Liedekens ende Refereynen Ghemaeckt by Haerlem Soetendal, van zijn Avontueren

[p. 17]

Een nieu Liedeken, hoe dat Haerlem Soetendal schier vergaen was opde Spaensche Zee, door een groot ongheweerte,

Op de wijse: In desen tijt fel ende stranc.

PAtienty is goet cruyt men seyt,
Ick hebt veel hooren loven
Al wasset niet hoogh uytgebreyt
In alle menschen hoven,
Ick hebt wel bevonden, Oprecht ende goet,
Tot diveersche stonden // Dies ickt loven moet
Met goedt verstande
Meest als wy zeylen over Zee
En in gheen ree // komen te lande

schier op de Spaensche Zee vergaen

hadden wy al te samen
hadt ons den heer niet byghestaen,
Doen wy voor de kniel quamen,
al ons maets die treurden, en saghen ter neer
Onse marsseyl die schuerden
doort groot ongheweer,
De lucht ontsteken,
met storm reghen wint seer quaet
En obstinaet // twou al schier breken.

Van boven neer ons braemseyl quam

het heeft ons oock besweken
Den Stierman haest de Fock in nam,
het groot seyl wiert ghestreken,
de blindt inghenomen, wilt dit wel verstaen,
en ooc sonder schromen, haestigh de Besaen
de sleughen boghen,
Wy waren lustigh in den knip,
want over tschip de baren vloghen.

vvestelyk was den wint rebel,

Die ons aldus quam dwinghen
als eenen brieschenden Leeu fel
En deedt ons droevich singhen,
den schipper verheven, sprac als doen ten tien
Ick en heb mijn leven, sulck weer niet gesien
Op Somers tijden,
Wy hebben eenen Ionas hoort
Binnen Scheeps Boort
Die ons doet lyden.

Bosschagie daer den Iagher jaecht

[p. 18]

 

Om met herten te vangen

 

Om tpeert na de spoor niet en vraecht

 

Het is een zwaer verstranghen

 

Al blaest hy den Hooren, Ten helpt hem al niet

 

Daer den wint van vooren, Komt tis al verdriet

 

Dus laet ons jagen, te Water en te Lande fijn

 

Waer dat wy zijn, Naer Gods behaghen.