De Psalmen Dauids

Den cij. Psalm.

Is een gebet tegen de ongeloouige verstocte Ioden, mitsdien dat sy het Euangelium so zeer veruolgen datse Godt hoe langer hoe diper in dwalinghe laten vallen wille.

1

HEere, wilt v ontfarmen
Ouer t'suchten en t'karmen,
T'welc ic tot v doe nv:
Hoort mijn ghebet aendachtich,
End' laet mijn roepen

[p. 271]

 

clachtich

 

Snellijc comen tot v.

2

Van my wilt niet af-wenden
V aensicht in ellenden,
Neycht v ooren tot my:
Als ic v aenroep' Heere,
Verhoort my, spoeyt v zeere,
Haestelijc staet my by.

3

Want vergaen zijn mijn daghen
Ghelijc Rooc, door mijn claghen,
Ic ben heel sonder macht:
Verbrant zijn mijn ghebeenten,
Haer crachten tot vercleenten,
(Ghelijc Vier) zijn ghebracht.

4

Mijn hert' dat is versleghen,
Dor als t'gras op-de weghen
Ick vergheet t'eten broot.
Mijn ghebeent' is veruanghen,
Het blijft aen mijn Vleesch hanghen,
Van all' mijn suchten groot.

5

Ghelijc inde woestijne
Een Roerdomp ic verschijne,
Ic ben ooc rechte-voort
Als een steen-wl van seden,
De welke woont in steden
Verwoest ende verstoort.

6

Ick ben eensaem end' wake
Als een musch' op-den dake.
Daegh'lijcx versmaden vry
(O Heer') my mijn Vianden,

[p. 272]

 

Die mijns spotten tot schanden

 

Die sweren ooc by my.

7

Want ic vermengh' met weenen
Mijnen dranc, End' met eenen
Eet ick asschen als broot.
Voor v dreyghen end' toren
Ghy verhieft my te voren,
Te grond' ghy my nv stoot.

8

Mijn daghen zijn daer-henen,
End' als een schaep verdwenen,
Ic verdorr' ghelijc gras,
Maer ghy Heer' blijft verheuen
Eewelijc sonder sneuen,
V Ghedacht'niss' oyt was.

9

Heer' wilt v doch op-maken,
V ontfermen end' waken
Ouer Sion: T'is tijt,
D'vre die is voorhanden
Dat ghijse helpt wt schanden,
End' hun ghenadich zijt:

10

Want v Knechten wel wouden
Datmen de Stadt op-bouden,
Elc van hun gheerne saegh'
Dat haren Calc end' Steenen
Bereyt werden met eenen,
Toeghericht alle daegh'.

11

Dat de Heyd'nen bequame
All' vreesen uwen Name,
End' de Coninghen (Heer')
V Eer', op d'aerd' hier neder.
Dat Godt bout Sion weder,

[p. 273]

 

End' verschijnt in zijn Eer'.

12

Hy keert hem t'en ghebede
(Door zijn barmhertichede)
Der verlatenen bloot,
Gheensins door onghenaden
En sal hy ooc versmaden
Hun Ghebet inden Noot.

13

Dat dit werde gheschreuen
Op t'gheslacht t'welc noch leuen
Ende na-comen sal:
End' t'volc dat Godt van bouen
Noch scheppen sal, sal louen
Desen Heer' ouer al.

14

Want hy gheheel vol trouwen
Neemt ghenadich aenschouwen
Van zijnen hooghen Troon,
Van sijn heylighe stede:
Godt siet op aerden mede
Ne'er vanden Hemel schoon.

15

Dat hy vande Gheuanghen
Aenmercke het verlanghen,
End' hoor' hun suchten groot,
End' maek' los wt de banden,
Wt der vyanden handen
De kinderen der doot.

16

Op dat sy s'Heeren Name
Prediken heel bequame
T'Sion, end' dinen hem.
Ooc zijn eere verbreyden,
End' zijnen lof wt-spreyden
Binnen Ierusalem.

[p. 274]

17

Wanneer de volcken spoedich
Comen sullen vrijmoedich
Te samen euen seer
End' dat de Conincrijken
Ooc comen van-ghelijken,
Om te dinen dijnen Heer'.

18

Hy vernedert te deghe
Mijn crachten op-den Weghe,
Mijn daghen vercort hy.
Ic seggh' tot Godt met claghen:
Inde helft mijnder daghen
En neemt doch niet wech my.

19

Eewich duren v Iaren:
Ghy hebt sonder beswaren
Voortijts d'Aerd' ghefondeert,
De Hemelen warachtich
Sijn t'werc ws Handen crachtich,
Die ghy noch al regeert.

20

Sy sullen niet beclijuen,
Maer vergaen, ghy sult blijuen,
Verouden sullen sy,
Als een Ghewaed' verkeeren,
Veranderen als cleeren,
Tot zijnder tijt voor dy.

21

Maer ghy, O Heer' ghepresen,
Blijft soo ghy zijt in t'wesen.
Gheen eynt neemt uwen tijt.
Dijner knechten de Kind'ren
Blijuen sonder vermind'ren,
Voor v hun Saet ghedijt.