De Psalmen Dauids

Den cxlij. Psalm.

Is een ghebedt, dat ons Godt teghen de vianden beschudden, ende die doch te niete doen wilt.

1

IC schreye tot Godt den Heere,
Met mijnder stemmen gansch zeere:
Ic smeek' den

[p. 373]

 

Heer' met mijn stemme broos

 

Voor hem stort ick wt mijn reden,

 

End' vertoon' met mijn Gebeden

 

Voor hem mijnen grooten noot altoos.

2

Als mijnen Gheest is in ancxsten,
Ia, als hy is op het Bancxsten,
Als-dan soo neemt v mijnder aen:
Sy legghen my seer veel stricken,
Op-den wech sy sulcx beschicken
Daer ick alle daghe moet op-gaen.

3

Neemt ter Rechter-hant aenschouwen:
Daer ick hadde groot betrouwen,
Daer en wil my nimant kennen, siet:
Ick en can gheensins ontvliden,
Nimant van allen hun-liden
En neemt aen mijnder Silen niet.

4

Tot v schrey' ic, end' seggh', Heere:
Ghy zijt mijn toe-vlucht, Ia meere,
Mijn deel inder Leuendighen Landt.
Merct op mijn clacht', want ick ly'e
Veel' plaghen van mijn partije:
Lost my, want te machtich is hun handt.

5

Leyt doch mijn Siel' wt den Kercker,

[p. 374]

 

Verlost-se, Heer', maect-se stercker,

 

Dat ic vrolijck dancke dijnen Naem:

 

De vroom sullen hun vergaren

 

By my, met lieffelijc verclaren,

 

Wanneer ghy my wel-doet, Heer' Lof-saem.