Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)
(1638)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Cornette musicael, &c. O Vaderlandt glorioos en soete!
Duysentmael ick u van verre groete:
Als
| |
[pagina 591]
| |
 ick met mijn ghesicht
U begin t' aenschouwen,
Ick blijv' geheel verplicht,
Ghestadigh denck en dicht,
Om het playsante licht,
Dat in u is ghesticht,
Eeuwelijck te behouwen.
O Vaderlandt glorioos en soete!
Duysendt-mael ick u van verre groete:
| |
[pagina 592]
| |
Als ick met mijn ghesicht
U begin t' aenschouwen:
Ick blijv' gheheel verplicht,
Ghestadigh denck en dicht,
Om het playsante licht,
Dat in u is ghesticht,
Eeuwelijck te behouwen.
Hoe vermaeck'lijck zijn my t'aller uren,
Hemelsch Jerusalem uwe mueren!
O Stadt des Heeren klaer!
O schoon Tempel mede.
Daer d' Enghelen eerbaer,
Met aller Heyl'ghen schaer,
Loven den Heer eenpaer,
Met melodij' eerbaer,
In eendracht ende vrede.
Ghy zijt dat landt vloeyende seer schoone
Van honigh en van mellick ydoone,
Bereydt voor herten goet,
En van sonden puere,
Die met rouw' en boet',
En met seer diep' ootmoet,
Den Heer vallen te voet,
Die neemt ghy in 't behoedt
Daer s' eeuwigh moghen dueren.
Gy zijt het eynd' van al ons begeeren,
Een vrij' haven, daer wy arriveeren:
Ghy zijt ons' liefde groot,
| |
[pagina 593]
| |
En al ons verlanghen.
Och of wy, door de doodt,
Vry waren van den noodt
Des wereldts valsch en snoodt,
En alle tegen-stoot,
Die ons hier soo swaer pranghen!
Gelijck een hert na de klaer' fonteynen
Haeckt en snackt, al om het water reyne,
Alsoo haeckt mijn ghemoedt
Tot u mijnen Heere:
Na u // o hooghste goedt,
Soo dorst my, dat ick moet
Traenen in over-vloed
Wt-storten, als een vloed.
Het verlengh quelt my seere.
Den wegh tot u valt my alsoo langhe:
Och des lichame bant valt my soo banghe,
O Heer wanneer sal 't zijn,
Dat ick, vrij van qualen,
Eens drincken sal den wijn
Van uwe glori' fijn,
En singhen 't lof divijn,
Present voor u aenschijn,
In 's Hemels gouwe salen?
O Prins, hoe langh sal dus miserabel
Mijn hert noch moeten zijn variabel!
Hoe langhe sal ick tre'en
Door dees' vreemde paden!
| |
[pagina 594]
| |
Waerom ick daegh'lijcks ween,
Tot dat my Godt verleen
Sijn selven, dien ick meen:
Want hy my kan alleen
Van mijnen last ontladen.
|
|