De Psalmen Dauids

Den xij. Psalm.

1

ACh Godt van Hemel, siet daer in,
End' laet v dat ontfarmen,
Hoe weynich zijn de Heyl'ghen dijn,
Verlaten zijn wy Armen,
Dijn Woort laetmen niet hebben waer,
Het Gheloof' is wtgheblust gaer
By allen menschen kind'ren.

2

Sy leeren niet dan valsche list,
Wat eyghen wijsheyt vindet,
Hun hert' is oneens end' met twist

[p. 5]

 

In s'Heeren woort ghegrondet,

 

D'een verkiest dit end' d'ander dat:

 

Sy verstroeyen ons gants end' g'lat,

 

End' schijnen schoon van buyten.

3

Godt wils' wtroyen alle-gaer,
Die valschen schijn ons leeren,
Daertoe hun tongh' spreect openbaer:
Laet sien, wie wil ons weeren.

Wy hebben recht end' macht alleen,

Wat wy segghen dat ghelt ghemeen,
Wie is die ons sal meest'ren?

4

Daerom spreect Godt: Ic moet op zijn,
D'Arme die zijn verstooret,
Hun suchten dringht voor mijn aenschijn,
Ic hebb' hun clacht' verhooret,

Mijn Heylsaem woort dat salse saen

Cloec end' stoutelijc grijpen aen,
End' zijn de cracht der Armen.

5

Het siluer door t'vier seuen-mael
Beproeft wort louter vonden,
Aen Godts woort men hem houden sal
Diesghelijck t'allen stonden.

Het moet door t'Cruys beproeuet zijn,

Dan wort ghekent zijn cracht end' schijn,
End' licht sterc inde Landen.

6

Dat wilt doch Godt bewaren vry
Voor dit arghe gheslachte,
End' laet ons zijn beuolen dy,
Datmen ons niet versmachte,

De godloose hoop vindt hem fijn

Daer dese loose liden zijn

[p. 6]

 

In dijnen volc verheuen.