De Psalmen Dauids

Den cv. Psalm.

Is een dancsegginge, dat God sijn volc voor wtgecosen onderhout, vermeerdert, ende wonderlijc ghesegent heeft.

1

DAnct den Heer' end' predict sijnen Naem:
Vercondicht zijn doen onder de Volken
Singet van hem met dancbaerheyt lofsaem,
Ghy die woont onder des Hemels wolken
Spreec van al zijn Wonderen fijn.
Roemt den heyligen Name zijn:
T'hert' dier, die zijn genegen
Totten Heere, t'self' sy verblijt.
Na God en sijn macht

[p. 284]

 

vraecht altijt,

 

Soect sijn aensicht al-wegen.

2

Gedenct zijns wercx t'welc hy heeft gedaen,
Sijnder wonderen end' zijns woorts crachtich.
Saet Abrahams zijns knechts, wilt verstaen,
Ghy kinderen Iacobs zijt indachtich,

Die zijne wt-vercoren zijt.

Hy is ons Godt: de werelt wijt
Richt hy heel in t'ghelijke.

Hy denct Eewich aen zijn Verbont,

Des woorts t'welc hy toeseyd' t'dier stont,
Op veel duyst, Eewelijke.

3

T'welc hy met Abraham heeft ghemaect,
Des Eedts met Isaac zijnen knechte.
Ende settede vast onghelaect
Dat selue Iacob tot eenen rechte,

Tot eewich verbont Isr'el vry.

End' sprac: Ic wil gheuen dy
T'Landt Canaan niet minne,

Het Lot uwer eruen ghemeyn.

Doen sy waren weynich end' cleyn,
End' vremd'linghen daer-inne.

4

Sy toghen van Volc tot volke, siet,
Van t'een Volc tot t'ander conincrijke.
Gheenen mensche hy hun schaden liet,
Hy strafte Coninghen van ghelijke,

Om hunnen will' brocht hys' in last.

Mijn Ghesalfde niet aen en tast,
Gheen leet doet mijn Propheten.

Eenen diren tijt in t'Lant quam,

[p. 285]

 

Allen des broots vooraet hy nam,

 

Daer en was niet om eten.

5

Eenen Man hy voor hun henen sant,
Ioseph wert vercocht tot eender slauen.
Sy dwonghen zijn voeten inden Bant
Des stocx, End' broot des drucx sy hem gauen,

In yser moest ligghen zijn Lijf,

Met t'welc hy was ghebonden stijf,
In smaet, end' in Oneeren.

Tot dat zijn Woort quam end' werd' waer,

End' dat hem door-louterde claer
De Reden Godts des Heeren.

6

Doen sont de Coninc henen daer aen,
End' liet hem los maken van zijn banden,
De Heer' der volken hiet hem wt gaen,
Hy maecte hem Heer' ouer zijn Landen,

Ouer zijn huys, end' all' zijn goet

Sette hy hem t'en Heerscher vroet.
Dat hy wees end' regeerde

All' zijn Vorsten na zijnder wijs,

Ende dat hy na zijn aduijs
Sijn outsten Wijsheyt leerde.

7

Israel al-doen zijn reyse nam,
Na Egypten, Iacob werd' verachtich
Een vremdelinc inden lande Ham.
Godt liet zijn volc daer wassen seer machtich,

Veel sterker ghemaect heeftse hy

Dan alle hun vyanden vry:
Dien hy verkeerde t'Herte,

Dats' op zijn volc waren verstoort,

End' dachtense te dempen voort,

[p. 286]

 

Door Listicheyt, met smerte.

8

Hy sant Moysen zijnen Knecht al-daer,
End' Aaron, van hem wtghelesen:
Die hebben zijn Teekenen by haer,
End' in t'Landt Ham sijn wond'ren bewesen.

Hy liet daer comen duysternis,

End' maecte het doncker ghewis:
Ghehoorsaem (als de Vroede)

Waren sy sijnen Woorde goet.

Hy maecte hun Water tot Bloet,
Dood' hun visschen met spoede.

9

In hun Landt daer crielden Vorsschen wt
Inder Coninghen Camers all' t'samen.
Hy sprac: Ende door zijns Woorts virtuyt
Als doen seer veel boose Wormen quamen,

Ende Luysen (sonder ghetal)

In hun Lant-palen ouer-al.
Om hunnen onverstande

Gaf Godt voor reghen haghel snel,

Ende virighe vlammen fel
In allen hunnen Lande.

10

Hun Wijn-stocken end' Vijch-boomen groen
Sloech hy, Hun boomen troc hy in stucken.
Hy sprac: Siet, Sprinchanen quamen doen,
End' veel Keuers, om hun te verdrucken.

All' t'gras in hun Lant aten sy,

De vruchten op t'velt ooc daer-by.
Hy sloech end' dede steruen

D'eerste Gheboorten, cleyn end' groot,

In Egypten brocht hy ter doot
Alle ghelijc d'eerst' Eruen.

[p. 287]

11

Hy voerden s'wt met Siluer end' Gout,
Onder hun Stammen (t'was zijn vermoghen)
En was nimant met ghebrec benout.
Egypten was bly dat sy wt-gtoghen:

Want hun vrees', op het selue pas

Op hun-liden gheuallen was.
Een Wolke Godt aenrichten,

Die hy heeft seer wijt wtghespreyt,

End' die tot een decsel verbreyt,
Ooc vier by nacht te lichten.

12

Sy baden, doen liet hy comen af
Quackelen, ende seer ouervloedich
Hy Hemels-broot hun tot spijse gaf.
Hy opende hun den rootsteen spoedich:

Datter inde dorre Woestijn'

Beken lipen op t'self termijn.
Want hy (seer goet van rechte)

Heeft aen zijn heylich Woort ghedacht,

Het welke hy te sweren placht
Abraham zijnen knechte.

13

Soo voerde hy wt met vreuchden groot
Sijn volc ende sijne wtuercoren
Met s'herten lust wt all' hunnen noot.
Ende hy gaf hen (tot hunnen orboren)

Der Heydenen Landen seer vast,

Dat sy de goeden sonder last
Der volcken haest in-namen.

Op dat sy houden souden wel

Sijn rechten, wetten end' beuel:
Singt Alleluya t'samen.