De Psalmen Dauids

Een Christelijc Liedt,

Op de wijse: Heer Christ der eenig.

1

O Mensche, wilt ghedenken
Mijn bitter lijden groot,

[p. 90]

 

Ic wil v weder schenken

 

Het leuen voor den doot:

 

Ghedaen heb' ic v open

 

Den Hemel dus wilt hopen

 

Op my in alder noot.

2

Ick en hebb' niet ghewonnen
V met Siluer oft Gout,
Maer mijn bloet heeft verslonnen
V sonden menich-vout

Ghy en cost niet verweruen,

Dies moest v siel' verderuen:
Dees' Leer' in t'hert' behout.

3

Die hier rijcdom begheren
Voor al dees' goetheyt mijn,
Dien sal de Roest verteren,
T'sal hun leet' eewich zijn:

Maer vergaerten hier bouen,

Ghy sult v dies belouen,
End' sult sien Godts aenschijn.

4

Siet hoe dat op-den velde
Schoon de Lelie staet,
Sy en coopt niet met gelde
Haer schoonheyt oft ciraet:

T'blat dier Lelien eene

Salomons cleedingh' reene
Verre te bouen gaet.

5

De voghels by haer nesten
Sijn bly sonder verdriet:
Den Vossen men ten besten
Hun voetsel crijghen siet:

Maer v in goeder trouwen

[p. 91]

 

En hebb' ic niet onthouwen,

 

Doch en ghebreect my niet.

6

Mijn is Hemel end' eyrde,
End' al t'Goet wijt verbreydt,
Al houdt ghy cleyn van weyrde
Dat ic v hebb' gheleydt

Wt t'Landt der slauernijen,

Godt mijns Arms sterc bevrijen,
End' t'beloeft-lant bereydt.

7

Hoe zijn die soo vol sorghen
Al die mijn dinaers zijn,
Voor t'onderhout van morghen?
Daer doch de sorgh' is mijn:

Ic wil v al gheneyren,

Hongher, Dorst van v weyren,
Laet sulx in mijn bewijn.

8

Laet v in als ghenoeghen
Aen uwen loon voort-aen,
Mijn Vader salt wel voeghen,
End' v spijs gheuen saen:

Ia, en sult niet vertzaghen

Als ghy in ghene daghen
Voor s'Menschen Soon' sult staen.

9

Danc, Lof, Prijs, Roem end' Eere
Sy Godt altijt gheseyt,
Voor dees' zijn soete Leere,
Die hy in ons verbreyt,

Door zijns Woorts cracht verheuen:

Hy wil ons alle gheuen
D'eewige salicheyt.