Judas de verrader

[p. IX]

In Judam proditorem
Carmine descriptum a viro spectatissimo Joanne Hasio.

ULtima ferali ligno passurus Iesus

Supremas epulas parat.

Jamque dapes inter festivo carmine Iaudes

Magni prosequitur Patris.

Ipse canit, comitesque canunt, seseque volutant

Voces alta per atria.

Interea infelix male quod volvebat Iudas

Inceptum peragit male.

Oscula, sinceri quae non nisi pignus amoris,

Partes nunc alias agunt.

[p. X]

 

Armatis Dominum Judaeis tradit inermem,

 

Genti ludibrium inpiae.

 

Hi furiis acti captum rapiuntque ruuntque,

 

Et saevis lacerant modis.

 

Sic ursi rapiunt teneros ab ovilibus agnos,

 

Sic, infame genus, lupi.

 

Testes Gethsemane & Latiae praetoria turmae,

 

Et mox caede madens humus.

 

Et, quae summa caputque mali est, Calvaria rupes,

 

Et nox in medio die.

 

Quid facis, Iscariota? tibi, dum perdis Iesum,

 

Aeternum exitium paris.

 

Tene nefas animo potuisse agitare, quod aether,

 

Quod sol, terra quod horruit!

 

At tibi, ne dubita, quales, scelerate, mereris,

 

Poenas ira Dei feret.

 

Jamque venit scissis ad te Metanoea capillis,

 

Sed non illa piis comes,

 

Quae lapsas animas solatur & eripit orco,

 

Ast armata manus flagris

 

Et face, quam Rabies & Vis comitantur euntem,

 

Cujus triste premunt latus.

[p. XI]

 

Haec agitat miserum, jamque in sua damna ruentem,

 

Jam dirae cupidum necis.

 

Haec illum cogit nullam sperare salutem:

 

Maturare necem haec jubet.

 

Nam pudet ulterius caeli convexa tueri,

 

Nec mentis stimulos ferae

 

Ulterius patitur: laqueo sibi frangere colla

 

(Horresco referens) parat.

 

Hei mihi quid merui? quo me meus incitat ardor?

 

Quo vesania me trahit?

 

Me dirae exagitant, non sum meus: ite furores.

 

An durum usque adeo mori est?

 

Talia dum jactat studio execrandus inani,

 

Jam collo laqueum inplicat;

 

Pendet onus jam turpe, & mox ex arbore praeceps

 

Ruptis visceribus ruit.

 

Quo non mortales nummorum dira cupido, &

 

Auri sacra fames rapit!

 

Heu heu humani generis fervator Iesus

 

Tam vili pretio perit:

 

Ille Patris sancti soboles, quo vindice Lethum

 

Vires perdiderat suas:

[p. XII]

 

Corpora de tumulis quum viva cieret apertis,

 

Naturaeque novas daret

 

Leges, & terris miracula crebra paterent.

 

Sic in vina abeunt aquae:

 

Sic pauci pisces, Cereris sic portio parva

 

Magnae turbae hominum famem

 

Sedat: composito fluctu sic unda quiescit,

 

Vadentique facit viam:

 

Leproso turpes abeunt e corpore mendae,

 

Ut lucem umbra fugit novam:

 

Auditus surdo, redeunt sua lumina caeco:

 

Vires debilis accipit.

 

Singula quid referam? vita mirandus in omni

 

Vitae prodigus est suae.

 

Heu heu humanae spes una salutis Iesus

 

Tam vili pretio perit.

 

Ex illo factum execrabile nomen Iudae,

 

Quacumque Oceanus patet:

 

Qua rapidi currunt amnes fluviique lacusque,

 

Qua rivi faciunt iter:

 

Qua tendunt silvae frondosa cacumina, qua se

 

Attollunt juga montium.

[p. XIII]

 

Dum canit haec HASIUS divino percitus oestro,

 

Dotes explicuit suas,

 

Et quid sermonis patrii facundia possit,

 

Belgas edocuit simul.

 

Plauserunt Belgae, plauserunt undique vati

 

Aeternum merito decus.

 

 

 

DAVID HOOGSTRATANUS.