De Psalmen Dauids

[p. 288]

Den cvi. Psalm.

Is een dancsegginge (al ist dat Godt altoos de ondancbare ende ongeloouige Ioden ghecastijt heeft) dat hy nochtans op t'leste zijn genade t'hunwaerts ghekeert, ende hun verschoont heeft, dese Psalm leert ons ooc, dat wy daeromme souden vroom zijn, ende ons voor sonden wachten, na dien dat Godt de Ioden alsoo ghecastijt heeft.

1

DAnct den Heere, want hy is vrindelijke
Ende zijn goetheyt die duert eewelijke
Wie can des Heeren groote daden mellen?
End' all' zijn werken prijsen end' vertellen?
Wel dien die houdt t'Gebot,
Ende doet recht voor Godt.
Ghedenct mijnder (O Heere)
Na de genaed' di ghy
V volc beloeft hebt vry:
Tot ons hulp haest v zeere.

2

Op dat wy (Heer') moghen sien het welvaren
Vwer wtuercoren ende dinaren,
End' ons (dat het v Volc wel gaet) verblijden,
Ons roemen met v erfdeel t'allen tijden.
Ghesondicht hebben wy // Met ons Vaders voor dy
Wy hebben menich-vuldich

[p. 289]

 

(Heer') mishandelt altoos // End' gheweest seer godloos)

 

Sijn alder straffen schuldich.

3

Ons Vaders in Egypten niet en wouwen
V wonderen verstaen, noch recht aenschouwen,
Sy dachten niet aen v groote goethede,
Ende waren seer onghehoorsaem mede,
Sulx is namelijc (siet) // Aende roy Zee geschiet:
Maer hy holp end' verschoonde
Hun all', om sijnen Naem // Dat hy zijn macht lofsaem
Bewees ende verthoonde.

4

Hy scholt de roode Zee, doen wertse drooge,
Tusschen de Baren staende recht om hooghe
Leydde hy hun wt all' hun smert' end' pijne,
Door de diepte ghelijc in een woestijne.
Hy bracht sonder we'erstant // Hun wt Egypten-Lant,
End' holpse van dier handen,
Die op hun droeghen haet // Hy brochtse met der daet
Wt de handt der vyanden.

5

De Wateren hun we'erparty verdroncken,
Datter gheen en bleef sy en sijn versoncken.
Doen gheloofden sy aen des Heeren Woorden,
End' songhen zijnen Lof, soot wel behoorden.
Maer sy in corter tijt // Vergaten seer subijt
Sijn groote wonder-wercken,
Ende zijns raets daer by // Niet en verbeydden sy,
Noch namen dies aenmercken.

6

Sy werden inde Woestijn' belust seere,
End' versochten in t'woeste Lant den Heere.
Maer hy gaf hun genoech van daers' om baden,
Tot dat hun daer voor walchde, door t'versaden.
Sy hebben opgerecht tegen Moyse Gods Knecht,

[p. 290]

 

Hun inden Legher alle,

 

Teghen Aaron vroet, S'Heeren Heyligen goet

 

Stelden sy hun, ten valle.

7

D'aerd' ded' haer op, end' heeft Datan verslonden,
End' decte toe t'rot Abiram, t'dier stonden.
Een vier wert ontsteken onder hun stammen,
Den Godloosen verbrande snel de vlammen.
T'calf t'Oreb maecten sy // Een gegoten beelt vry
Badens' aen, na elcx weten.
Hun Eer' verandert is // In een ghelijkenis
Der Ossen, die Gras eten.

8

Sy vergaten haest Godt hun Salichede,
Die groote dinghen in Egypten dede.
End' wonder in t'lant Ham, tot elx aenmercken,
Aende roy Zee verschrickelijcke Wercken.
Hy sprac, hy woude snel // Hun all' vernilen fel,
Soo Moyse zijn beminde
Niet en hadd' afgheweynt // Sijn gramschap tot dien eynt,
Dat hijse niet verslinde.

9

T'beloefde Lant verachteden sy seere
Sy en gheloofden t'Woort niet vanden Heere.
Murmureerden in hun hutten versmadich,
Sy en hoorden niet de stem Godts weldadich.
Hy hief op tegen haer // Sijn Hant, dat hijse daer
In t'woeste sloech ter schanden.
Ende hy werp hun Saet // Onder de Heyd'nen quaet,
Verstroydes' in de Landen.

10

Tot Baal-peor hebbens' hun ghegheuen,
Aten t'Offer der Goden, niet in t'leuen.
End' vertor'nden hem met hun doen t'dien daghe,
Doen rees ooc onder hun-liden de plaghe.

[p. 291]

 

Pinehas al-doen quam // In hant hy de saek' nam:

 

Doen stont de straffe stille.

 

Het wert hem toe-geleyt // All' tot gherechticheyt

 

Eewich sonder gheschille.

11

Sy vertor'nden aen twist-water den Heere,
End' Moyse den knecht Godts plaechden sy zeere.
Want sy bedroefden hem zijn hert' in allen,
Dat sommighe woorden hem zijn ontvallen.
End' en vermelden niet // (T'welc hun nochtans Godt hiet)
De volken van dier stede.
Maer mengden hun tot smaet // Onder de heyd'nen quaet,
Leerden hun wercken mede.

12

End' dienden hun Afgoden sonder mijden,
Die hun ooc tot arghernisse ghedijden.
Hun Sonen end' Dochteren tot Off'rande
Gauen sy den Duyuelen t'hunder schande.
End' vergoten onvroet // Seer veel onschuldich bloet
T'bloet van hun kinders cleyne,
Dat offerden elc man // D'Afgoden Canaan,
T'lant wert dies bloets onreyne.

13

Sy verontreynichden hen met hun wercken,
End' hoereerden met hun doen t'elx aenmercken.
Doen wert God gram op zijn volc menichwerue
Ende creech eenen grouwel aen zijn erue.
Gafs' in der heyd'nen macht // Dat ouer hun met pracht
Heerschten, die hun gram waren,
End' werden inde hant // Beanxt vanden Viant,
End' verneert met beswaren.

14

Hy verlostese dicmaels, maer sy t'samen
Vertor'nden hem met t'geen dat sy voor-namen,
End' werden cleyn om hun groote misdaden.

[p. 292]

 

De Heer' sach hunnen noot aen, wt genaden,

 

Doen hy hun clacht' verstont. // End' dacht aen zijn verbont

 

Met hun gemaect in trouwen,

 

End' na zijn goetheyt groot // (De welk' aen hem bleec oot)

 

Liet hy het hem berouwen.

15

End' hy liet hun tot barmherticheyt comen,
Voor t'Volc dat hun gevangen hadd' ghenomen,
Helpt ons Heer', onse Godt, end' brengt met crachte
Ons te samen wt het heydens geslachte.
Dat wy dancken bequaem // Vwen heyligen naem,
End' ws Lofs Roem niet schamen.
Lof sy den Heer' gheseyt // Nv end' in eewicheyt,
End' alle t'Volc spreek': Amen.