Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)
(1638)–Aegidius Haeffacker–
Auteursrechtvrij
[pagina 376]
| |
Op de wijse: O eeuwigh Godt almachtigh. pag. 4.
TMoet reghenen of vriesen,
Dat brenght de Winter mee,
Wie soud 't hier anders kiesen
Sprack wijlen Dorothee,
Wanneer sy hingh ghetoghen
Voor Christus aen de pley;
Nu moetmen wat ghedoghen,
Hier namaels komt de Mey.
De Mey van 't eeuwigh leven,
Daer ons een stad'gen Lent
Van sweeten en van beven
Sal houden ongheschendt,
De Lelien en Roosen
Zijn in dat landt ghewoon
Te blincken en te bloosen
Altijdt al even schoon.
Men siet daer om end' omme
't Geboomt met sijn ghewas,
De hoven met haer blommen,
De velden met haer gras,
Met vloeyende cristallen
Door-adert: En de lucht
| |
[pagina 377]
| |
Vol Hemelsche gheschallen
Van d' aldersoetste vlucht.
Wie sou dan niet wat winters,
Wat haghels ofte sneeuws,
Wat dancks, wat plaets, wat splinters,
Wat gapens, wat ghegeeuws
Ten lieven danck verdraghen,
Voor een soo lieven Lent,
Die sich te geenen daghen
Verandert noch en endt.
O Lent, o soete Somer,
Naer u verlanght mijn geest,
Uw' wensch maeckt my veel vromer
Als iemandt oyt gheweest,
In d' aldergrootste lusten
Des wereldts hebben magh,
Want eeuwigh sal ick rusten
Voor eenen harden dagh.
Met dierghelijcke woorden
Sprack Dorothea schier,
Daer 't met den Rechter hoorden
Theophel den Griffier,
Die, als hy nu ghelesen
Het vonnis had des doodts,
En tot het swaerd verwesen
De reyne dienstmaeghd Godts.
Stondt vast op 's Heeren straette,
Misschien met vijf of ses
Van sijns ghelijcks en praette
| |
[pagina 378]
| |
Van 't bloedighe Proces;
En siende Godts vriendinne
Met roo-gepijnde le' en
Maer wel gemoede sinnen
Gheleyden voor hem heen.
Belust om noch te gecken,
Soo als sy gingh ter doot,
Sprack: Wilt ghy soo vertrecken
Schoon-kindt na d' oope schoot
Uw's Bruygoms? daer de hoven
Haer vruchten alle maend
Soo draghen, als beloven,
Ghelijck den Christen waendt.
Gheluck moet u geschieden,
En voorspoed op de reys:
Maer laet toch niet t' ontbieden
Van 't Hemelsche palleys,
Hoe daer al is gheslaghen
Den ougst, op dat men magh
Hier sien wat daer te draghen
De koude Winter plagh.
Ja seyndt ons, is 't gheleghen,
Een proefjen drie of vier,
Van dien ghebloemden zeghen.
En sy: 'k Sal doen Griffier.
En gingh daer mede henen
Na 't bloedighe schavot:
Om hem te doen verleenen
Genade voor de spot.
Ey wilt my niet verhaesten
| |
[pagina 379]
| |
Eer dat ick heb ghebe'en
Voor my, en voor mijn naesten
Met ne'er-gevallen le'en,
En flucks de knien gheboghen
In t' dooddelijcke sand,
Riep: Opent, Heer, uw' ooghen,
En reyckt uw rechterhandt.
Voor eerst om my te stercken,
En daer na niet-te-min,
Om eens tot beter wercken
Te wenden om, den sin
Van desen Rechts-gheleerden,
Die ick daer van uw' ooft,
Wanneer ick hem passeerde,
Een weynigh heb belooft.
Ick deed ter goeder trouwen
Tot glori' van uw' naem.
Heer wilt mijn woordt toch houwen.
En siet, eer sy den aem
Vervat hadd', om te spreken
Het aengevangen woordt,
Sagh sy wel sulcken teecken,
Als dat sy was verhoort.
Een Enghel die voor brieven
Een Paradijs ghewas
Haer bracht. En sy: ey lieven
Om Godts-wil, draeght het ras,
Terwijl sy my onthoofden.
U is toch wel bekendt
Aen wien ick flus beloofde
| |
[pagina 380]
| |
Dit hemelsche present.
't Geschiede al te samen.
De Maeghd vergoot haer bloedt.
Theophel na 't betamen,
Van d'alder-eelste groet,
Kreegh uyt des Hemels hoven
Met eenen sulcken Gheest
Dat hy hem 't hooft liet klooven
Voor Christo onbevreest.
O Dorothee, des Heeren
Ghetrouwe Martelars,
Laet ons u voorschrift leeren,
Al wat hier suers of hards
Te draghen valt, te draghen,
Ghelijckmen is ghewent
Des Winters, op 't behaghen
Van d' Hemel-rijckste Lent.
|
|