De Psalmen Dauids

Den cxxxix. Psalm.

Is een dancsegginghe, voor de wonderbaerlijcke scheppinge ende regieringe Godts. ooc om dat wijt altemael alleenlijc maer van hem en hebben, soo bidt hy, dat Godt zijn vianden keeren, hem recht vueren ende leyden wille.

1

HEer', ghy ondersoect, end' kent my,
T'is wel in uwer machten.
Ic sit oft sta op, dat weet ghy:
Ghy verstaet mijn ghedachten.
Van verre ghy

[p. 365]

 

die gade slaet.

 

Ic ga oft liggh', om my ghy staet,

 

End' ghy siet all' mijn Wegen.

 

Want op mijn tongh' en is geen woort,

 

Dat ghy niet all' en weet end' hoort:

 

Wat is voor v versweghen?

2

All' wat ick doe voor ofte na,
Dat beschict ghy, O Heere,
Ende dijne hant slaet my ga.
Al sulcx is my te zeere

Hooch, ende te groot van bediet,

Ick en can dat begrijpen niet.
Wat plaets' sal ick bespiden,

Waer sal ic gaen voor uwen Gheest?

Ende waer sal ick henen meest
Heer', voor v aensicht vliden.

3

Voer ick, Heer', inden Hemel snel,
Soo wort ghy daer beuonden:
Maecten ick mijn Bedd' inde Hel,
Daer zijt ghy oock t'dier stonden.

Naem ic des daeghraets Vlogh'len ree,

[p. 366]

 

End' bleef' aen t'wterste der Zee.

 

V handen my doch souden

 

Ins-ghelijcx ooc leyden al-daer,

 

End' uwe rechte Hant voorwaer

 

Die soude my oock houden.

4

Spreck' ic, Duysterniss' my dan mach
Bedecken end' om-vaten,
Soo moet de nacht ooc Licht end' dach
Om my zijn, sonder laten.

Want oock voor v de duysternis

Niet duyster noch doncker en is:
Ende min ofte meere

En licht de nacht dan de dach claer:

Duysternis is ooc openbaer
Als t'Licht tot elcken keere.

5

Mijn Niren zijn in v ghewelt:
In mijns moeders lijf, Heere,
Waert ghy ooc ouer my ghestelt.
Ick danck' v daer voor zeere,

Dat ghy wonderlijck maecten my:

V wercken zijn wonderlijc vry,
Dat bekenn' ick met Weyrde.

Mijn ghebeent' was naect voor v macht,

Doen ick in t'heym'lijck wert ghewracht,
Ghebeelt onder in d'Eyrde.

6

Heer', v Ooghen saghen my ras,
Al-eer ick was in t'leuen,
Ia, doen ick noch onbereyt was:
Oock soo was daer gheschreuen

Heer', in uwen Boeck het ghetal,

De menichte der daghen al,

[p. 367]

 

Die al-noch souden comen,

 

Ende waer van dat openbaer

 

Een ofte gheen noch en was daer,

 

Noch en waren vernomen.

7

Maer hoe weyrt end' costelijck zijn
O Godt, uwe ghedachten
Ghestadichlijc voor mijn aenschijn?
Gheensins niet om vol-achten:

Hoe is de Somm' soo groot van dien?

Soud' ick-se tellen end' doorsien,
Soo soud' haerder warachtich

Al veel meer dan des Sandts zijn doch:

Wanneer ick ontwaeck', ben ic noch
By v, O Godt almachtich.

8

Och Godt, dat ghy den mensch' Godloos
Doodden, dat oock moest vlieden
Van my de bloet-ghierigh' altoos.
Want lasterlijc sy-lieden

Van my spreken, End' v viant

Verheft sonder oorsaec zijn hant.
Ick haet immer, O Heere,

Alle die op v draghen Haet:

T'verdriet my dat sy metter dae
V teghen zijn soo zeere.

9

Ic haets' in rechten ernst end' vlijt:
Daer-om zijn sy soo crachtich,
End' smadich my viant altijt.
Onder-soect my aendachtich,

End' onder-vindt mijn herte vry:

Proeft my, Voelt hoe ick't meyn' met dy,
Onder-vindt my te deghe.

[p. 368]

 

Siet oock, oft ic my hebb' verbreyt

 

Op boose paden: Ende leyt

 

My op eewighen weghe. 4. Gloria.