eersten Adam klampte ik eertyts wel aen boort;
En 't ging naer mynen wensch: nu moet de tweede voort.
Maer mits zyn sneêgheit aen geen ooft zich zal vergapen,
Zoo diene ik alle list thans wel te hoop te schrapen,
Om 't web te spinnen van zyn smartend ongeval.
'k Ga dit berokkenen door een van 't Twaleftal,
Om aen den meester door zyn' leerling my te wreeken.
'k Zal door Iskariot dit groote werk besteken.
| |
| |
De gretige inborst is van Judas my bekent,
Die licht zyn handen om den glans van 't zilver schendt.
'k Zag van zyn gierigheit nogh onlangs versche blyken,
Toen hy veel liever met de schyven hadt gaen stryken,
Aen eedlen nardusgeur door eene vrou besteedt
Voor myns Aertsvyants hooft; 't welk hem in 't harte speet.
Ik zal den gierigaert in zyne geltzucht styven,
En hem tot haet en woede en boosheit aen gaen dryven.
'k Beloof hem voor zyn werk en arbeit ryken loon.
Nu dient de kans gewaegt, die zag ik noit zoo schoon.
'k Zal Judas zonder moeite op myne zyde winnen,
En leiden om den tuin, en scherpen zyne zinnen
Met prikkelen van gout; die kan hy niet weêrstaen.
Zoo zie ik alles naer myn' wil en wensch beslaen:
Zoo toone ik, dat de maght ons nogh is bygebleven
Van 't hoog gezagh in al zyn werk te wederstreven.
Wat drale ik nogh? waer toe getoeft? 't is nu myn tyt
Van reizen, eer de zon uit d'oosterkimmen rydt.
Zoo sprekende verlaet hy d'onbeschene vloeken,
En stuift zyns weegs om hoog, om Judas op te zoeken.
't Geeft alles, waer hy vliegt, den geest; hy zengt het gras,
En kruit, en klaver: al de bloemen worden asch.
| |
| |
De leli wordt misverwt en mist haer frisse geuren;
De roos besterft om 't hooft, verliest haer purpre kleuren.
De maen wordt zelf bezwalkt door 't doodelyk venyn.
Zoo wordt by zomertyt de heldre zonneschyn
Beschaduwt van een wolk, die zynen glans komt dooven,
En dryvende, van storm bezwangert, dreigt van boven
Met hagels, blixemen en donderen al 't lant
Veel mylen wyt en breet te zetten in den brant.
Niet anders schynt het zwerk nu in den nacht te gloeien
En onweêr van verraet en helsch bedrogh te broeien.
't Schynt ook, of 't aerdryk wort geschut en dreunt en beeft,
Terwyl hy tusschen lucht en aerde op pennen zweeft.
Dus strykt hy eindelyk in Jesses stadt zyn wieken,
Die naer den zwavelpoel en helsche dampen rieken.
Toen sluipt hy stil in 't huis, daer Judas lag verkracht
Van eenen diepen slaep in 't midden van den nacht.
Hy huppelt en springt op van vreugde boven maten,
En schynt om dezen buit niet minder uitgelaten
Van blyschap, dan een wolf, die uitgevast in 't wout
En heet op roof, van verre een weerloos schaep beschout,
Dat van den harder en de kudden afgescheiden
Op geen gevaer bedacht in 't eenzaem dal gaet weiden,
| |
| |
Daer hy 't onnoosle dier in zyn vermogen vindt,
Fel aengrypt en terstont met huit en hair verslindt.
Hy zweeft en streeft, gelyk een vogel op zyn veder,
En wemelt langs den vloer om 't bedde gins en weder,
En blaest den droomer haet en woeste boosheit in,
Ondankbaerheit, verraet, en zucht tot snoot gewin;
En heeft op 't lest een flang hem in de borst gesmeten,
Die in 't onzaligh dal de Geltzucht wordt geheten.
Toen week de nachtgeest van de bedtsponde en verdween,
En vloog weêr naer het ryk der duisternissen heen;
Terwyl Iskariot, dien 't zweet was uitgebroken
Van 't slangengift, nu half zyn oogen hadt ontloken.
Zyne ongerustheit gaf zyn' slaeplust voort den schop.
Hy vliegt vol hevigheit terstont als zinloos op.
De schaduw van den nacht was nu aen 't overlenen.
De morgenstar dreef nu de benden voor zich henen
Van 's hemels blinkend heir, en voerde 't daghlicht aen,
't Welk 't heilloos nachtverraet van Judas voor most gaen;
Wanneer d'Apostel nu vervoert van dolle driften,
(Dus wist de helsche slang zyn' boezem te vergiften)
En achtende om het gout geen lasterstuk te snoot,
In zyne harssenen een gruweldaet besloot;
| |
| |
Een gruweldaet, waer van de weerelt zal gewagen,
Zoo lang de zon rontom den aerdkloot wordt gedragen.
De hooge dagh verscheen, de Paeschfeest door de wet
Van Mozes door Godts last voor Isrel ingezet,
Om 's hemels weldaet, in Egipte den Hebreeuwen
Voorheen bewezen, te gedenken door alle eeuwen;
Toen 't Hooft der priesteren den breeden Tempelraet
Verdaghvaerdde in zyn hof, om hunnen ouden haet
Met nieuwe prikkelen te scherpen en te wetten,
En palen aen 't gezagh van Jezus leer te zetten.
Strax komt de Sanhedrin op dat bevel by een.
Hier ziet men priesters, schriftgeleerde Farizeen
En Hoofden van het volk met pleghtigheit vergaren:
Alle yvraers voor de wet in schyn, maer huichelaren
In 't hart, dat boosheit voedt; al fakkels om een lant
Door hunnen tuimelgeest te stellen in een' brant
Van oproer, muitery, en tweespalt en krakkeelen,
En staet en kerk, en volk en overheit te deelen.
Hier zat d'Aertspriester in het midden van de zael
Op een' verheven stoel in zyne volle prael,
En opgehemelt met zyn pleghtige sieraden,
Den riem, den tulbant, en zyn blinkende gewaden;
| |
| |
De merken van zyn ampt en hoogepriesterdom.
De witte linne rok, en d'Efod zwaeit rontom
Het lichaem, opgepronkt met blaeuwende saffieren.
De jaspis en zmaragd en sardonyx versieren
Den ryken borstlap, en zyn hooft de goude plaet,
Waer in de heiligheit van Godt gesneden staet.
Hy blinkt, gelyk een zon, die door haer goude stralen
De maen en starren 't hooft beschaemt doet onderhalen.
Niet anders praelt hy hier, en schittert in de ry
Van al de priesteren met Annas aen zyn zy
Hoogstaetlyk uitgedost voor zynen stedehouder.
Toen elk gezeten was, de jongste na den ouder,
Hief Kaïfas dus aen, en stampte hun zyn' zin
En bitse bitterheit met alle krachten in:
't Wordt eindelyk eens tyt om middelen te ramen,
Om 's Nazareners licht en opgang te beschamen,
En zyne valsche leer te stuiten, die van dagh
Tot dagh vast groeit, terwyl der vaderen gezagh
Gedooft wordt door den glans van deze nieuwigheden,
Die 't oude wetboek zoo veel jaren al bestreden.
Gy, Raden, waekt dan op voor uw gemeene best;
Waekt op en laet ons met gewelt dees nieuwe pest,
| |
| |
Alreê tot ons bederf te diep gewortelt, smoren.
Laet eenen eenigen voor velen gaen verloren.
Onnoodigh is 't, dat ik het dreigende gevaer,
U allen toch bekent, nogh breeder hier verklaer.
Ik sluit: en open nu myne ooren vol verlangen,
Of iemant weigert hier zyn zegel aen te hangen.
Men zag door 't uiterlyk gebaer, 't welk ieder hiel,
Dat deze rede strax den Sanhedrin geviel.
Een eenigh Raet alleen van tienmael zeven Raden,
Een eenigh raetsheer zit met droefheit overladen,
Geheten Nikodeem, eerwaerdigh by Hebreen,
Geleert in Mozes wet, een hooft der Farizeen;
Een man, die van der jeugt een voorbeelt hadt gegeven
Van ware godtsvrucht en een onbesproken leven.
Hem hadt de Heilant zelf met zynen eigen mont
De lessen ingescherpt van zyn Genaverbont;
Hoewel by nachten, die zy sleten in 't verborgen
Met onderling gesprek tot in den vroegen morgen,
Om d'opspraek van het volk te myden en den Raet,
Verblindt door razerny, vervoert door blinden haet.
Hy hadt tot dezen tyt voorzichtigh stilgezwegen;
Maer nu men in een schael het bloet begon te wegen,
| |
| |
Het onwaerdeerbaer bloet en leven van den helt,
Op wien zyn ziel de hoop haers levens hadt gestelt,
Kon hy zyn' yver en zyn stem niet langer smoren.
Hy rees dan op, en zuchtte, en liet aldus zich hooren:
't Is waer, dat deze zaek voor ons niet duister is.
Ook uite ik onbeschroomt hier tot behoudenis
Des vaderlants (ik stel de myne aen eene zyde)
De waerheit met den mont, die ik in 't hart belyde.
Ik breng geen vonden voor den dagh, van my verdicht.
Gy, mannen, broeders, zelfs, gy waert met uw gezicht
Meestal getuigen van de wonderen bedreven
Door 's Galileërs maght, die Godt hem heeft gegeven:
Want wie zal niet met my bekennen, dat zyn kracht
't Bereik te boven gaet van 't menschelyk geslacht?
Hy is geen mensch, maer de waerachtige Messias
Geboren uit een maegt, gelyk hem Izaïas
In vorige eeuwen heeft voorspelt en ons belooft.
Hy spruit uit Davids zaet, hy is alleen ons hooft
En koning, schoon hy arm en weerloos komt verschynen;
Heel anders dan voorheen met vorstelyke armynen
De voorzaet Salomon zat uitgedost ten toon,
Als Davids erfgenaem op Judaes Leeuwentroon.
| |
| |
Noghtans kan Salomon met al zyn' glans niet halen
By dezen luister van de goddelyke stralen
Op Jezus heiligh hooft van boven neêrgedaelt,
Daer hy de weerelt meê vervult en overstraelt,
Om ons in dezen nacht der dwalingen te lichten,
En in 't gemoet een' brant van liefde en deugt te stichten.
Hy is de Christus zelf geteelt uit Judaes stam,
Hy d'Alverzoener, hy het onbesmette Lam,
Dat met de zuivre sneeu van zyne vlok de vlekken
Der weerelden voor Godt den Vader zal bedekken.
Hy is voorwaer Godts Zoon, de Heer der heerlykheit,
Het uitgedrukte beelt der Oppermajesteit.
Hy is Godts ware Zoon. wie kan dit tegenspreken?
Dit is Jeruzalem en 't gansche lant gebleken.
De stomme slaet geluit, genezen door zyn stem.
De blinde ziet den dagh, de doove hoort door hem.
Wie sluit zyne oogen dan voor deze heldre klaerheit?
Wie stopt zyne ooren voor de boetbazuin der waerheit?
Hy redt de kranken, en verlicht hun smart en leet.
De felle winden staen als onder zynen eedt.
Hy stilt het onweêr, en het woeden van de baren,
Die op een enkel woort uit zynen mont bedaren.
| |
| |
Maer wie staet niet verstomt voor zyne wonderdaên,
Als hy de dooden uit hun graven op ziet staen?
Wy zyn door tooverkunst beguichelt noch bedrogen,
Maer zagen Lazarus zelfs onlangs met onze oogen
Uit zyne grafspelonk verryzen, die nu 't licht
Des levens, als voorheen, beschout met zyn gezicht.
Doch wie is maghtigh al zyn wonderen te noemen?
Eer telle ik 't oeverzant en al de lentebloemen.
Wat braekt men tegens hem dan bittren lastergal?
Wy brouwen voor ons zelfs ons eigen ongeval.
Wat mogen wy helaes! ons tegens Godt verzetten?
't Zy ver, dat we onzen naem met zulk een' gruwel smetten.
Och! laet ons liever, tot een' spiegel voor het volk,
Godts afgezant en Zoon en trouwen hemeltolk
Belyden onze zonde, en bidden om genade,
Op dat zyn bede ons by den Vader koom' te stade.
Hy hadt zyn rede nogh niet teenemael geüit,
Of hy werdt door 't gemor in 't spreken haest gestuit.
Gelyk een snelle vliet, die aen het overstroomen,
Door dyk noch dammen noch door paelwerk te betoomen,
De landen in een zee van water heeft gezet,
Op steenen wordt gestuit, en in zyn vaert belet
| |
| |
Met ysselyk gedruis langs d'oevers nêer komt snorren.
Niet anders sloeg de Raet vol hevigheit aen 't morren.
Zy toonen Nikodeem door 't overstuursch gelaet,
Dat niemant is gedient met zulk een' ydlen praet.
Zy smalen op zyn deugt, ontstelt van bystren toren,
En vragen: Zyt gy ook in Galileen geboren?
Zoo worstlen ze onderling en zitten half gedeelt,
Terwyl het Hooft des volks van 's priesters zin verscheelt.
Zy zyn wel altemael eenstemmigh van gevoelen,
Dat Jezus bloet het vuur van hunnen wrok moet koelen;
Maer Levys rot wil op den hoogtyt met hem voort,
En d'ouderlingen raên te beiden met den moort,
Bevreest voor 't woedend graeu, dat door zyn muiteryen
Den vogel van hun net en strikken moght bevryen.
Men hadt nogh naeuwelyx dien onderlingen twist
Gestilt door meerderheit van stemmen en beslist,
Of Judas komt in 't hof van Kaïfas gestoven.
Maer, eer hy intreedt, komt de schaemte nogh eens boven.
Zyn voet is driemael op den drempel neêrgezet,
En driemael wordt hy wederhouden in zyn' tredt.
Het aengezicht besterft, de kracht wil hem begeven.
De kniën knikken en de zwakke beenen beven.
| |
| |
Een droevigh voorspook, dat zyn wankelende schreên
Door 't struikelen nogh stuit, en raedt te rug te treên.
Hoe hy het gruwelstuk meer nadert, hoe zyn zinnen
Daer meer af gruwen, en 't geweten hem van binnen
Meer toeroept: Keer te rug, rampzalige, keer weêr,
Keer weder, 't is nogh tyt, gedenk aen uwen Heer
En zoo veel weldaên van zyn gunst by u genoten.
Maer och! hy luistert niet; zyne ooren zyn gesloten,
En voor die inspraek van 't gewisse toegestopt,
Dat van zyn gierigheit wordt op den mont geklopt.
De geltzucht komt op nieu hem in zyn opzet styven.
Zyne ooren luistren maer naer 't klinken van de schyven.
Hy gaet dan rustigh voort en treedt de hofzael in.
D'Aertspriester zit verbaest; de gansche Sanhedrin,
Hem kennende, is van diep verwondren opgetogen,
En kan niet vatten, wat dien leerling heb' bewogen
Des Nazareners te verschynen in den Raet,
Die gansch verzet en als voor 't hooft geslagen staet.
Hy wordt beleeft gegroet en minnelyk ontfangen,
Terwyl vast ieder brandt inwendigh van verlangen,
Om d'oorzaek van zyn komst, te duister om te raên,
Van hem uit zynen mont en rede te verstaen.
| |
| |
Na dat aen 't opperste endt een plaets hem was gegeven,
Zweeg elk; en Judas heeft aldus toen aengeheven:
Gy, Joodtsche mannen, die hier pleghtigh zyt vergaêrt,
En 't wettigh recht van 't volk en 't priesterdom bewaert,
En yvert om 't gezagh van Mozes wet te stutten
En haer' gedreigden val met alle kracht te schutten;
My is bekent, hoe gy nu lang al zyt bedacht
Op listen, om myn' Heer te krygen in uw maght:
Ziet endelyk den tyt ter goeder uur geboren,
Hebt ge anders tot myn' eisch en voorslagh eenige ooren,
Dat ik u leveren zal zonder stoot of slagh
Den Galileër in uw handen dezen dagh.
Wilt gy my alles, wat ik eischen zal, beloven;
'k Belove u, eer de zon de starren weêr zal dooven,
En 't morgenlicht beschynt het gansche weereltront,
Uw wenschen te voldoen in dezen avontstont.
Uit hadt hy, en de vreugt was in 't geheldert wezen
Van al de Vaderen strax klaer genoeg te lezen.
Van blyschap juicht hun hart, van blyschap springt het op.
Zy vyzlen zyn vernuft en schranderheit in top.
Hy toen aen 't eischen, en de priesters aen het dingen.
Hy slaet den koop hun toe voor dertigh zilverlingen;
| |
| |
Die telt men datelyk hem uit de schatkist aen.
Ga, Judas, ga vry heen met dezen schat belaên.
Maer och! hoe wil die last eerlang 't geweten drukken,
Als gy geen einde ziet aen alle uwe ongelukken?
Dan wenscht gy, dat gy noit uw handen hadt besmet
Noch uwe voeten in den Sanhedrin gezet.
Wat licht wil nogh eerlang in uw gemoet verryzen?
Hoe zult ge van u zelf en uwe boosheit yzen?
O heilloos mensch, die, dus verrukt door snooden lust
Tot zielloos gout, uw ziel, uw heil verkoopt en rust;
Die om een hant vol gelts het onwaerdeerbaer leven
Verkoopt van 's levens Vorst, die 't eeuwige u kon geven.
Rampzalige, wiens trou, verleidt door helsche nyt,
Op goude klippen al te deerlyk schipbreuk lydt;
Past dit een' leerling, een' Apostel opgetogen
In 's Heilants school; hebt gy die lessen ingezogen,
Als elk de spreuken schepte uit zynen gouden mont,
En hy d'orakelen ontsloot van 't Heilverbont?
Zyn dit die schatten, die geen dieven kunnen stelen?
Och! dwaze koopman, die den drek kiest voor juweelen,
En raekt de parel quyt, van Godt u aengeboôn,
De schoonste parel uit des Allerhoogsten kroon.
| |
| |
Onzalige, men zal in alle weerelthoeken
Dat bloetgelt met uw' naem in eeuwigheit vervloeken:
Zoo lang 'er menschen zyn op aerd, die hun gemoet
En ziel verslaven aen den draf van 't aerdsche goet:
Zoo lang 'er wormen zyn, die kruipende langs d'aerde
Op geene schatten zyn belust van hooger waerde:
Zoo lang 'er mollen zyn, die door het gout verblindt
Om schatten wroeten, die de tyt en roest verslindt:
Zoo lang 'er vrekken zyn, die zich aen drek vergapen
En zwoegen nacht en dagh om gelt by een te schrapen:
Zoo lang 'er vrekken zyn, die gansch van schaemte ontbloot
Om 't gelt geen gruwelen oit rekenen te snoot:
Zoo lang 'er vrekken zyn, die voor geen helsche plagen
Noch straffen zyn bevreest om rykdom te bejagen:
Zoo lang 'er vrekken zyn, die nimmer te verzaên
Zich niet ontzien hun bloet en vrienden te verraên:
Zoo lang 'er menschen zyn, die droeve weêuwen drukken
En weezen op 't gebeent, gelyk griffoenen, plukken:
Zoo lang 'er menschen zyn, die tegens recht en reên
D'onnooslen pogen op de harssepan te treên:
Zoo lang' er menschen zyn, die hunnen Godt verzaken
En van het gout hun heil, hun' troost en afgodt maken:
| |
| |
Zoo lang 'er menschen zyn; die hunnen Heer in schyn
Belyden met den mont, in 't hart verraders zyn:
Zoo lang 'er menschen zyn, die van geen' godtsdienst weten,
En trouweloos hun trou en eer en plicht vergeten.
Dat zyn al Judassen, die om een vuil genot
Hun' Heilant na zyn doot verraden en hun' Godt.
Hoe willen zy 't zich met den booswicht ook beklagen,
Wanneer de worm, de gier eerlang begint te knagen,
Die eeuwigh byten, die het hart verpikken zal?
Vlucht dan, rampzaligen, vlucht heen door bosch en dal.
Gaet dan een schuilplaets vry in bergspelonken zoeken.
't Geweten volgt u na in alle duistre hoeken.
't Geweten, overtuigt van uw vervloekt bedryf,
Verzelt u overal, gelyk de schaduw 't lyf.
Dan zult gy van u zelf en uw gedachten gruwen.
Dan zult gy wenschen al de brokken uit te spuwen
Van 't onrechtvaerdigh goet, daer 't oog door was verlokt,
Dat gy met ope keel hadt gulzigh ingeslokt.
Die worden ook van Godt uit uwen buik gedreven.
Gelukkigh, zoo uw ramp magh einden met uw leven!
|
|
Auteursrechtvrij
