De Psalmen Dauids

[p. 275]

Den ciij. Psalm.

Is een schoone dancsegginghe voor Godts ghenade ende barmherticheyt, dat hy de sonden vergheeft, ende hem hy onser ontfermt.

1

MIjn Siel', wilt de Heer' louen,
End' sijnen Naem wat is in my.
Mijn Siel' loeft God van bouen,
En vergeet niet wat goets dat hy
My dicmael heeft bewesen.
Die v Sonden vergheeft,
Ende daertoe ghenesen
All v ghebreken heeft.
Die verlost heeft v Leuen
Van het verderuen swaer,
Die v croont daer beneuen
Met genaden voowaer.

2

Die uwen Mont maect blijde,
Dat ghy als een Arent verieucht.
De Heer' doet t'allen tijde
Gherechticheyt, Ghericht end' deucht

All' die onrecht verdraghen.

Hy heeft Moyse verclaert
Sijn Weghen in dien daghen,
Ende gheopenbaert

[p. 276]

 

Is'rel zijn doen weldadich.

 

De Heer' barmhertich is,

 

Gheduldich end' ghenadich

 

Van goetheyt groot ghewis.

3

Hy sal niet t'allen stonden
Kijuen, noch eewich toornich zijn.
Hy doet niet na ons' Sonden
Met ons, noch na ons quaet bewijn,

Hy verghelt niet na weyrde,

Noch ooc na ons misdaet.
Soo den Hemel van d'Eyrde
Seer hooch verheuen staet,

Alsoo laet ooc warachtich

Sijn Ghenaed' Godt de Heer'
Gheweldich zijn end' crachtich,
Aen dien, die hem vreest seer.

4

Soo verre' t'Oost is van t'Westen,
Ons' Sond' hy ooc soo van ons scheyt.
Soo een Vader ten besten
Thoont aen zijn Kint barmherticheyt,

Soo can hem Godt ontfarmen

Ouer dien, die hem vreest:
Want hy kent wel ons armen,
Wat werc dat wy zijn meest:

Hy ghedenct onuersmadich

Daer aen, dat wy zijn broos,
End' als stof onghestadich,
T'welc de wint drijft altoos.

5

Een Mensch' is in zijn leuen
Als Gras, Hy bloeyt als bloemen teer,
Die op t'velt staen verheuen.

[p. 277]

 

Als-dan en zijnse daer niet meer,

 

Als daer-ouer is gaende

 

De wint, men kent dan niet

 

Haer plaets daer sy was staende.

 

Maer Godts Ghenaed' duert (siet)

 

Voor dien in Eewichede

 

Die in zijn vreese blijft,

 

Sijn Gherechticheyt mede

 

Op Kints kinde beclijft.

6

By dien, die onuersmadich
Geheel vast houden zijn verbont,
End' ghedenken ghestadich
Aen zijn Gheboden t'alder stont,

Dat sy met all' hun crachten

Daer na doen, soot Godt seyt.
De Heer' seer groot van machten
Heeft zijnen Stoel bereyt

Inden Hemel heerlijke,

End' crachtich sunderlinc
Heerschet gheheel in zijn Rijke
Hooch ouer alle dinc.

7

Ghy Enghelen, wilt louen
De Heer', Ghy sterke Helden vroet,
Ghy alle van hier bouen,
Die zijn beuel wt-richten moet,

Wilt zijns Woorts stemm' verclaren.

All' zijn heyrscharen goet,
Loeft Godt, End' zijn dinaren,
Die zijnen wille doet.

Loeft den Heer' all' zijn wercken,

Datmen zijn Heerschappy'

[p. 278]

 

Ouer all' wel mach mercken:

 

Loeft Godt mijn Sile vry.