Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)
(1638)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Al hebben de princen haren wensch.
WAt is 't aertrijck o Heer, o Heer,
Dat ons vervreemt van u soo seer,
Is dien troosteloosen niet
Wel waerdigh, datmen hem eens aensiet?
Verdienet al datmen hier vint
Te worden vanden mensch bemint,
O Godt de liefde is te puer
Tot sulcken snooden creatuer.
Waerom gaet dick ons herte dan,
Dat sonder u niet zijn en can,
Hem geven tot die ydelheyt,
Die 't schepsel, van den Schepper leyt.
Ons ziel en weet niet vande vreught
Daer ghy u vrienden mee verheught,
Daerom ist dat zy ruste neemt
In 't geen dat haer van u vervreemt.
Troost moet zy hebben ergens in,
't Sy na den geest of na den sin,
| |
[pagina 46]
| |
Daer zy in u dan niet en rust,
Vermaeckt zy haer in sinnen lust.
Daerom o Heer vliet ons gemoet
Van u, die zijt dat eeuwigh goet,
En soeckt met zijne crachten al
Te woonen in dit tranen dal.
Maer wort haer vreught o Heer voldaen
Met ingeschapen troost te staen,
Die niet en rust tot dat sy raeckt
In u, daer sy toe is gemaeckt.
Voorwaer zy rust in u alleen,
Die sijt haer eynt, en anders geen,
Haer en voldoet niet wat zy vat,
Dan ghy, die sijt der zielen schat.
Als ghy de blijdschap niet en geeft
Soo sterft de ziel waer dat zy leeft,
Al swom sy in wellusten groot
Haer leven is een puere doot.
Geen vreughden en zijn inder tijt
Als ghy die ziel niet en verblijt,
Hert-sweeren zijnt maer ende pijn,
Becleet met valscher vreuchden schijn.
Dit weet ick en beken ick nu,
Geen vreught en isser dan in u,
Die elders naer geneuchte staet
Veer uyt den wegh des levens gaet.
|
|