|
| |
| |
| |
Op Judas den verrader.
BEstonden oit troulooze vloekverwanten
Zich tegens 't recht van Vorsten aen te kanten,
En zagh voorheen zoo meenigh eeugety
D'onzekerheit der aerdsche heerschappy;
Het zy een Vorst most sneuvlen door de lagen
Van die zyn gunst alleen had weggedragen;
't Zy Cesar werd getroffen in den raedt
Door Brutus arm, zyn' trouwsten toeverlaet;
Of hoe men vindt d'onmenschelyxste schennis
Beschreven, en gebraght tot onze kennis.
In zulk een' reex van loutere euveldaên,
Van wat de wraek- of geltzucht dorst bestaen
Tot ondergangk der glinsterende kroonen,
Geworpen van haer ondermynde troonen,
En in een uur van allen glans ontbloot,
Zagh d'aerde noit een gruwelstuk zoo snoodt,
Als gy vertoont, ô Judas, ô verrader
Van uwen Heer en Heilant, die u nader
| |
| |
Kon brengen aen 't bezit van heerlykheit
Voor 's Hemels troon, hem eeuwigh toebereidt,
Dan gunsteling oit kon by Vorst geraken,
Hoe hoogh hy stond in heete gunst te blaken.
Rampzalige! kon zulk een dierbaer lot,
De gunst van uw' Behoeder, van uw' Godt,
Uw steenen hart vermurwen noch verbreken?
Was u zyn kracht, zyn Godtheit niet gebleken?
En had hy zelf uw' gruwel niet voorspelt?
Uw ontrou, en uw heete drift naer gelt
Den jongeren wytluftigh uitgemeten?
En gy blyft noch, helaes! gy blyft bezeten
Van helschen lust om Jesus te gemoet
Te treên aen 't hooft der bende, en met een' groet,
Een' valschen kus te drukken op zyn wangen,
Te wyzen wien de knechten moeten vangen.
't Verheugt u zelfs de blanke Onnoozelheit
Te zien naer 't hof van Kaïfas geleidt.
Maer strax voelt zich uw bang gewisse wringen,
En vloekt het loon der dartigh zilverlingen,
En ziet geen einde aen 't eindeloos gequel,
Dat uwe ziel ten prooi geeft aen de hel.
| |
[pagina XVIII]
[p. XVIII] | |
De Sanhedrin (vergeefsch moogt gy hem klagen
Den weedom, die niet aflaet u te knagen)
Trekt zich uw klaght en naberou niet aen,
En laet u met uw eige smart begaen.
Van allen troost, en Godts genadestralen
Versteken, kont gy lucht noch adem halen.
Gy stapelt zonde op zonde, en wringt een' strop
O gruwel! om uw' afgeweenden krop.
Zoo vreeslyk treft het slaen der scherpe roeden
Van 's Hemels wraek d'afvallige gemoeden.
O wysheit van het eeuwigh raetbesluit!
Hier voert een mensch 't bestier der Godtheit uit,
Schoon hy 't geheim kan vatten noch doorgronden.
De Middelaer, 't zoenoffer onzer zonden,
Most eenmael zyn gelevert door verraet
Aen 't Priesterdom, dat zyne leer weêrstaet,
En fel bestrydt met blinde razernye,
Hoe klaer het ziet in d'oude profecye,
Dat door zyn doot verzoent moet worden 't leet
In 't Paradys, door Adams appelbeet
Godt aengedaen, wiens welverdiende toren
Nu eischt het bloedt van zynen uitgekoren,
| |
| |
Zyn' eigen Zoon, tot boete van de smet
Der zonde, die de zielen hield bezet.
O ryke stof, zoo vol bespiegelingen!
Gy doet myn' geeft tot in de wolken dringen.
Wat heldren glans zet gy den Dichter by,
Die u ontvouwt met kracht van poëzy,
En aengenoopt van heiligh vier, blyft hangen
Vol aendacht, met zyn zuivere gezangen,
Op 't wonderwerk, het lyden van den Helt,
Die door zyn doot den Satan heeft gevelt.
O tafereel, zoo vol bekoorlykheden,
Geschildert naer de kunst, in al zyn leden
Braef uitgevoert! Men schenk' nu aen DE HAES
Den lauwerkrans, tot glori van de Maes.
Men plaetse Hem by Hollants hooftpoëten;
En of de Nyt, van blinde drift bezeten,
Den aenwas van zyn' naem en lof begrimt:
Hoe meer zy wryt, hoe meer zyn glori klimt.
|
|
Auteursrechtvrij