De Psalmen Dauids
(1583)–Willem van Haecht–
AuteursrechtvrijIs een dancsegginge, dat Godt in noot, armoede, geuangenisse, siecten, ende diren tijt, soo ghenadelijc helpt. | |
1DAnckt den Heer' want hy vrindelijc is,
Sijn goetheyt duert eewelijken.
Segghet ghy, dien de Heere ghewis
Sijn Hulp' inden noot doet blijken,
End' die hy te samen heeft ghebracht,
Gheweldelijc wt de landen,
Van oost, west, van noorden (door
| |
[pagina 293]
| |
zijn macht)
Vande Zee, wt vremde handen.
I. | |
2Die op eenen onghebaenden padt
Dolen ghinghen met ellenden
Inde Woestijne, daer sy gheen stadt
(Waerse hun keerden oft wenden)
En vonden, om daer te woonen wel.
Den Hongher end' Dorst onsachte
Heeftse bevanghen herdt ende fel,
Welke hun Sile versmachte.
| |
3Sy ripen tot God in hunnen noot,
Tot den Heere sy hun wenden,
Daer-omme verloste hijs' ooc oot
Wt hun ancxsten end' ellenden.
Ende leydens' op een rechte baen',
In eenen wech wel bequame,
Dat sy tot de stede mochten gaen,
Daer ec cond' woonen vreedsame.
| |
4Die sullen dancken den Heere vroet,
Voor zijn goetheyt end' zijn daden,
Die hy aen der menschen kind'ren doet,
Dat hy gheerne wilt versaden
De dorstighe siel' met ouer-vloet,
End' hy verdult t'allen tijden
De hongherighe sile met goet:
Ende neemts' in zijn bevrijden.
II. | |
5Die sitten moesten in duysterheyt,
In dwang' end' ijser gheuanghen.
| |
[pagina 294]
| |
Daerom dat sy hadden wederseyt
Godts gheboden, door quaey ganghen,
Hebbende des hoochsten Wet ghescheynt.
Dies moest met ong'luc hun herte
Crachtich gheplaecht worden, end' vercleynt,
Nimant en holps' wt hun smerte.
| |
6Den Heer' ripen sy in nooden aen,
Hy holp hun wt ancxt end' schanden.
End' brochts' wt t'duyster end' t'doncker saen,
Ende verscheurde hun banden.
Die sullen Godt dancken voor zijn Goet,
T'welc elc-een hem siet ghebeuren.
Dat hy breect stercke grendels met spoet,
End' vernielt metale deuren.
III. | |
7De Sotten die om hun sonden groot
Gheplaecht waren als d'onwijse.
Dat sy heel cranc werden tot der doot,
End' walchden voor alle spijse.
Ende sy ripen van herten gront
In hunnen noot tot den Heere,
Hy holps' ooc wt hunnen ancxt terstont,
End' brochtse we'er in hun eere.
| |
8Hy sondt zijn woort, Maectese ghesont,
End' holpse, dat sy niet storuen.
Die sullen dancken met hert' end' mont
Godt, Voor zijn goetheyt verworuen:
End' voor zijn wonderen die hy doet
Den menschen kind'ren, wt deuchden.
End' danc-offeren met sin end' moet,
Mellende zijn werc met vreuchden.
| |
[pagina 295]
| |
IIII | |
9Die met Schepen op d'Zee varen gaen,
In groot water drijuen handel.
Die daer hebben ondersoec ghedaen
Van Godts Werc, Wonder end' Wandel
Inde Zee seer heerlijc van bestel.
Als hy sprac, end' daer beneffen
Op-roerde (siet) eenen Storm-wint snel,
Die de Baren ded' verheffen.
| |
10Sy voeren hooch op ter seluer stont,
Na den Hemel, met mishaghen,
End' daelden neder na den afgront,
Hun Siel' moest voor ancxt vertzaghen.
Sy voeren hooch end' we'er leeghe dan,
Soo, dat sy tuymelden seere,
End' zwancten als eenen droncken man,
Sy wisten gheenen raet meere.
| |
11Sy ripen tot Godt in hunnen noot,
Hy voerdens' wt hun bezwaren,
Wt alle hunnen ancxt end' aenstoot.
Hy dede stillen de baren,
End' op-houwen het onweder ras.
Vrolijc werden doen de menschen,
Om dat het stille gheworden was,
End' dat hijs' wt holp na wenschen.
| |
12Die sullen alle dancken den Heer',
Voor zijn Goetheyt hooch ghepresen,
End' voor zijn wonderen euen seer,
Die hy crachtich heeft bewesen,
End' aen der menschen kinderen doet.
Sy sullen hem loflijc noemen,
| |
[pagina 296]
| |
Hem prijsen in der Ghemeynten vroet,
End' byden Ouderen roemen.
V. | |
13Die hun Beken verdroocht waren, siet,
Dier Wat'ren waren verloopen.
Soo, dat een vruchtbaer Lant en droech niet,
Om dier Boosheyt, die met hoopen
Daer in woonden vol van onverstant.
End' hy wed'rom water-rijke
T'Drooghe maecten, End' in t'dorre lant
Water-ad'ren van ghelijke.
| |
14End' de Hongh'righe daer heeft gheset,
Dat sy bereyden een stede,
Daer elc cond' woonen sonder belet,
End' ackers besayen mede.
Ooc Wijn-berghen mochten planten vry,
End' iaerlijcx de vruchten creghen.
Datse vermeerderen maecte hy,
End' gaf hun t'Vee t'allen weghen.
VI. | |
15De welke waren nederghedruct
Van de gheen', dise bedwonghen:
End' vande boose gheswact, gheruct,
Die hun hadden hardt ghedronghen.
Doen op-de Vorsten gheschuddet was
Verachtingh' groot bouen maten,
Dat alle dinc stont op t'selue pas
Woest end' in dwaling' verlaten.
| |
16Doenmen hem d'Armen beschudden sach
Voor ellend', End' zijn gheslachte
Als een cudde te vermeeren plach.
| |
[pagina 297]
| |
De vroem' sullent sien door machte,
End' bly zijn: De boosheyt sal midts dien
Den mont ghestopt zijn, t'onneere.
Die wijs is, houd' dit, soo sal hy sien,
Hoe veel goets dat doet de Heere.
|
|