De Psalmen Dauids

Den cxxxvij. Psalm.

[p. 42]

1

AEn water-vliten Babylon
Daer saten wy met smerten,
Als wy ghedachten aen Sion
Doen weenden wy van herten.
Wy hingen op met swaren moet
D'orghelen end' de Herpen goet
Aen hun wilgen ter sijden,
Die daer zijn in hunlider Lant,
Daer moesten wy veel smaet end' schant
Dagelijx van hun lijden.

2

Die ons gheuanghen hilen langh'
Hart aenden seluen oorden,
Begheerden van ons een ghesangh'
Met spottelijke woorden,

End' sochten in de treuricheyt

Een vrolijc ghesangh' in ons leyt:
End' seyden wilt ons singhen

Eenen Lof-sanc, een Liet seer soet,

Van het ghedicht wt Sion goet,

[p. 43]

 

Met vreuchden sunderlinghen.

3

Hoe souden wij in sulc bedwanc
End' ellend' nv voorhanden
Den Heere singhen een ghesanc
Soo heel in vremde landen?

Ierusalem, vergheet' ick dijn,

Soo moet Godt de rechte-hant mijn
Vergheten in mijn leuen:

En ic dijns niet indachtich blijf,

Mijn tongh' haer bouen hanghe stijf,
End' blijf' aen mijn kaek' cleuen.

4

Ia, en ic niet met ganschen vlijt
Ierusalem v eere,
In t'beghin mijnder vreucht altijt,
Van nv end' immermeere.

Ghedenct den Kind'ren Edom seer

Aen den dach Ierusalem, Heer',
Die in hun boosheyt spreken:

Ruct af, ruct af, tot alder stont'

Verstroytse heel tot op-den gront,
Laet ons den bodem breken.

5

Ghy dochter Babylon vol hoon,
Verstoort end' gansch onteeret
Wel dien die v sal gheuen loon,
End' die v wederkeeret

Vwen hoochmoet end' schalcheyt quaet,

End' meet' v ooc met sulcken maet
Als ghy ons hebt ghemeten:
Wel dien die v kinderen cleen

Neemt, ende slaet die aenden steen,

Daer met dijns werd' vergheten.4. Gloria.