Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers
(1679)–Aegidius Haeffacker–
Auteursrechtvrij
[pagina 376]
| |
Op de wijse: O eeuwigh Godt almachtigh. pag. 4.
'T Moet regenen of vriesen,
Dat brenght de Winter mee,
Wie soud 't hier anders kiesen
Sprack wijlen Dorothee,
Wanneer sy hingh getoghen
Voor Christus aen de pley:
Nu moetmen wat gedoghen,
Hier namaels komt de Mey.
De Mey van 't eeuwigh leven,
Daer een staed'gen Lent
Van sweeten en van beven
Sal houden ongeschent,
De Lelien en Roosen
Sijn in dat lant gewoon
Te blincken en te bloosen
Altijdt al even schoon.
Men siet daer om end' omme
't Geboomt met sijn gewas,
De hoven met haer blomme,
De velden met haer gras,
Met vloeyende cristallen
Door-avert: en de lucht
| |
[pagina 377]
| |
Vol Hemelsche gheschallen
Van d'aldersoeste vlucht.
Wie sou dan niet wat winters,
Wat haghels ofte sneeuws
Wat bancks, wat plaets, wat spinters,
Wat gapens, wat ghegeeuws
Ten lieven danck verdraghen,
Voor een soo lieven Lent,
Die sich te geenen daghen
Verandert noch en endt.
O Lent, o soete Somer,
Naer u verlanght mijn geest
Uw' wensch maeckt my veel vroomer
Als yemandt oyt gheweest,
En d'aldergrootste lusten
Des wereldts hebben magh,
Want eeuwigh sal ick rusten
Voor eenen harden dagh.
Met dierghelijcke woorden
Sprack Dorothea schier,
Daer 't met den Rechter hoorden
Theophel den Griffier,
Die, als hy nu ghelesen
Het vonnis had des doodts,
En tot het swaert verwesen
De reyne dienstmaeght Godts.
Stondt vast op 's Heeren straete,
Misschien met vijf of ses
Van sijns ghelijcken praete
| |
[pagina 378]
| |
Van 't bloedighe Proces;
En siende Godts vriendinne
Met roo-gepijnde le'en,
Met wel ghemoede sinnen
Gheleyden voor hem heen.
Belust om noch te gecken,
Soo als sy gingh ter doodt,
Sprack: Wilt ghy soo vertrecken
Schoon-kint na d'ope schoot
Uw's Bruygoms? daer de hoven
Haer vruchten alle maent
Soo draghen, als beloven,
Gelijck den Christen waent.
Geluck moet u geschieden,
En voorspoet op de reys:
Maer laet toch niet t ontbieden
Van 't Hemelsche palleys,
Hoe daer al is geslaghen
Den oogst, op dat men magh
Hier sien wat daer te draghen
De koude Winter plagh.
Ja seynt ons, is 't gelegen
Een proefjen drie of vier,
Van dien gebloemde zeegen.
En zy: 'k sal doen Griffier.
En ging daer mede heenen
Nae 't bloedige Schavot:
Om hem te doen verleenen
Genade voor de spot.
En wilt my niet verhaesten
| |
[pagina 379]
| |
Eer dat ick heb gebe'en
Voor my, en voor mijn naesten
Met ne'er gevallen le'en,
En flucks de knien gebooghen
In 't doodelijcke sant,
Riep: Opent, Heer, uw' Ooghen,
En reyckt uw' rechterhant.
Voor eerst om my te stercken,
En daer na niet-te-min,
Om eens tot beter wercken
Te wenden om, den sin
Van desen Rechts-geleerden,
Die ick daer van uw' ooft,
Wanneer ick hem passeerde,
Een weynigh heb belooft.
Ick deed ter goeder trouwen
Tot glori' van uw' naem,
Heer wilt mijn woordt toch houwen
En siet, eer sy den aem
Vervat hadd', om te spreken
Het aengevanghen woordt,
Sagh sy wel sulcken teecken,
Als dat sy was verhoort.
Een Enghel die voor brieven,
Een Paradijs gewas
Haer bracht. En zy: ey lieven
Om Godts-wil, draeght het ras,
Terwijl sy my onthoofden.
U is toch wel bekent
Aen wien ick flus beloofde
| |
[pagina 380]
| |
Dit Hemelsche present.
't Geschiede al te samen
De Maeght vergoot haer bloedt
Theopel na 't betamen,
Van d'alder-eelste groet,
Kreegh uyt des Hemels hoven
Met eenen sulcken Geest
Dat hy hem 't hoft liet klooven
Voor Christo onbevreest.
O Dorothee, des Heeren
Getrouwe Martelaers
Laet ons u voorschrift leeren,
Al wat hier suers of harts
Te dragen valt, te draghen,
Gelijckmen is gewent
Des Winters, op 't behaghen,
Van d Hemel-rijcksche Lent.
|
|