De Psalmen Dauids

Den cxxvi. Psalm.

Is een vertroostinge, al ist dat Godt in het oude Testament sijn Kercke onder de Heydenen heeft laten wech vueren, dat hyse doch op t'lest wederom verlost heeft, want al ist dat Godts volc op der aerden veel lijden moet, nochtans moet het op t'laeste vertroost worden.

1

VVanneer de Heere sal
De Gheuangenen al
Van Sion bevrijden,
Soo sullen wy sijn dan
Als een droomende Man:
End' ons dies verblijden.

2

Alsdan sal onsen Mont
Ooc inde selue stont
Seer vollachens wesen,

[p. 344]

 

End' ons tongh' sal lof-baer

 

Vol roems wesen voorwaer:

 

Dat Godt werd' ghepresen.

3

Als-dan men ouer al
Onder de Heyd'nen sal
Segghen end' belijden:
De Heer' machtich end' sterc
Heeft by hun een groot Werc
Ghedaen dese tijden.

4

De Heer' heeft ons tebaet'
Ghedaen een groote daet,
End' ons die bewesen:
Om dies wille sijn wy
Seer vrolijc ende bly,
End' van druc ghenesen.

5

Heere keert doch ghewis
Onse ghenanghenis,
Soo ghy maecten drooghe
(Heer') de wateren groot,
Dat dies d'Aert-rijc stont bloot
In t'Suyden, om hooghe.

6

En twijffelt dies gansch niet,
All' die met swaer verdriet
End' met tranen saeyen,
Die sullen ooc verheucht
Haest met seer groote vreucht
Ende blijschap maeyen.

7

Bedruct sy henen gaen
Met soo menighen traen,
Edel Saet sy draghen,
Met vreuchden comen sy,

[p. 345]

 

End' elc zijn Schoouen vry

 

Brengt met groot behaghen.