Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)
(1638)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: O saligh heyligh Bethlehem. 29.
VErblijdt u, o ghy suyver schaer,
Die 't nieuwe liedt mooght vrolijck singhen.
En 't Lam Godts altijdt volgen naer,
Daer de besmette noyt en ginghen.
Dat liedt, dien toon, dat soete lof,
't Geklanck der Maegdelijcker snaren,
Die vreughd van 't reyne Sions hof
En kan noch pen, noch tong verklaren.
En ghy o Bloem van 't Maeghden Choor,
| |
[pagina 398]
| |
AGNIET, door 't suyverlijcke leven,
Maeckt onder d' ander soet gehoor,
In 't Hemels hof seer hoogh verheven.
Hoe hoogh ghy daer verheven zijt
Magh uyt de jonsten klaerlijc blijcken,
Waer mee ghy hier u leven zijt
Van Godt begaeft, niet om verrijcken.
Den eersten uw'r geboorten dagh
(Voorwaer een saeck van groot ghewichte!)
De kamer, daer uw' moeder lagh,
Doorstraelden Goddelijcke lichten.
Een Maeghdeken oudt neghen jaer
Aenveert ghy 't soete jock des Heeren,
Begeeft u tot het leven swaer
Eens kloosters, om meer deughd te leeren.
Daer ghy de deugd soo hebt betracht
In vasten, bidden,om Godts minne,
Dat u de Pauselijcke macht
Ten veerthien jaer maeckt Priorinne.
Al uwe spijs, al uwen dranck,
Was broodt en water dagh op dagh,
Waer mee ghy vijfthien jaren lanck,
U onderhieldt op Godts behaghen.
In 't bidden was uw' geest en sin
Ten Hemel alsoo opgedreven,
Dat oock u lichaem niet-te-min
Van d' aerde dickmael werd verheven.
O soete tranen, die u oogh
| |
[pagina 399]
| |
Dan stortten, en ten Hemel klommen!
Maer die als dauw het aerdtrijc droog
De'en brenghen lieffelijcke blommen.
'k Seggh', blommen, die men heeft ghesien
Ter selver stondt en plaets op-rijsen,
Daer ghy ghebooght hadt uwe knien,
En maecktens' als een Paradijse.
't Was wel te recht een Paradijs,
Met recht een hofken der wellusten,
Daer tot des suyver ootmoets prijs
Der dalen Leli' quam in rusten.
Staet op, mijn Lief, mijn Duyve komt;
De koude winter is gaen vluchten,
Ons' landen zijn nu schoon beblomt,
En geven lieffelijcke vruchten.
Dit was de stem uw's Bruygoms soet,
En 't was uw's herten heet verlangen,
Waer op den Bruygom u ootmoet,
Dien ghy verdiendt hier te ontvangen.
O hooghe gunst! o groot ghewin!
O rijcke schat niet om weerdeeren!
Tot u komt 's Hemels Koninghin,
Haer Soon en Godt u presenteeren.
Niet langh heeft sy hier op bera'en,
Om d' aengheboden jonst te kiesen,
En neemt de presentaci' aen,
Waer by sy niet en moght verliesen.
| |
[pagina 400]
| |
Dus sy het soete kindt omvat,
En druckt in 't midden van haer borsten,
Dien alderkostelijcksten schat,
Daer hare ziel soo seer na dorste.
Wel aen! Agniet, boet uwen lust,
Met kussen, vleyen en aenschouwen;
Het zal u ziele gheven rust,
En 's herten reynheyt doen behouwen.
En ghy, o Hemelsch Bruydegom,
Soeckt Leli-velden om te weyen,
Om dat ghy zijt de schoonste Blom
Des veldts, en Leli der valleyen.
Een bloemigh bedd' heeft u gespreyt
Agniet, een kamer tot wellusten,
Een hof, daer uwe Majesteyt
Tot vreughd en eer nu blijft in rusten.
Ons dorre zielen oock bedauwt,
Tot deughde-bloemen ende vruchten,
Op dat se hier om u benauwt,
Eens moghen smaken uw' genuchten.
En ghy, o Princelijcke Bruydt,
Die rust nu in uws Bruygoms armen.
Door uw'r ghebeden soet gheluydt
Maeckt dat hy onser will' ontfarmen.
|
|