De Psalmen Dauids

Den cxxv. Psalm.

Is een vertroostinge, dat Godt sijn Kercke beschudden ende onderhouden, maer dat hy de Godloosen te niete doen sal.

1

ALle die hopen op-den Heer',
Die en sullen niet sneuen,
Maer eewich blijuen min noch meer
Als Sions berch verheuen.
Om Ierusalem Berghen sijn
Soo is ooc God almachtich
Rontom sijn volc met sijn aenschijn,
Nv end' eewich warachtich.

2

Want der Godlooser Schepter boos
En sal niet sijn van crachte
Ouer t'vrome hoopken altoos:
Op-dat alsulc gheslachte

(Het welc rechtveyrdich wort gheseyt)

Niet wt en streck' zijn handen

[p. 343]

 

Tot quaet oft ongherechticheyt:

 

Eewich tot sijnder schanden.

3

Heere, doet wel den goeden al,
D'oprechten end' den vromen.
Maer die daer treden in af-val,
End' op crommen Wech comen,

Die sal de Heer' wech drijuen snel,

All' de quaetdoenders mede:
Maer ouer het volc Israel
Sy in Eewicheyt vrede.