Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers
(1679)–Aegidius Haeffacker–
Auteursrechtvrij
[pagina 129]
| |
Op de wijse: Pange lingua, &c. Ofte, Wilt ontspringhen, Lof-sangh singhen, &c.'s Sondaeghs.
| |
[pagina 130]
| |
Die straffen van mijn' misdaet:
Wilt in 't oordeel doch verschoonen,
Die ootmoedigh voor u staet.
Dese naghels uwer Voeten,
Die ick sie van bloede root,
's Heeren toornigheyt versoeten,
Omhels ick uyt liefde bloot:
Maer ick vrees die te ontmoeten,
Siende die soo diep en groot.
Wy dancken u allegader
Uyt compassie ghewondt,
Dat ghy, als een goeden Vader,
Maeckt uw' kinderen ghesondt:
Dies moet u, mijns Zielen-ader,
Mijn hert loven ende mondt.
Al mijn fouten en misdaden,
Die daer menighvuldigh zijn,
En mijn droeve ziel beladen,
Als een doodelijck fenijn:
Gheneest die door uw' genaden,
Met soo soeten medicijn.
Aen het Cruys sie ick u hangen,
Met uw' armen wijdt ontdaen,
Om de ghene te ontfanghen
Die met sonden zijn bela'en:
Dies koom ick oock met verlangen,
Wilt uw' Dienaer niet versmaen.
Heer, uwe bebloede wonden,
Die soo diep zijn ende groot,
Laet mijn hert tot allen stonden,
| |
[pagina 131]
| |
Overdencken in sijn noodt:
Ende neerstelijck door gronden
Een soo kostelijcke doodt.
Al ben ick vernedert seere,
Door mijn sonden in verdriet:
Ick omhels u voeten Heere,
O Jesu verstoot my niet:
Mijn hert ick u presenteere,
Om te volgen u ghebiedt.
Aen u Kruys leggh' ick beneden,
En omvangh' met een ghemoet,
Vol van drucks die teere leden.
Van uw' Voeten roodt van bloedt?
Hoordt van boven ons ghebeden,
Die ons droevigh hert u doet.
Siet my aen, o mijn beminde,
Gheeft my nu een troost'lijck woordt:
Dat ick Jesu graci' vinde,
In uw' ooghen rechte voort.
Wilt van sonden my ontbinden,
Eer mijn ziel daer in versmoordt.
| |
's Maendaeghs.
| |
[pagina 132]
| |
Laet ick dan na mijn begeeren
Kussen uw' geboogde Knien.
Och hoe arm berooft van kleede,
Sonder dwang ofte gebod,
Hebt ghy aen het Cruys gestreden,
Uw' vyanden tot een spot,
En ghy hebt dat al geleden,
Daer gy mensch waert ende God.
Overvloedigh siet men straelen,
Uwe roode beecken sijn,
Om ons sonden te betalen,
Die so menighvuldig zijn:
Laet dan Jesu neder-dalen,
Een soo soeten Medecijn.
Majesteyt, o niet om gronden.
O Armoede sonder end!
Wie looft u tot allen stonden,
Voor dit kostelijck present?
Daer wy u so zijn verbonden,
Wie toont eens dat hy 't bekent?
Wat sal ick u weder geven,
Voor al u weldaden groot?
Daer ghy zijt aen 't Cruys verheven,
Ende sterft in sulcken nood:
Op dat ick eeuwigh sou leven,
Bevryd van de tweede dood.
Uwe liefde is soo krachtigh
Dat sy selfs de dood verwint:
Ghy zijt uws dienaers gedachtigh,
In uw' pijn ghy my bemint:
| |
[pagina 133]
| |
Beschermt my, o Heer Almachtigh,
Dat de dood my niet verslint
Ick sie u met schaemten aene,
Die soo veel voor my verdraeght:
En omhels u met mijn traene,
Met een hert dat u behaeght:
Laet zijn eeuwigh uyt-gedaene,
't Geen mijn conscienti' knaeght.
Laet het u doch niet verveelen.
O Jesu mijn waerden Heer,
Wilt u bloed my mede deelen,
't Welcke druypt van boven neer:
't Sal seer wel mijn wonden heelen,
Geen lijckteecken blijfter meer.
Ick wil eens considereeren
Uwe wonden langh en smal:
En haer Diepte contempleeren
Met haer groote over-al:
Wilt het my doch consenteren,
Heer so lang' ick leven sal.
Laet ick u voortaen gaen soecken,
Met een suyverlijck gemoet:
Dat, door alle quaed vervloecken,
Alleen uwen wille doet:
Heer wilt my hier toe verkloecken,
Door de krachten van u bloedt.
| |
[pagina 134]
| |
's Dijngsdaeghs.
| |
[pagina 135]
| |
Aen een yder u bystand!
Ghy roept al die goe' persoonen,
De quae treckt ghy metter hand:
Om een yder te beloonen,
Van de vrucht aen 't Cruys geplant.
Laet my oock deelachtigh wesen
Van so kostelijcken prijs,
Die mijn ziele kan genesen,
Op so wonderlijcken wijs,
Ghevende hen die u vresen,
U Lichaem tot eene spijs.
Treckt tot u al mijne sinnen,
Mijn macht, wil, om met verstand
't Overdencken dese minne,
Die u heeft aen 't Cruys geplant:
Dat ick eens gevoel van binnen,
Wat een liefd' u heeft gebrand.
O Jesu! uyt liefde pure,
Maeckt my suyver, reyn en kuys:
Laet ick aensien t'aller uren,
De Victory van u Cruys:
Deeld die meed' uw' creaturen,
Die daer woonen in u huys.
O alderheyligste handen,
Suchtende omhels ick dy:
Voor uw' pijn, u smert, uw' schanden,
Danck ick u, aensiet doch vry
Mijn tranen menigherhande,
Die af-loopen op een ry.
Laet de druppels op my dalen
| |
[pagina 136]
| |
Die daer vallen nederwaert:
En de schulden al betalen
Daer mijn ziel meed' is bezwaert:
Laet uw' handen die onthaelen
Als mijn Lichaem gaet ter aerd.
| |
's Woensdaeghs.
| |
[pagina 137]
| |
Ghy zijt groot en diep van gronde,
Als een Roose roodt geknoopt.
Ghy suyvert van alle sonden,
Die in u werden gedoopt.
Uwen reuck passeert de wijnen,
Uwe smaeck is Hemelsch dranck,
Die verdrijft alle fenijnen,
Al is de Ziele noch soo kranck,
Komt al tot dees Medecijne,
Die den Soone Godts u schanck.
Opent u ghy roode Zijde,
Vloeydt in 't diepste van mijn hert:
Of laet my heel in u gelijden,
Een van bey geneest mijn smert,
Ick klop aen sonder vermijden,
Tot ick ingelaten wert.
Met mijn mondt raeck ick u aene,
En treck u tot my, o Heer:
Ick sou geerne in u baene,
En my went'len gins en weer,
Mijn hert sucht tot u met traene,
En versmaedt my nimmermeer.
O Jesu, hoe soeten smake,
Gevoelt hy die u eens proeft,
Die uyt liefden u geraken,
's Werelts lust haer hert bedroeft,
En die u maer eens genaken,
Ontfanght soo veel hy behoeft.
In uw' Sijde wilt my leyden,
Tot in 't diepste van de grondt:
| |
[pagina 138]
| |
In rust sal ick my vermeyden.
In soo lieffelijcken wond:
Niemands vrees sal my doen scheyden,
Niemands liefde, t'geener stond.
Laet mijn geest in uwe Sijde
Gaen in d'ure mijnder dood:
Laet den Leeuw' my niet bestrijden,
In die sware leste nood:
Maeckt deelachtigh my u lijden,
Al zijn mijn sonden soo groot.
| |
's Donderdaeghs.
| |
[pagina 139]
| |
In u Goddelijcken brand:
Dat ick mach tot uwer eeren
Wel gebruycken mijn verstand.
Wilt in 't binnenste mijns maken
Een Godvreesende gemoet,
Dat sijn wille kan versaken,
En uw' wille vlijtigh doet,
Dat kan vasten, bidden, waken,
Voor u storten oock sijn bloed.
Soeten Jesu Herder goedigh,
Gods, ende Marie Soon,
Met uwe Fonteyne bloedigh,
Mijn hert suyver wascht en schoon:
Maeckt my reyn, kleyn, en ootmoedigh,
Al ben ick he ongewoon.
O Jesu licht en figure,
Van dien Alder hooghsten Heer:
Uyt uw' glorieuse schueren
Deylt uw' gaven meer en meer,
Aen ons arme creatueren,
Tot u nemen wy ons keer
O benaeuwde Borst ons Heeren,
Maeckt stantvastigh my in 't goet;
Laet verbranden en verteeren,
In uw' liefde mijn ghemoet,
Dat ick uw' lof magh vermeeren,
Als ghy onse glorie doet.
Ghy zijt diep, en sonder gronde
In verstand', d'Engelsche schaer
| |
[pagina 140]
| |
Altijds uwe wijsheyt verkonden:
Uyt u suyver vloeyt en klaer,
Dat gy Joannes vergonde,
Als hy rustend' op u waer.
Weest gegroet suyver fonteyne,
Vol van Goddelijcke kracht:
Mijn misdaden groot en kleyne,
Wilt genesen door uw' macht:
Sy zijn u bekent alleyne,
Tot de minst van een gedacht.
Weest gegroet Tempel des Heeren,
En gy Arck van alle goed:
Wilt mijn kranckheyt sterckheyt leeren,
Daer ick u om val te voet.
Wilt in my de deught vermeeren,
O gy Vat van overvloet.
| |
's Vrydaeghs.
| |
[pagina 141]
| |
Uytstort eene Medicijn:
Die u vallen moest soo bange,
Om datse ons gesont sou zijn.
Wat een bitter dood moest wesen,
Die u Godd'lijck hert' door-sneedt:
Om met u dood te genesen,
Onse dood, die ghy vertreed:
Dat wy niet meer souden vreesen
Van den duyvel eenig leedt.
O Jesu om dese ure,
Doen de doodt u viel soo swaer.
En soo veel pijns most besuren,
Komende in sulck gevaer:
Treckt tot u uw' Creaturen,
Want ons hert' verlanght daer naer.
O soet hert' roodt als granaten,
Maeck mijn hert' suyver en reyn,
Dat besmet is boven maten,
En verhart in ydel treyn:
O Heer wilt dat niet verlaten,
Maeckt het schoon' in u Fonteyn.
Voeght u hert midden in 't mijne,
Van twee herten maeckt nu een:
Dat ick u geheel magh zijne,
En van amoureusheydt ween,
Ja van liefden mach verdwijnen,
Heer ick ben daer met te vre'en.
Opent u, wilt u uyt-spreyden,
Als een Roose wijdt ontdaen:
Komt u in mijn hert vermeyden,
| |
[pagina 142]
| |
Dat ick u reuck magh ontfaen:
Liefde doet u my verbeyden,
't Wachten lang doet my pijn' aen.
Die bemint wat moet hy lijden,
Ja wat soude hy niet doen
Om 't beminde te verblijden,
En sijn liefde eens te voe'en:
Geen pijn soude hy vermyden,
Tot de doodt soud' hy hem spoen.
O soet hert', lieflijck, bequame,
Och hoe seer bemin ick dy!
Waer ick u soo aengename,
Dat ghy 't uw' voegde by 't my:
Heer so soetelijck versamen,
Sou my maken al te bly.
Laet ick in uw' liefde leven,
Tot u suchten t'aller tijdt:
U aenbidden, u eer gheven,
Dienen u met sulcken vlijt,
Door de liefd' alleen ghedreven,
Dat ghy my ghebenedijdt.
Roosen-hert gaet vry eens open,
Want u reuk een yder treckt:
Ontdoet eens de schoone knoopen,
Die soo veel schatten bedeckt:
Mijn hert komt na u gheloopen,
Door uw' liefd' alleen verweckt.
O laet hert met hert versamen
En ghelijck een wondt ontfaen:
Laet de wereld my beschamen,
| |
[pagina 143]
| |
Ghelijck sy u heeft ghedaen:
't Sal my al zijn aengename,
Wat sy teghens my bestaen.
Wilt mijn hert in 't uw' ontfangen,
Om by u altijd te zijn:
Want ick wensch met groot verlangen
Te voelen soo soeten pijn:
Waerom soud' ick wesen banghe?
Leedt ghy dit niet eerst voor mijn?
O Jesu wilt my bereyden,
In u hert' een plaets van rust:
Daer ick nimmer uyt mach scheyden,
Met dees troost mijn yver blust:
Waerom wilt ghy langhe beyden,
Daer ghy weet mijn groote lust?
| |
's Saterdaeghs.
| |
[pagina 144]
| |
Soo verbleyckt is 't, en vergeeldt:
D'welcke spand eertijdts de kroone,
Siet hoe is dat nu onteeldt.
Hoe seer is uw' jeughd vergaene,
Uwe fleur ende fatsoen:
Hoe magher en onghedaene
Dat soo vers was ende groen:
Uw' doot verw' verwekt mijn tranen,
Wie sou anders kunnen doen.
Ghy die zijt om mijnent 't wille
Soo veracht ende versmaet:
Vaeght af de bloedighe schille,
Siet eens wie hier voor u staet:
Nimmermeer uw liefd' is stille,
Dus uw' ooghen op my slaet.
Al zijt ghy aen 't Cruys gehangen,
Drinckende dien bitt'ren Kelck:
Ick heb met uw' mondt ontfanghen
Soeten honingh ende melck:
Vloeyende uyt uwe wanghen,
Al zijn sy bleyck en de verwelckt.
Wilt my Sondaer niet versmaden,
Al ben ick het waerdigh niet,
U Hooft met die doorn gheladen,
En doorslagen met het riet,
Op mijn armen wilt ontladen,
Dat ick die faveur gheniet.
Kond' ick dat eenmael verwerven,
O hoe seer waer ick verblijdt.
Aen het Cruys met u te sterven,
| |
[pagina 145]
| |
En te lijden dat ghy lijdt,
Alle vreughd' alhier te derven,
't Eynden onder 't Cruys mijn strijd.
O Jesu ick bid u seere,
Door uw' bitterlijcke doodt:
Wilt na-komen mijn begheeren,
Als ick legh in mijn noodt:
Wilt u dan tot mywaerts keeren,
En ontfangen in uw' schoot.
Wilt u mijnder dan ontfermen,
Als ghy reeckend ons gelagh,
En de Duyvels om ons swermen
't Welck niemand voor by en magh,
Wilt Jesu my dan beschermen,
In dien schromelijcken dagh.
Als ick elders moet gaen woonen,
En vertrecken bloot en naeckt;
Wilt u dan aen my verthoonen,
Aen het Cruyce vast gemaeckt
En ontfangen voor u Soone,
Want mijn ziele na u haeckt.
|